Alle inzendingen over schroom'ge

Ik heb weer die starende droom op mijn gezicht en met enige schroom rijpt in mij een nieuw gedicht. Ik heb weer die razende stroom in mijn waterhoofd. Rust'loos beweeg ik loom, ik ben als pijn verdoofd. Dan gaat mijn hand autonoom over in het schrijven. Ik hou hem pas in toom als de woorden weer verstijven.…

De dood heeft genomen, De dood zonder schromen, De dood met zijn kracht, De dood in de nacht. De dood ging stil zweven, De dood met mijn leven, De dood wie het beliefde, De dood en mijn liefde.…

Had ik geleefd haaks op stroom, niet rechts op drift, gegrift in trage vliet, niet links in schroom, ik zie het niet. Ik was meer mens,minder plooibaar in verdriet, de beleving was intens, bakens in verschiet, ik zie het niet. Maar ik heb vaak immens gedicht, helpt dat in een spontaan gericht?…

't Leven omarmen met woorden verwarmen de zon laten schijnen 't negatieve laten verdwijnen De dagen plukken zonder schroom en pardon Dát moet toch lukken ergens schijnt toch de zon ? 'k Heb zoveel te geven Maar wat ik werkelijk wil in dit aardse leven houd ik toch maar stil...…

nee, een hoofdrol wil ik niet, zweven in letterhoofden in een wereld die slechts jullie behoort; een zelf geschapen egodroom waar jullie mij, heimelijk, zonder enige schroom met de kop van Jut bestoofden achter het gesloten doek van fictie souffleer ik mijn eigen vertrek en hoor de auditoren roepen: wie is hier…

Maar geef me jouw hand en dans met mij op deze vloer verdwijnt de schroom wij tangoën en walsen met passie het leven is liefde en een droom geef me je hand laat niet meer los dan vrijen we naakt onder een boom onze stille getuigen zijn elfenbankjes doe het nu maar wek mij niet als ik droom…

Een gek zette al zijn woorden zonder schroom op internet. Waar ze elders enkel stoorden, bleken ze daar nu juist in trek. Toch zou de gek gaan kniezen, hij kon niet spreken van verliezen, want men ging er aan de haal met zijn gedachten en zijn taal. Die gek slaat nu verwoed de trom: woorden keer weerom, weerom.…

Dat ik haar hand die zoekt nog vind, alsdan, dat mijn verloren mond haar stilte horen kan, alsdan, dat ik droom dat zij de aangeboren schroom verlaten kan, alsdan, zij de tranen weegt, de zon die van haar spiegels veegt, alsdan, zij veilig garen spint uit een aardse cocon, schuilplaats voor ieder kind, alsdan.…

Gelegen in het hof Strelend door het haar Vertelt de jongeling Non verbaal Liefkozend zijn verhaal Samen zonder schroom In het warme nest Laat de muze hem begaan Minnend op zijn best En op het bed van bloemen In de open lucht Weet ze dan precies Laat Romeo nog een zucht Voordat hij zich verliest…

Voor doodslaan en gelukkig zijn en schromen en weifelen en in een afgrond vallen en ontkennen en schuldig zijn en koortsachtig zoeken naar waarheid, schoonheid maakt vrijheid geen verschil, of hooguit een verschil als tussen een bloeiende appelboom en geen bloeiende appelboom, of tussen een kus en geen kus, hoe vluchtig en verraderlijk ook.…

De leugen houden zij in hun houding mooi Slechts om de waarheid te verbergen Uit angst schromen zij Bang voor hun innerlijke Echt beklemd tot-en-met Zij leven leugens tot EERLIJKHEID zegt STOP Vanaf nu gaat recht zegevieren Van angst schreeuwen zij Slechts bang voor gerechtigheid In waarheid ingebed…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

ik vlieg bij je binnen nestel je boom met mijn droom zie in je ogen een eerste beginnen pak een paar takjes en bloemen in tedere schroom je bent groen in een lente die luikt en opent na een levenlang sluiten kom in de zon draai je eindelijk eens om en ga met me mee naar ons buiten…

Maar ’s avonds blowden we en zonder schroom, Beminden wij elkaar zonder condoom.…

je fluistert vreemde woorden in mijn oren woorden die vervliegen over nooit eerder betreden wegen je toont vreemde beelden zonder schroom gezien door onbekende ogen ik luister ik kijk en schrijf twijfelend aan de echtheid van deze droom de beelden de woorden van deze tijd meisje, wat is er mis er is geen betekenis het is…

