Alle inzendingen over pupillen

Ik heb nou eenmaal een opgefokt gemoed, dat nietsontziend wenkbrauwen laat fronzen, de trekken verstrakt, en pupillen vernauwt in een dodelijke blik. Bijvoorbeeld eetgeluiden, daar is een woord voor: "misofonie" het eten van andere mensen en dat dan heel hard horen. Ik heb het ook wel bij mezelf. Het ergste is een appel.…

Haar pupillen De kleur doet mij rillen van opperste extase Alles aan haar blijft verbazen Je verbeelding een boek dat je nooit uitleest Wat ontroert het meest?…

uitgelijnd het briefje van honderd opgerold en rondgereikt begerig, haastig, teugelloos wordt het zelfvertrouwen opgesnoven extatische vreugde, zwoele dansen, kleurrijke gesprekken, de nacht is een zilveren wolk en dan stuiptrekken herkauwen snotdruipen brallen eindeloze radeloze leegte ledematen hangen aan ballonnen schichtige pupillen…

wedstrijd Van deze zaterdagmorgen - De pijn waardoor je Huilen moet verdwijnt Als sneeuw voor de zon - Nu zo maar hard en Meedogenloos uit Je leven weggerukt Gezonde jonge man, We bidden dat God Je met open armen Ontvangt, en je Ouders en broers Met Zijn liefde door Dit verdriet dragen kan Bert Weggemans, je leider bij de pupillen…

Het uur der wraak snelt naderbij Duisternis hult alles in schaduw Verstikkende mantel bedekt mij Vervult mijn wezen vol afschuw Elementen ontsteken in razernij Doodsangst beneemt ’t verstand Vergrote pupillen beperken zicht Blakerende allesvretende brand Duistere wolken ontnemen licht Gevoelens zakken in drijfzand Bliksemschichten…

Achter brillen met geschilderde pupillen worden doordeweekse daden uitgedacht. 'Hoe eensgezind spannen zij samen.' Blank gebolsterd, ruw van pit weet men zich op zondag voor de heer verschoond en opgewit; de eigen lijven achter eigen borrels, bijbels en bloedeigen boerenwijven.…

Een voetbal die wel weg zou willen, maar heel zielig zit bekneld tussen de beentjes van de F-pupillen. Ineens springt hij weg als een dier in nood en rolt zomaar in het doel. O, wat is de vreugde groot. Kleine noppen tikken zachtjes; modder valt van voetbalschoen.…

commune van lichtgewichten en verdwaalde anorexia ’s wist hun agenda’s door het turen op uren in ledigheid doorgebracht met negatief passionele kracht in dwangmatige perspectieven doorstonden zij therapieën gingen niet door de knieën voor zorgende freaks die actief in de eerste uren van de dag onverwachts opduikend hun pupillen…

heb de kersttafel gedekt met mooie woorden die opluisterend bij het linnen horen versierd met snuisterij een tikkeltje ongewoon maar opgeleukt met lijntjes dromerij zij spannen de kroon als hoofdgerecht in het gaan en komen van de kleine gangen waarvan het bouquet als lach blijft hangen de verrassing is van deze tijd zie de pupillen…

Ik voelde de kus van haar vochtige mond, rook haar huid die op de frisse lente leek de bloemengeur die uit haar lange haar kwam en verloor mij in de diepte van grote pupillen toen ik nu zo dichtbij in haar ogen keek.…

In de trein zie ik haar zitten de ogen dof een leren jas Op haar schoot een oude tas haar in een staart met kleine klitten Ze kijkt me aan haar ogen groen pupillen klein, een vage lach herkenning een verlegen " dag " heel eventjes die blik als toen Ze rilt en zegt "wat geld voor mij"?…

Maar toch altijd onverwacht, waar ze Met het eerste licht gekomen was, ze Gaf me een hand en vertrok met de Laatste strofe uit haar zonneboek Wat ze duidelijk maakte wie ik werkelijk was Ik stond op een leeg perron en op het eind Zag ik de rode lichten vervagen in een droom Ze koos een enkel spoor zonder bestemming Wat ik in de pupillen…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

gestruikeld en zeven maal geslagen voor meer geld hetzelfde beleven de ene hand zal de andere vergeven en opnieuw om absolutie vragen verwijd de pupillen achter jampotglas van huizen de ramen zwart omkaderd verbergen huiden dicht genaderd huivert een hoofd in stoppelgras vergeefs de schuldenaren gezocht luistert het nauw gezien het verlopen…

Wanneer de zon in je pupillen vonkt en vreugdeboogjes je ogen buigen krult, tintellichtend om mijn stil-juichen een kus die naar je lippen lonkt. Die blik zal me altijd mogen fascineren sleept sporen in ‘t stof als een signatuur, etst zich in mijn geest, een wiegend figuur dat me als vanzelf doet aspireren, nee!…

