Alle inzendingen over schroot

zwarte geld is op, nu sta ik rood de hond is ziek, m’n chef is hersendood m’n dochter (15) loopt op alle dagen m’n schoonmoeder probeert me te behagen ze klimt, in negligé gehuld, op schoot m’n zoon doet alles wat de Heer verbood ik word door vrouw en kinderen geslagen collega’s zijn aan stoelpoten gaan zagen de dure auto is verfomfaaid schroot…

Een hoopje schroot in een oude rolstoel duw ik voort Zijn beenderen omspannen door een witte doorschijnende huid De wind laat zijn slappe huid wapperen als een losgeslagen dekzeil Een heuvellandschap van rode tumoren op zijn magere hoofd Gieren wachten in kale bomen op het onvermijdelijke Hoog boven de heuvels spreidt een adelaar zijn vleugels…

het nog voor zin ontdekte lege flessen bier het schuim zat op je kin je ogen straalden geilheid uit geen enkel spoor van schroom er droop wat sperma van je huid als bij een natte droom de roze kaugom in je mond verloor al snel haar kleur je naakte lijf in koude grond een penetrante geur dus dit is wat er over is een zielig hoopje schroot…

Zij verkiezen rood en schroot. Grijs is geen kleur maar een verzinsel Wanneer vrede een vage belofte blijft. Een puinhuis verdwijnt in een rookgordijn Kruitdamp slaat diep in de maag Laat me zwijgen … grijpen naar de uiterste hoeken van het zijn. Ontelbare uren in ademnood Tot je een ankerpunt vindt, tegenpool van pijn of dood.…

strot stip mijn fouten met vetrood aan de dennenhouten mast van ons zeilschip splijt door de schicht, het twistziek tumult een ontlading die wortelt in wervels van lood de jichtknobbel in onze donderwolk een vloot van pantserkruisers voer door onze met olievlekken bezaaide baai je past het kralensnoer dat spant om jouw nek door het schroot…

Mijn boot was schroot. Tot ik de zon op de vistrap zag – brak in duizend manen. ‘Ik tentakel je wel op. Nu ben je mijn mantel en mijn kraai, jij babbelaar maar verliefd zijn en gelijkertijd ook koken – neen.’ Ik: ‘Groot veulen knikte goedendag naar de trein daar tussen Luik en Leuven. Nar op een beer. Wolkengloed als goud op blauw.…

zie de sterren, maak de maan raak haar aan, overschrijd eens het bestaan van armetierig leven volg de waan als heerser op te treden of ben je al in chaos weggegleden de schepping is geweest en blijkt een beest dat ook zichzelf verslindt de aarde is te klein voor haar venijn het wordt te groot en vindt de ruimte voor het dumpen van haar schroot…

In het droge zand een paar oude kruiken verwelkte bloemen tussen de struiken verwilderde planten tussen de bomen van een mooi gazon kan ik slechts dromen in mijn kleine tuin staat het onkruid hoog maar ook een beeld met pijl en boog haar smalle linkerschouder is ontbloot ze is gemaakt van afvalhout en schroot het meesje en de merel…

Het licht wordt dof, ons oor doof, schroot wordt ons goud, Stof ons oog, leeg ons hoofd en ons kind stokoud. Wat een volta! Alles kwijt, voer voor de maden. Vuur, rook, as. Wat wordt nu niet niets? Het is de tijd. ---------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

Die jurk is tot stof vergaan, de wagen op de schroot en ook mijn vader is niet meer. Ze zijn nu allen in dit vers gekomen.…

gevuld nu met puin, schroot en lijken stroomde hij terug in zijn oeroud ledikant. ~~~~~~~~~ wie nog in leven was en verbijsterd keek vanaf het erbarmelijk beroofde land, verbaasde de rustige aanblik van de rover, moordenaar zonder wil of schuld die nooit berouw kan laten blijken.…

Maar niemand hier weet iets van zijn verleden De wereld was een leven lang zijn thuis Want ooit, ooit ging het allemaal veel vlotter Hij was een stoere vent, een snelle spicht Nou is z'n lijf een ouwe botter Die kreunend aan de kade ligt Dit is voorgoed zijn nieuwe haven De schipper moet nog wennen aan 't idee Straks wordt het hopie schroot…

Een man tot op het bot verknipt, die nergens rust meer vindt loopt achter zijn verlangens aan, vergrijpt zich aan een kind dan in paniek haar lichaam dumpt, verminkt als een hoop schroot een kinderleven maar zo kort, nog niet vol groeit, nog niet verknoeit daar ligt zij nu haar kleren op een hoop… dood maar niet .….gewoon.…

Wij waren schroot en voor de haard geschikt, nu staan wij te pronken. Kijk maar zelf of wij er mooi uitzien! Dat hebben we te danken aan iemand die ons graag ziet. Ze zei: ”zo iets dat mag niet verloren gaan”.…

't Is winter in Noord Nederland het ijzelt op de straat En niemand die er nog voor zijn plezier de weg op gaat De nieuwsberichten spreken van ontregeling en nood En als je op de rem trapt kan je wagen bij het schroot De kinderen in Groningen zijn opgewekt en blij De scholen zijn gesloten daarom hebben ze nu vrij We zien ze lekker schaatsen op…

.~ Spuw ze niet uit als pitten van olijven, doe ze niet weg als overbodig schrot. O moge ze een uur of wat beklijven, de versjes hier voorgaand, tot aan het slot. Mijn opgewekte luim valt niet te nijven, ‘k laat één en ander maar op zijn beloop, al wens ik graag dat ze een poos beklijven.…