Netgedichten

netgedicht (nr. 46.514):

Zuchtje wind

De zee is ruw
en met gesloten ogen
stromen woorden op het koude strand.

Open de sluizen van de hemel,
vul wat leeg is en zo mat.
Geef woorden zo zacht
dat het hart slechts trilt,
zoals een zuchtje wind doet
met een blad.

Zonder het dodelijk weten
waren we tijdloos jong.
Is er een reden,
waarom ons gebroken hart
begint te huilen?
Is er een reden,
waarom we verdwaald zijn
maar niet meer weten waarom?

Vroeg of laat zullen we helen
totdat alles is gedeeld.
Geef ons woorden zo zacht
zoals een zuchtje wind doet
met een blad.