Alle inzendingen over roofdieren

Drie eeuwen na hun verdwijning uit het oosten van België zijn in die contreien opnieuw enkele lynxen gezien, de katachtige roofdieren met de bijzondere oorpluimpjes...…

De poes die wij met Kitekat behagen, verrekt het, zich als roofdier te gedragen en voert een onbegrijpelijk beleid: Ze gaat de tuin in om een muis te stropen die zij luid mauwend in de kamer brengt -waarbij het dier geen haartje wordt gekrenkt- om haar vervolgens vrij te laten lopen.…

Nooit zag ik het groensappige gras nooit voelde ik de warme aanraking van de zon want het lab is de plaats waar ik geboren was En wat ik eigenlijk helemaal niet missen kon was dat ik toch eens lekker kon rennen, Maar nooit was er enig roofdier moet ik bekennen en terwijl ik lekker warm naast mijn moeder lag zat er iets in the centrifuge…

Vlieland kende gure tijden Die van wind, water en vuur Die van drenckeldood, natuur Die van pure armoe lijden Die van schuimbekkende baren Die een kwetsbaar dorp verslonden Likkebaardend naar de blonde Duinen loerden, een strak staren Als een roofdier naar zijn prooi Naaldbos, helmgras en fazanten Meeuwen, ganzen, vis en vee Maken Vlie…

(Wat de Heerser van het universum vermag II) Men strekt de povere handen naar de libellen in het gras en laat de vleugels dansen boven rietkraag en moeras Men zinkt er haastig in als het leven hevig spartelt als het prooidier voedsel zoekt en het roofdier het “ speels martelt “ Het tekort aan liefde in de schalen van de…

traagheid kan je kijken in jezelf deuren openen melk die momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot de hemel groeien misschien laat je niet opjagen de dood is een geduldig roofdier…

het roofdier werd een trillende neuroot een prooi voor rusteloze vrouwenhanden soms gromt hij wat, ontbloot verward zijn tanden maar meestal vindt hij vrede op haar schoot ze maakt hem van geheimen deelgenoot van smeulend vuur dat nimmer fel zou branden de dromen die als wrakhout telkens strandden al strelend wordt de trage tijd gedood…

De weidsman wil handhaven de harmonie in bos en veld; ja, versterken de harmonie in het planten- en dierenrijk alhier, vervangend de taak van het ontbrekende roofdier.…

scherpe tanden een stoere kat op eendenjacht waar zal ons eendje stranden In tijgersluipgang nadert hij het waggelende dier hij komt wel akelig dichtbij het wordt gevaarlijk hier Maar net voor de fatale sprong hij schudt reeds met de kont draait plotseling de eend zich om want hij ruikt nu lont Hij snatert heel hard naar de kat het roofdier…

Het verleden van zijn knusse omgeving kent het sluwe, menselijke roofdier: bloeddorstig, soms eerlijk, zwaaide de banier, hopend op roemrijke overwinning. Door de straten ademt verjongd gemoed, hernieuwt steeds in winkelbuur of woonhuis stuwende arbeidslust vol levensmoed.…

Oude zelfkennis, oude angst voor bloedverlies, pas op voor roofdieren en droom van vampiers droom van heksen die het bloed drinken van ongeboren kinderen die het bloed drinken van hun moeders het zoete bloed dat ook steekmugeitjes voedt het bloed dat leven geeft aan alle dieren, een lichaam is een koffer vol bloed blauw bleek groen…

Zie in dit verband zijn daarbij aangepaste vinnenstand: de stroomlijn van het roofdier is zeer fraai. Open de buik. Pas op, zijn huid is taai. Teken een schema van de binnenkant met alle namen bij elk ingewand.…

geweten je ruikt naar de lente in Amsterdam als een muzikale toerist in het zonlicht van de lentezon op een terrasje, gitaar naast je stoel een cappuccino en een croissant een eendenkuiken met een hoed op de lippen lurkend aan een sigaret ben je onbevangen in mijn dromen zie ik je al voor me in mijn bed een heldere minnaar een ongetemd roofdier…

Een man, een roofdier ver van huis. Bij het nachtelijk uur bij een romantisch vuur voelen wolven zich thuis. Een man alleen, een wolvenman. Een man die de weg van de eenzaamheid kent. Bij het nachtelijk uur, bij streken wild en puur wordt een hart niet voor de ochtend getemd. Bij het nachtelijk uur komen de wolven uit hun holen.…

Aan de rotswand ligt het stenen roofdier, stervend, het hoofd met zware manen op zijn poten. Dichte ogen bergen tranen vol droeve berusting van het eed'le dier. De voorste klauw blijft echter trots soldenier, bewaakt zwaard en schild, zal nimmer tanen, steeds de weg naar strijdlust en -moed banen, het wezen houden van wachtende banier.…

