Alle inzendingen over rivieren wind

als een vogel zo blij gedragen door de wind veilig in moederschoot het wedergeboren kind turend over wolken langs de uitgestrekte zee voor altijd in mijn hart gesloten vlieg ik overal met je mee…

schuur maar lege wind jouw vlagen dragen geen duinen meer aan kam de golven af verwaai de fictie van hun op geschuimde zinloze bestaan weerbarstig heeft hij alles getrotseerd was niet stuk te krijgen vond jou snel als zijn gelijke in het delen van de luwte is hij onverwacht gegaan zijn sporen zullen altijd in diepe groeven…

(Senryu) Een vogel op een tak klemt zich vast en wiegt in de wind....…

Verdwaalde moegereisde zuchtjes uit het verre heideland zweven loom boven de stad verliezen zich langzaam in de ruwe fabrieksdampen die elke geur willen overheersen of verdrijven maar sterke zilte luchtstromen van de Waddenzee winnen de jacht hun zuiverheid doordringt het mensengewoel.…

heb je me gelezen geprezen en mij ter schrift gesteld me bewaarheid in vloeiend inkt dat mijn woorden onbetwist als zijden rozen die in ’t water gelegd zich drinken aan de hand van de naaister, ik had gekozen voor ’t steriele onderlaken, maar jij verpoost liever in de gulle wind waarvan jij denkt te kunnen leven ga maar mijn trouwe…

wuiven naar dode scheuten die nog steeds, en dat voelt als eeuwig, messcherp op mijn bezielde huid staan beschermen al dat in mij ademt tegen de wereld in het buiten het kan ook zijn dat mijn profane tabernakel het licht verbant als geblindeerde ruiten mijn handen grijpen naast de doorgaande beweging of zie ik niet dat de wind…

neem mij mee jaag me op met wind ik wil spelen als een kind niet mijn dagen slijten door langs lage oevers in het riet te bijten wil watervallen spatten op de rotsen regenbogen kleuren in de zon laat mij onderduiken en naar zuurstof happen als ik eindelijk boven kom neem mij mee tintelend en geladen naar opnieuw geboren worden…

ego’s worden weggeblazen door een transparante wind posities ondergraven zodat eindelijk gelijkheid wint zoals de wei bestaat uit bloemen en veel gras bomen zomer groeien tot een bos met groot gezag de maatschappij is niet gebouwd met stukjes individueel bezit maar leeft pas echt in jou en mij…

Kunnen je handen voelen, wind, waarom? Misschien stel ik vragen aan de stilte van de wind.…

Hazelnoten hebben zoiets aan zich dacht ik haar ogen nog halfopen haar wimpers trillend knus gezeten lekker wiegend in de oksel van de wind…

de vrouw was van wind dreef voorbij schaapjeswolken (wilde haar ogen drinken, lezen) lossen op stuifmeel van gewaarwording verwaait al het water van de zee zaailingen naar waar ter wereld zend je ze om haar te zoeken moet ik groter dan het firmament van ruimte en van tijd achter randen vinden wat verschoof…

Je waait door mijn leven als wind door de wilgen. Soms dan storm je. Takken dreigen dan door te knakken. Je beweegt me als wind door de wilgen. Zonder jou zweef ik stil in de atmosfeer als de takken van wilgen zonder wind. Dan zweef ik net zo lang tot het waaien weer begint.…

Een passiestorm nam mij mee, op mijn vleugels der wind, niets kon mij tegenhouden, ver over de woelige zee. Ontoereikend, onbegrepen, op mijn vleugels der wind, verloor ik veer na veer, liet het maar aanslepen. Hoop in innerlijk verlangen, op mijn vleugels der wind, fluisterde hij mijn naam, in zijn stille lofzangen.…

de wind draait de weg was lang het weer werd slecht het hoort erbij dat alles in elkaar stort dat alle rijmen uit gedichten vallen de zon schijnt het vriest in je kop dat kat spint de kraan lekt je hebt je best gedaan voor alles wat mislukt is heb die viool en al mijn vingers nog en een jas buiten is het feest ------…

ik wil de zee niet ontmoeten in haar schuimende opwinding het verzinken van trots en haar zaak behartigen al was ze een godin laat de wind maar smijten met frustraties, vileine woorden snijden niet maar strelen de klinkers waarvan de golven zijn gebouwd het is haar geaardheid, tweedelig en vruchtbaar zoals tijd momenten deelt in zomerige…

Ik schreef jouw naam in de wolken waar hij wegdreef met de mist, tot een gezicht alleen in dromen. Gedachten bleven ze bevolken Al had het noodlot reeds beslist dat geen droom ooit uit zou komen. Een adelaar kijkt toe vanuit verleden en spreidt zijn brede vleugels uit ter bescherming van 't fragiele heden steeds spiedend daar zonder geluid…

Met de harde wind pal tegen een aalsgolver in zijn element…

Pal in de wind wordt een vol hoofd even weer wat leger gedachten laten los Geef ze mee als prooi voor de jagende wind als weggeblazen pluisjes van een uitgebloeide bol Ze vliegen met de wolken naar ergens ver achter je waar ze uiteindelijk landen in het verleden…

Zie je hoe de wind vogels van een tak opraapt ze uitvouwt, veer voor veer oppakt en openklapt uit de lucht plukt die ze vliegensvlug verkennen als schichten in een bronsvertrekkend licht gevat.…

ik ken de wind zijn allerdiepst verlangen de storm van binnenuit zijn volle bolle wangen ik heb zijn kracht ervaren bij reizen overzee maar ook de bries vernomen van zachtjes doch gedwee…

Een huis vol boeken een zeilboot voor de verte woorden zijn hier wind…

wisten wij dat liefde weg zou drijven toen een zomerstorm in onze lijven zeilde en langzaam zwol tot windkracht tien er roffelt regen op het water en ik zie die reiger in de kromming van het riet waar ik de diepte van woorden peilde leest hij een rimpeling en verschiet niet van het kind dat in zijn ogen staart maar door het razen van de wind…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

De harde wind verwaait het land naar zee en rotsen slechts weerstaan hier nog de druk. Men loopt en masse elkaar nadravend mee, weet zich geen raad en kiest op goed geluk, zonder idee. De wind slaat alles stuk. Die tiert hierbij, slechts geremd door schermen van enkelen, die zich wel ontfermen over waarde en pal zijn blijven staan.…

jij bent mijn marianne de godin die heerst over l’amour en c’est la vie jij stijlt het statig groen van de cipressen langs de heuvelkam oprijzend uit een vlakte die in geel en bruin zijn zonnen bloemt de franse slag danst in je lach het ongebreidelde élan het is fijn jouw hand te voelen die de winden maant en regen dwingt ons…

Een snijdende wind beneemt messcherp de adem voor vinnig weerwoord…

Geef ons woorden zo zacht zoals een zuchtje wind doet met een blad.…

kille wind waait over een kale vlakte de luwte lijkt onvindbaar ver alsof de zon door de wereld zakte liefdeswarmte iets van lange her…

De wind vroeg aan 't Meesje zing voor mij jouw allermooiste lied want de oude boom gaat hemelen of wist je dat nog niet De oude boom liet z'n bladeren vallen niet omdat de herfst was ingetreden bleek het tijd voor hem te zijn zijn bast nu uitgestreden De wind vertelde hoe zij op bijzondere dagen, danste met de bladeren van de boom nu gaat…