Vier het leven schilder de lucht met je favoriete kleur en open de deur voor de geur van de bloemen lach ook al is het door je tranen heen iedere dag is er weer één schroom niet en droom je wensen en verlangens stop de zon in je broekzak neem de sterren op je rug dan eerst is je feest kompleet geweest.…

Alles gekregen zonder enig schromen . Met alle blijheid heb ik de droom tot mij genomen.…

Als de lente is gekomen En de bloeitijd breekt weer aan, Als de bomen wachtend staan Op de nieuwe levensstromen, Als ontdaan van winterdromen Al wat leeft, wil bloeien gaan, Als de lente is gekomen En in bloesems uit wil slaan, Laat ook mij dan zonder schromen Van het winterkleed ontdaan Door Uw stem, die ‘k heb vernomen, In Uw kracht…

en als een eed ontlok mij schuwe schroom bevochtig mij benoem het stillen nieuw verdrijf het troebele uit mijn droeve blik en weiger mij het gisteren, het terug erbarm je nooit mijn alsmaar klagen het doodgewenste d’ oude vragen en zeg me, voel jij ook in heel jouw zijn ’t verlangen naar het vliegen.…

De winter is gekomen, de voederplank wat brede, ze komen, eerst met schromen, dan wordt deze zonder vrees betreden. Zij vliegen aan in rechte lijn, en komen steeds voorbij, momenten van gelukkig zijn, de Mussen en de Mezen, blij.…

mijn penselen hebben angst voor het bewegen vrees om plein en straat te vegen kleuren schromen zich te laten zien zij vloeien niet maar blijven aangelijnd het witte doek voelt koel in het ontvangen van de eerste schetsen ten langen leste heb ik mijn ezel in de tuin gezet wind en lentezon deden de rest…

nog één halve bal centraal in de boom de duizend facetten weerkaatsen gezicht zonder schroom vroeger getuigd ieder een kleur in groen met een geur nu rest nog de mijne de anderen gevallen verscherfd in de tijd ik plaats met een luchtig gebaar maar in duizend facetten spat ook mijn droom op de vloer uit elkaar…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen plotseling van je weg moet zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik zeker verblijven daar is van mijzelf het meest omdat ik niet eens de kans kreeg je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken geen tijd meer om iets…

Ach, veel bellen en praten, een lach en met veel schroom een kuise kus. Gemakkelijk te verwerken dus? Gemis zinkt als een nacht in mij. Verlangen gaat de hoop voorbij.…

Het onmogelijke werd bewaarheid In een relaas van onmogelijkheid Uitgesproken in bijtende woorden Met open vizier zonder schroom Geen verhaal op fluisterend vertrouwen Warme liefde bevroren wederzijds Slechts blinde woede en verwensing Gegooid met etterend pus brandend in hel En lijdzaam onderga ik dit alles En zie hoe het dons op je…

De rijke Vrouwen, Sterren, Zangeressen, Beroemheden schromen niet om hun humeur op bizarre wijze te tonen aan het publiek. Middelvingers en schuttingtaal voeren de boventoon.…

ik fluisterde in korte woorden stukjes leven van me af zij droomde warme rust in haar schaduwrijke kus ik omarmde met lichte schroom de al verweerde bast voelde hoe de stromen vloeiden in haar mij toegenegen lach nog weet ik dat de wereld een seconde heeft stil gestaan in dat ultiem moment van delen ben ik voor even de hemel…

geschonken ik heb ze voor je opgeraapt op een sierlijk schaaltje laten lonken wel zó dat ze niet zijn weggekaapt je hebt je bladeren laten zweven fors heeft de kou roofbouw gepleegd en ik heb stilletjes weggegeven jouw blad - tranend bijeengeveegd en daar sta jij, o trotse boom de winter kleurt je kaalheid maar ik, ik koester zonder schroom…

De blinde god spant de boog Hij schiet maar raak in het lis waar de waternimf schuilt Elke pijl vervult het gemis dat hem naar de grijze klei zoog De liefde is een dubbele stroom die kolkt in het trefpunt voorbij de dijk van schroom Enkelvoudig stelt ze niet veel voor een vampier die zich laaft aan de ader en haar leeg en loom achterlaat…

noemde haar Antoinette liet mij dromen in mijn droom waarin ik zonder schroom haar borsten kussend plette door haar rondingen van Rubens maar desondanks zeer sierlijk ontstond slechts die ene wens die maakte me zo dierlijk omdat zij in mijn ogen heel beroemd zou kunnen zijn verlangde ik haar handtekening terwijl zij vurig kuste en…