Waangelaat
Soms wuiven bomen nog in lentelach
ziet zij dromen achter de horizon
maar denkt zij weer, hoe ooit de dag
en de ellende van een jeugd begon
met stille trom gaat zij nu terug
intens treurig is haar waangelaat
en draagt zij krenten op haar rug
waar tijd nog steeds met weemoed gaat
drinkt zij als een volwassen poes
kleine slokjes melk van porselein
en denkt zij in vertrouwde roes
is toch wel fijn om vrouw te zijn.
Inzender: Henk van Dijk, 10 juni 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie