Alle inzendingen over porselein

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Door jouw stralende gezicht en glinstering in jouw ogen stuurde ik jou mijn woorden Digitaal verpakt door internet beschreef ik mijn bevlogenheid wel zo breekbaar als porselein. De uitnodigende zin op mijn reactie bleek een zin uit duizend en één nacht nu je mij weer bedwelmd Jasmijn.…

Kwetsbaar nog als porselein. Geweven op een plekje, waar het veilig en vertrouwd zou zijn. Koester het met zachte handen, om vol liefde te beleven: Hoe zich een nieuwe mens ontvouwt. zoveel geluk is jullie gegeven, als hij het levenslicht aanschouwt.…

Een porseleinen popje met armetierige beentjes, gebroken armpjes. Haar bruine ogen zo beschadigd, dat ze niet eens meer mag huilen. Alleen de vuurrood gestifte lipjes nog intact.…

en we zeiden tegen elkander dat het eerste woord stil is en vol vertrouwen het zoete avontuur waarin we onze handen kwijtraken over zee en huid porseleinen pauzes die laten voelen hoe zacht liefde volgt en hoe jij fluistert: ga met me mee, ik lig aan je zij waarheen dan, vraag ik me af als de maan onze dromen al opraapt jij…

Twee vuisten sloegen in Op elkaars weerspiegeling Twee monden verweten Twee ogen uitten smart om Wat men elkaar voorhield Zonder dat ze het beseften Was hij haar, zij hem Reflecties gingen aan scherven Zelf gesneden beelden braken Harde taal ging aan diggelen Man en vrouw weken uiteen Om elk een mozaïek te maken Van gesneuveld porselein…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

op onze rug in het lange gras wachten op de sterren en dan jouw vingertoppen met kleine stapjes dichterbij ik zie je in de sterren én de maan die net zoals jij in porseleinen dromen slaapt en wanneer dan de zon daar door de bomen op het nog wat natte gras zomer schildert liggen onze vingertoppen uitgestrekt tegen elkaar (straks word…

een nimf zong bekleed met dromen over het dal van Hebron tot aan Athene weerklonk haar stem oogvijvers verzonken in het smalle waterlint ook dat bezat een brede bron van geesten fluisterend tussen de rotsoevers door maar geen blik op haar porseleinen gelaat voor altijd sluipt ze nog achter ons aan ----------------------------…

schoot ook als hij straks groot is belooft ie gul held op batmansokken, pyjamabroek kinderlijf pardoes in spanningsboog later wordt hij sterk én ninjaoloog en om zijn status te doen gelden kortstaart hij draken, met plastic zwaard in lichtvoetigheid redt hij mijn dag terwijl ik verzoet droombange nachten vegen we kranig porselein…

haar liefde gesponnen in een web van tranen kleine parels aan zijdezachte draden verweven haar zinnen de vrouw als uit porselein gehouwen staart naar de maan, ze heeft zomerbloemen in haar haren gevlochten in een krans haar dromen gebroken maar ze koestert geen haat in haar ogen ligt de hoop van de toekomst die ze toevertrouwt…

voorbij stille dagen leg ik mijn liefde te rusten wijl de dood zit te wachten vretend aan mijn enkels als de zon akkers wakker schudt ontwaak jij tussen het beddegoed en oma's porseleinen potten vol tot aan de rand gevlekt mijn schaduw, nog warm woelt na in 't matras van heftige nachten zweef ik ergens tussen hemel en aarde…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

ik signeer de tomeloze klanken al was het papier, breekbaar als de porseleinen herfst dringt de waarzegger in mijn sterven door ik streef zegt zij, jij streeft naar tekst en welzijn in een gesproken rust waar thema zich subjecteert in een volkomenheid van besef, weliswaar is het niveau kleinschalig en korrelig betaamd in vormloze gedachten…

behangpapier, de plaats waar de leidingen zaten de holte waar de kolenkachel stond de vragen die zij zich daarbij stelt: hoe het voor de oorlog was waar het bed stond waar de tafel en alles wat daartussen lag van de mariannenplatz naar de overkant dat is niemandsland waarachter straks een raam wordt geschilderd een lek gedicht en porseleinen…

