Netgedichten

netgedicht (nr. 9.490):

ik blijf achter

ik blijf achter
keer mij om
ben mijn eigen
poortwachter
uit nood geboren
het was niet aan mij
te zeggen
kom blijf nog even
ik had haar
bij voorbaat
al verloren

zij kwam zo plots
in mijn beeldentuin
van zoete kersen
een zachte stengel
met een vederen pluim

en groeide in mijn leven
bloeide haast ongeremd
tot kostbaar zielengoud
zwevend wilde ik
dit wonder beleven
haar begrijpen in
duizendvoud

ik blijf achter
in de schemering
mijn schepping ontbonden
ben weer verweven
met de werkelijkheid
o, was ik nog maar daar
waar ik mijzelf
had heen gezonden