Alle inzendingen over roken

De verkiezing volgt in rust, wat nu rest is witte rook. En een paus, zich van het heden bewust... De paus is dood...Lang leve de paus!…

een progressieve paus die strijdend voor de vrede gruwelen niet langer weerstaat omwille van het voortbestaan in spanning wacht de wereld op een witte pluim rook waaiend over het Vaticaan in de schaduw van de wind…

auto`s zijn dodelijk spuwen gevaarlijk rook 'Deze auto heeft een lijkenstuur!'…

Zon roest achter horizon. Vreemde vogels roepen, zoeken in donker grasland. Een zwaan glijdt over het roetglas van water. ----------------------- uit: Tirade, 1976.…

Mijn hoop is vervlogen is helemaal weg mijn hoop is verdwenen ’t is dat ik zeg er was een hoop te leren alsook te brengen maar nu is mijn hoop vertrokken met onbekende bestemming Ik ga de rook achterna zie het kringelen want de vervlogen hoop moet toch ergens heen?…

De rookworst is allang geen rookworst meer Maar wordt met rookaroma ingespoten Zo gaan ze stelselmatig naar de kloten Die ouwe zekerheden van weleer Hoewel: voor HEMA-worst valt niets te vrezen Waarmee zulk rookworstnieuws mij worst zal wezen…

Ab Klink wordt met Kamervragen bestookt In Groningen is een kroegbaas zeer gehaaid En heeft simpelweg de ruimtes omgedraaid Zo wordt er nu dus weer legaal gerookt Klink wil pas medewerking verlenen Als de rook om zijn hoofd is verdwenen …De vlag kan uit bij café De Balk in Groningen. Hun list om het rookverbod te omzeilen mág!...…

Nu weet ik dat, zelfs voor een vis, Roken heel gevaarlijk is.…

besneeuwde krater wolkjes grijze rook en as uit grootvaders pijp…

in rook vervlogen - op het kruispunt speelt de wind met rood papier…

Een nicotineverslaafde in Scharloken wilde dolgraag stoppen met roken zijn beste maat gaf hem wijze raad toen heeft hij een lichtje opgestoken…

Hoewel een actiegroep mij er op wijst: ‘Zo blijft de zwarte mens in knechtpositie…’ Wil ik juist dat de Sinterklaastraditie Een plaats krijgt op de Werelderfgoedlijst Wel met verplicht het plagende gedicht (Waarvoor ik gaarne spandiensten verricht) zie ook: www.gelegenheidsdichter.nl…

je nam de regen met een lach liet druppels langs je vingers glijden haren golfden nat maar in je ogen brak de zon al door in een ondeugend licht je stem was zacht en hoog kleurrijk als een regenboog je rook naar gras terwijl je mij opklarend de laatste onweerskussen gaf…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

ik heb het licht gezien vlamde op in uren van verlangen we smeulden schreven met rook emoties die vervlogen ontmoeten blaast met kracht nieuw licht in wat nog altijd donker was verlangen laait hartstochtelijke liefde die wij in samengaan voluit genieten…

Ga vaak langs het randje - Ik geef het toe, Ben me bewust van wat ik doe, Waarschuwen is niet nodig, Elk goed advies dat je Me wilt geven Is totaal overbodig Ik weet het, ik speel met vuur, Vandaar het rookgordijn dat ik optrek, En dat de waarheid die ik speel Voor het oog van de buitenstaander Aan het zicht onttrekt…

De nachten koud Het vriespunt nabij Het ijskoude woud Een ijsmuts tegen een grieppartij De wanten aan En dan maar gaan Langs wildwallen komen Waar plotseling de lucht gaat stomen De temperatuur stijgt Lichte dooi dreigt Vocht vertrekt uit boomlijken Verterend hout zal geleidelijk verder bezwijken…

zinnen rollen af en aan speels dat wel kleuren doen we niet meer dat laten we over aan hen waar de rokken van bollen in de wind zij ving hen al eerder op de dag niets was zoals het leek zelfs niet toen de schaduw ze te drogen hing…

beeldhouwer maak armpjes voor een kind geef het tevens beentjes en een mondje voor de pret volmaakt hoeft het niet te zijn want mijn mond staat niet recht spreekt onvolkomen woorden en kwijlt als een dronken gek ze lachen de mannen en vrouwen die gluren door de winkelruit want ja ik ben anders dan hun kroost dat zich verschuilt onder moeders rok…

verdriet is die oude boerderij te strak omarmd door de hectiek van een verkeersknooppunt... gelatenheid is de quasi huislijke geur uit de branderij van Douwe Egberts die neerdaalt op de hoeve zelfs met de deuren stijf gesloten en de blinden voor de ramen jaagt de nieuwe tijd ons op de boer kan het beamen…

zag je door beslagen ramen aangekomen nog op reis een vleugje buitenland verdromend in je ogen je kuste me ik rook Parijs ik nam je hand de koffers maakten grenzen een eiland in de mensenzee we lachten samen de omgeving deinde met de golven mee je stem had zuidelijke klanken woorden nog een licht accent ik gaf je bloemen…

ik was mijn handen weer in onschuld ook parelen mijn tanden in de mond hun lachend ongeduld ik wil wel spreken jou mijn zwarte piet toesteken maar je bent te lief om dief met mij te zijn ik was niet wit wat zwart moet wezen ik grijs in geld om daar te zijner tijd nog iets van op te steken ik rook pecunia altijd al…

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

Een waterplas door mist omgeven met ranke bomen zonder schaduw. gevangen, in een web geweven... het lied gezongen door een zwaluw. ja, ochtendstond verlangt een wonder want toch moet eens die gele bol verschijnen. ze priemt en straalt en duwt vanonder laat zo het dikke rookgordijn verdwijnen. zo krijgt het plekje langs de waterkant terug…

De rokken vliegen los...…

je gaf een bloem waarvan de kleur weer warmte had ik rook de geur van toen en keek je aan maar zag geen liefde in je ogen staan je woorden klonken heel neutraal in het verhaal dat je vertelde met nieuwe vrienden was niets aan de hand alleen onze relatie was een oude band die knelde je bent nu vrij waarom geef je die bloem aan…

daar komt hij aan de anjers in het cellofaan grote stappen en ruim met zijn armen wapperen je hebt hem nooit gekend die grote vent een glimlach van niet weten veel vergeten om zijn mond je wist nooit waar hij stond als je hem nodig had hij koos ook geen partij als jij verloor in het debat hij had iets luchtigs dat naar vrolijk rook…

de pijp rust nog op het eiken tafelblad en kent de studeerkamer als de beste dat ik bij het notuleren soms kletste vond ze niet erg ik was leuk en gevat uit haar ontsnapte het hoofdelijk denken een mijmering voor een onbepaalde tijd ook al raakte ik soms mijn inspiratie kwijt ze hield van mij en zou mij niet krenken bij haar vond ik genot…

in vleugjes wind vond ik de boodschap zij rook stervend kleurde herfstend in het gelend groen blies torenhoog de geuren van het onbekende verkende in nieuwsgierigheid de plaats van ooit bestemmen helaas de beul is er en stropt de knopen maar weet dat jij dit keer het lot weer in een nieuwe lente zal ontlopen…

Ik trek, ik zuig, ik inhaleer en blaas voel me dwaas zonder rook van de kook ik steek een laatste op rook al het verstand uit mijn kop !…