Porseleinen vreugdetranen rinkelen niet als in ragfijn zilveren bellen geblazen nectar.…

Een biscuittje bij de thee korrel blijft in stil verlangen aan d`r volle lippen hangen lispelt dorsten met haar mee lepel wordt afwezig roer in de goudgelige stromen die warm in het kopje dromen zilver wervelt parelmoer Porselein ginnegapt breekbaar terug met vlaag melancholiek tuimelt zwervend in bouquet Kruimel zandt in het verzet…

bomen nog in lentelach ziet zij dromen achter de horizon maar denkt zij weer, hoe ooit de dag en de ellende van een jeugd begon met stille trom gaat zij nu terug intens treurig is haar waangelaat en draagt zij krenten op haar rug waar tijd nog steeds met weemoed gaat drinkt zij als een volwassen poes kleine slokjes melk van porselein…

Papaver bloeit op ruw terrein Langs spoorbanen en duinen Ook vind je haar in tuinen Breekbaar als porselein Haar rode vlaggetjes, ragfijn Willen steeds rondbazuinen De oorlog kost fortuinen Kleurt velden karmozijn Hier spreekt een pronte pionier Staand op verstoorde gronden Schenkt ze aan honingbijen vocht Pluk je die kleine krijgsbanier…

maar een olifant die opeens amok maakt wil rennen over de vlakte baden in een modderpoel proeven van het vrije gras trompetteren zo luid hij kan vurig paren in de kudde treuren bij de knekelgraven van zijn vergane vaderen terwijl hij nog opgesloten zit in een kast waar hij niet zijn wil o ja en beschouw jezelf en alle anderen als porselein…

het zout van aarde en zand spoelt naar rusteloze kolken van breekbaar porselein in gedachte helder van nature door vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het…

Langs alle wegen kom ik Hem hier tegen Als ik Hem zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen…

We schaatsen op een vloer van porselein En slaan de dagen stuk om aan het end Te stoppen bij de koek- en zopietent Waar zure melk en bitterkoekjes zijn. ---------------------------------- uit: 'Rook zonder vuur', 1998.…

Totdat verlangen langzaam slijt tot wachten, zo hooggespannen broos als porselein, wanneer de schalen splijten in barse nachten, geen water zal onbreekbaar zijn.…

Jij kijkt of jij er ook niets aan kan doen jouw handen gekruist boven je mondige borsten vingers in elkaar gestrengeld smalle zilveren band om de ringvinger van de linkerhand De lol straalt uit jouw ogen je haren blond en zwart Op de achtergrond verzameld porselein voor een spiegelbuffet en rechts contouren van een antiek bed…

Het liefst wit porselein, want dat steekt zo mooi af. Geen suiker en geen melk, maar puur zoals bedoeld. De warme aroma's, kamer vullend. Zo wek je me 's morgens, ontwaken mijn zintuigen. Niets terug verwachtend, laat je je nemen. En ik heb je genomen, ontelbare keren. Je bent bitter, gitzwart, elegant, sexy en zwijgend.…

Haat: opgediend in een porseleinen terrine, daarvan wordt gegeten, tot ze vol zijn. Ze hoeven er niet echt van te genieten dat doen ze immers van 't venijn?…

zoals mensen paadjes maken nam ook de olifant de kortste weg toen wild als varkens hij zag komen op ivoren jacht een mensentroep niets ontziend de massa vluchtend met daarin kostbaar opgebaard het porselein dat werd gespaard plette hij de kast tot gruizelement alsof hij zich excuseren wilde nog trompetterde hij luid voor beleefdheid…

bleke huid,(mooiste bruid)smal gezichtje, perfect figuurtje mystiek als een geisha charmant moet ze zijn. modebewust de rest deed er niet toe men moest naar haar kijken als was ze een pop van porselein ja, zo een moest het zijn…

je blik is open frank en vrij zweept golven op tot grote hoogte maar op de achtergrond het makkums porselein de rode tafellopers met het blank gepoetste koper je legt de horizonnen verderop snoept drop twee tattoo’s op één bil de navelpiercing is geen gril toch kus je zacht je moeder terug die wat verbaasd tegen het blond…