Vol vernielzucht van valgrage bommen vliegen de gevaartes in fraaie bogen, terwijl ze hun vernuft verscherpen mogen, toeslaan, als voldane roofdieren grommen. De harde strijdlustige Russische aard vraagt zich eindeloos onder spanning af: "Waar brandt deze nieuwe wrekende haard?"…

Een docudrama laat me confronteren met bio-industrie en dierenleed: wat ben ik blij, dat ik geen dieren eet! - Maar plaatsvervangend moet ik mij generen. Ik word bij 't zien door bitterheid verteerd: die arme onverdoofde lieve biggen, die in een soort van harnas moeten liggen, terwijl een arbeidskracht hun staart coupeert. Mishandeling!…

regenwoud waar elke lichte plek door duister wordt gedicht en ogen in de nevels glurend zijn gericht op iedere beweging in laag kreupelhout behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht alsof de draagkracht van de takken hen benauwt pas na het aftasten worden ze goed beschouwd als jacht- en rustplaats met een open overzicht daar wacht het roofdier…

en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de ooit geknede liefde een chaos geworden een ontrafeling verworden tot een kilheid uit de pogingen tot wederopbouw niet meer duidelijk was waarom ooit de liefde is ontstaan of de verwijdering je naar jezelf kijkt als een roofdier…

ging jij naartoe met al die treinen toen je je dochter meesleepte als een koffer van vlees en bloed waarom droeg zij jouw schulden tot ík ze voor een prikkie overnam zonder te weten hoeveel hoe was het voor jou om te liegen tegen iedereen die het niet horen wilde tot je stierf met drie tikken op je kist was je meisjesnaam niet een roofdier…

dat gloeiende genot dat langzaam maar onbedwingbaar optrekt ergens tussen je benen hoe het beest in jou in mij geil kronkelend grommend tevoorschijn kon komen en ons de hemel kon laten betreden hoe je later moe voldaan achterover liggend als roofdier de prooi overwonnen ontspannen glimlachend met geloken ogen vroeg om meer om weer…

Daarover te kunnen gieren en soms te huilen aan de grachten van een denkbeeldige stad die als schimmig roofdier schijnbaar agressief altijd klaar voor de eerste en de laatste sprong zich dan te voegen gevat in de stroom van zinnen om als muze de ontvankelijke geesten te beminnen of 's avonds in het schemer of in de diepe schaduwen van de nacht…

Naakte vrouw, je staat timide onder de warme douche, terwijl ik naar je rondingen loer als een uitgehongerd roofdier. Naakte vrouw, je ligt als Eva onder je witte dekbed, talloze mannen dromen van de heterdaad, maar jij slaapt als Cleopatra na een lang en geurend bad vol strelingen.…

dichte eiken en pijnbomen geheel eigen groene wereldranden glanzende blanke berken beuren het leven binnen deze einders op grote zilverreigers dalen stijgen waakzaam heersend - toch zachtzinnig hun vleugelslag verspreidt ademtocht over zwemvogels kruipende diertjes bij drukke kikkervergadering door die besloten wildernis sluipt een roofdier…

Je krijste je wanhoop uit je ziel, maar desondanks bleef het roofdier je belagen en op een kwade dag bood je geen weerstand meer, psychisch wrak geworden, een ongod, een duivelse streek, niets werkte meer om je op te beuren, de gordijnen bleven reeds voorgoed dicht, toen je in een vlaag van opperste woede het touw om je nek legde en de stoel…

Nu het najaar zich vernauwt tot in de zandloper van de kilte en verbale duisternis, rukt de kettingwind aan de lage tonen van de maanden als een roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen en hun muziek spint draden in een zilver mozaïek tot de stilte zich weer boven ons sluit.…

Nu het najaar zich aandient vernauwt de wereld zich door de hals van een zandloper van stilte trage voorloper van de schemering, de losgebroken kettingwind rukt aan de lage tonen van de maanden als ijsberend roofdier zonder hol.…

Zoals een roofdier z’n prooi bespringt je penseel het doek, je eigen territorium in een arena vol uitdaging, kenmerkend van dualisme tussen wit en zwart die je emoties sturen en bruist in de stroomversnelling van het bloed.…

Als ik een roofdier zou zijn sloop ik je tegemoet en sloeg opeens een poot om jou heen en deelde het oerwoud met jou. Als ik een rund zou zijn loeide ik jou tegemoet sloeg een staart om jou heen en deelde de weide met jou.…

Of nam een roofdier 't weg? Zit gij op 't verlaten nest alleen? Is uw geluk nu weg? Zij geeft geen antwoord, hoe gij roept. Uw klacht verscheurt mijn hart. Veel meer misschien dan iemand ooit, Deel ik uw treurigheid. Ook ik, gescheiden van mijn vriend, D'enige in 't heelal, Die mijn gehele hart bezit, Ben hier zo gans alleen.…