Zijn denken vertroebeld Zijn pupillen vergroot Zijn aders totaal kapot Doordat hij zoveel spoot Verzorgt zichzelf niet meer Ongewassen, ongeschoren Zijn neergang ziet hij niet Hij is gefixeerd op scoren En ooit was dit 'n jonge knul Met toekomstplannen, idealen Nu wacht hij tot het tijd is Om zijn methadon te halen Trillend zit hij…

Je hebt het vast wel gemerkt, aan je kleine pupillen in je mooie ogen te zien althans, en heus, ik ben een vakman. Mijn dag was door jouw glorieuze opkomst plots een feestdag, door jouw woorden en door je genereuze aanbod.…

huis aan kant energieën opgebrand uitgeblust valt zonlicht naast me op de bank we zitten in zijn licht zijn ogenwit daagt buien uit te regenen zonder dat mijn storm fluit pupillen dragen mij kleuren vragen tederheid scheppen wondertje van samenzijn gesloten voor publiek zijn mond gegoten rond de zachte lippen iets verstrakkend…

opnieuw verbonden door de zoog zoog zonder zog moeder-kind als bitter kleur- tableau van magerte neergezogen voor verdorring tussen wijs- en middelvinger zie een verdroogde onvrucht toegang tot de melkeloze borst bij kind geen denken geen besef alleen instinct dat proeven wil O Ribbekind uw zwart kent ogen wit als oogverblindend wit pupillen…

de Portugese Teresa Villaverde maakte de film Três Irmãos terend op de grote ogen van Maria de Medeiros oh klein fragiel mirakel met je ronde open facie waaruit je zinnen je passie naar buiten springen stralen pupillen die alles binnen zingen blikken die veel tot futiel vertalen tijdens de film Henry and June werd ik het allemaal gewaar…

Al die priesters, fraters, mannen in toga of habijt pupillen gaven zij de zegen met 'liefde' kwast en wijwater! Dat blijkt nu, wereldwijd in vroeger-tijd en jaren later, zijn mensen misbruikt in hun jeugd, al-voor hun eigen tijd.…

Matte pupillen drijven in het vlies en verraden hoe slap we worden. De prooi die minder spartelt. Zie onze tenen krullen als een ster valt van uitputting Onze wens suist naar nergens hoe dicht we ook de ogen knijpen.…

Pupillen die verwijden Handen die langs mijn borsten glijden Je adem die van opwinding stokt De rest van je lichaam dat mee rilt en schokt Je vingers verkennen mijn geheime plekjes Mijn tepels worden verwend met langzame lekjes Mijn onderbroekje wordt stilaan door en door nat Ik weet niet meer waar, hoe of wat Je trekt mijn broekje naar…

Lachende ogen kijken op mij neer Een grote vinger in mijn hand Ik geef geen verweer Bloedband Achter een ijzeren hek Zie ik weer die pupillen Aan oorlog een gebrek Ik zou niet anders willen Waar vind ik de route Naar identiteit De wenkbrauwen groeten Zorgen bij de ogen kwijt Vragen bij arbeidsethos Discussie over maatschappij De…

ogen Fier hou ik 'heerlijkhelderheineken' zicht Op onze trotse nationale vlag Die kleurrijke die van Het rood, wit en blauwe De wereld bekende kleuren Van ons Kleurrijke Koninkrijk Nederland Van onze intense VOC mentaliteit Vervat in de huidige regeringsaanpak van VACCINATIE OVERWINNING COVID (VOC) En van tijd tot tijd Kleuren mijn pupillen…

De Pas de Deux met haar, de grande dame, Margot, de prima donna van dit ballet, verschroeit mijn hart, ziel en adem, verblindt het licht in mijn pupillen, verdooft mijn gevoel voor elke ritmiek.…

Zwarte wilde krullen Jij knipt wat rozemarijntakjes af Ja dat zal lekker zijn, ik maak appeltaart Jij krentenbrood met rozijnen Zullen we de liefde dansen Ja de tarantella….lekker woest Laat de vioolsnaren maar trillen Opzwepend…..het draaien met de heupen Een wipje voor de nacht Zou genoeg zijn Ik kijk naar je op, doe mijn best Om grote pupillen…

Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen, de pupillen door irissen donkerbruin omrand, donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen, geheime schoonheid uit een ver oosters land. En uit het niets kwam haar koele hand die zacht streek over mijn koortsig gezicht.…

of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren piano’s likken hun gekuifde veren in een goudgeelslaapdronken bui weer tot toonbeeld van slepende elegantie Klarinetten ontkrullen zich strekken zich uit hernieuwen hun gelofte van uitwaaierende frivoliteit slechts met lichte weerzin Contrabassen protesteren revolteren vernauwen hun pupillen…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…