Alle inzendingen over rouwen

En loop der Getijden, Ons nu tot verblijden, En dan weer tot rouw! Gij hebt met ons haken Naar nieuwe vermaken, Hetzelfde gemeen: Zo drijven de wensen in ’t harte des mensen Elkanderen heen. — De dwingeland ontweken, Die de opene streken En velden verwoest, Vliên Floraas gespelen; De grond ligt te kwelen; En ’t ploegijzer roest.…

" Moeders oog schoot vol van tranen, Och, haar herte brak van rouw, Als het knaapje vroeg of vader Niet haast wederkeren zou? 't Sloeg de handjes smekend samen, 't Koortsvuur glinsterde in zijn oog, Even als in koude nachten De avonster aan 's hemels boog.…

En loop der Getijden, Ons nu tot verblijden, En dan weer tot rouw! Gij hebt met ons haken Naar nieuwe vermaken, Hetzelfde gemeen: Zo drijven de wensen In 't harte des mensen Elkanderen heen. - De dwingland ontweken, Die de opene streken En velden verwoest, Vliên Floraas gespelen; De grond ligt te kwelen; En 't ploegijzer roest.…

Geef mij de gouden waarheid Die uit uw stemme klinkt, Geef mij de diepe klaarheid Die uit uwoogen blinkt; De vriendschap en 't vertrouwen Van handdruk, woord en blik, De blijheid en het rouwen Van stille lach of snik’. ‘Ach, of 'k zo vluchtge gaven Al gaarn gegeven had, Wat baatte 't?…

In 't gasthuis brak mijn moeders harte - Dat was een dag van dubble rouw! Ik erfde van de dierbe vrouw Al wat zij achterliet : haar smarte! Gij, die op donzen peluw rust, Beschut voor wind en sneeuw en regen! Kwam in de droom mijn beeld u tegen, U tegen, als ge uw kindren kust!…

Op een straathoek staat een publieke vrouw, - Haar liefd' is kou, Haar hart is rouw, Haar lijf is lauw, - Op een straathoek staat een publieke vrouw, Ze houdt mij staan, Biedt mij hare, - zeer flinke, zegt ze, - diensten aan, En als ik verder loop, schreeuwt zij: ‘Hartvreter!’…

Nog pas verbrak de dood 't verbond der trouwe, Of, gram te moe, verdubbelt hij haar rouwe Om nieuw gemis: Een zoon, de lust, de troost van hare dagen, Met hem de vrucht, die de echtboom haar mocht dragen, Haar Enige ligt haar van 't hart geslagen: Wat droefenis!…

Toen oma daar als een kasplantje lag Zei hij: het is nu klaar Trek de stekker er maar uit Want zo’n leven is niet leefbaar Hij had het ontzettend moeilijk hierna Het was zo stil zonder zijn vrouw En het werd alleen maar moeilijker Dat kwam niet door de rouw Hij kreeg kanker in zijn keel, Dat werd eruit gesneden, Vervolgens kreeg hij een…

Recht is het dobbele rouw Als het komt aan de dag: Die mogend niet en wou En willend niet en mag. Ik wou wel, ziet, Maar zij wou niet. Toen bleef ik in ’t verdriet. *recht = inderdaad, met recht *bescheiden = verstandig Dit duurde enige pozen, Dat ik dus was belaên*. Men ziet zo schone rozen Wassen*, als daar vergaên.…

En, op het treurig veld der doden, Waar meenge rouw ging overheen, Blijft, thans verlaten, straks vergeten, De moede werker nu alleen. * En zie, 't is lente! - Nevens 't kerkhof Ligt de akker glanzend in 't verschiet, Waar 't door zijn hand gezaaide koren Reeds welig door de kleien schiet.…

Daar zet de Heer der heren De bruid omhoog te prijk, Opdat Hij haar mag eren In ’t eeuwigdurend rijk, En krone Zijn getrouwe, Vrij van rouwe. Aº. 1658…

meer ik zou mijn handen willen reiken naar hemelse geschenken en de bevrijding willen bereiken maar mijn afgestorven lijf waar ik nu zo in beklijf vertoeft in machteloos wenken CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen…

Wij waren in wezen en nimmer wisten en blinden een zilveren morgen gisten, dat het beloofde zich openen zou maar weigering werd ons en vroege rouw. Leven lag ademend in onze schoot neigend naast ons stond de dood, en in de verte zwol een klagen: Wee!…

Ik begon met rouwen en met therapie leek het te werken. Het lukte stapje voor stapje de pijn te beperken. Na een half jaar weer een echte lach. Een nieuw begin op een voor mij oh zo fijne dag. Ik voelde hoop die ik allang was verloren. Vanaf dat moment werd ik eigenlijk opnieuw geboren. Dag na dag minder pijn en minder boos.…

Du hebst ghewendt mijn rouw' end' leedt In vrolijckheyt, end' my vercleet In stede van een sack met vreugt. 13. Op dat mijn tonge seer verheugt Niet swyghe, maer dijn loff verconde. Dies lou'ick dy Heer t'elcker stonde. HUIDIGE VERSIE: 1. Een psalm. Een lied bij de inwijding van de tempel van David. 2.…

Merct ocht mi rouwe iet condich si: Wordic gheweghet Daer minne gheseghet, Ay edele minne, dies danckic di. Die minne die al verwint Hulpe mi dat ic moet verwinnen, Ende si die alle noet bekint, Onne mi dat ic moet bekinnen Hoe swaer dat mi staet - Hadde ics raet!…

Mijn denkraam is als ’t ware in de rouw. Mijn zin in rijmen kreeg een flinke douw. Ik kreeg het voetenwerk welhaast niet licht en daar is het sonnet toch op gericht. Waar ik aan het begin voor ben gezwicht, bleek een te zware klim in dikke touwen . . . SONNETTEN, IK ONTVECHT ME AAN UW KLAUWEN !!!…