Alle inzendingen over sculptuur

Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken naar realiteit of schijn verwijzend naar de zon met gebroken ogen, een wederkerig lied want iets anders is het niet.…

Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken illustratie van realiteit of schijn verwijzend naar de zon met zijn gebroken ogen, een wederkerig refrein, mooier wordt het niet.…

De Drol Des morgens rond een uur of vijf Staat mijn geslachtsdeel meestal stijf Da’s niet vanwege geile last De blaas is vol, er moet geplast Dus zet ik me op de WC Er komt een straal, een wind of twee En wat ik daarna produceer Zijn kunstplastieken, telkens weer Vanmorgen lag er, potjantien Een pracht sculptuur, die mocht je zien Niet…

Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken naar realiteit of schijn verwijzend naar de zon met gebroken ogen, een ingetogen lied, het is er altijd en beter krijgen het niet.…

Marionetten van onszelf, sculpturen onderhuids gestoken illustraties aan de lijnen van realiteit of schijn, camouflage door de zon gebroken ogen, steeds in een herhaald en eindeloos refrein, een flegmatieke maan die voor de zieners schijnt voor de troostregels die ons raken, ook die raken op al dan niet op rijm, voor alles wat we denken wel…

greep en wijst mij met zijn adem aan als ik de merktekens in de spiegels lees in dat blazoen word ik gerangschikt naar de archieven van het hart, verwachting op de schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden, het visioen te vervullen als het levensnet zich sluit,in de erosie van herinneringen omgezet in beeldende sculpturen…

In dit getijdenwerk van brandende sterren ontspringt de geest van het ongeboren verlangen, daar verrijst een onsterfelijke eiland, schim van ons bijgeloof in een sculptuur van zand, aangejaagd door windschepen, ingeleid aan de kade van een ontvankelijke moeder schoot die baart een wonderschone wereld waarin we zijn geland…

Een uitgemergelde figuur sleept zich door de woestijn, een bewegende sculptuur van Giacometti, zoekend naar genade en een koele teug water, maar aan de einder wacht azijn, een zweepslag en het oordeel van een kronkelende made.…

(kunstmarkt Fort Prins Frederik, Ooltgensplaat, 14 mei 2011) kunst markeerde dikke muren rond krullen licht gevonden in het aangezicht van velen, die de dag al warm bezongen sculpturen speelden met hun schaduw schilderingen kleurden vrij met het hart op blijdschaptongen sprak een oude naam de mensen aan zo is het gegaan waar…

Sculpturen van onszelf, onderhuids gestoken illustratie van realiteit of schijn, gecamoufleerd door de zon met zijn ongebroken ogen, een wederkerend refrein, mooier wordt het niet, als het daarbij blijft is mee te leven.…

theater van geluid, souffleurs van het heden, zo stellen we ons zichzelf voor als stem uit een glorierijk verleden Het publiek, alle dichters na elkaar hun licht bundelt zich op het witte doek waarop de maan van zieners schijnt in alle dichtregels waarmee we ons vermaken, al dan niet op rijm, wat we denken wel of niet te zijn in sculpturen…

schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden om de visioenen te vermijden in de rimpels van water door de warmte van de huid ingebed , haar geur houdt me in haar greep en raakt mij met haar adem als ik de mildste woorden op mijn netvlies lees als het levensnet zich sluit, in de erosie van herinneringen, setting van beeldende sculpturen…

Verlangt men oudheden te zien men vindt ze twee uur gaans van hier hunebedden te Noord- en Zuidlaren Is men naar objecten begerig voorwerpen van kunstnijverheid de kerken van Uithuister-Meden alsmede die van Midden-Stedum doch inzonderheid die bij de Leek van Midwolda bevatten in graftomben kostbare stukken - rijk bewerkte sculptuur…

Op het Johnny Van Doornplein Stapelen de zuipers hun sculpturen van blik En lunchen dorstig op betonnen nasischijven Strikt gescheiden van de patatjepeeërs De dam van kots, zweet en verschaald bier Hun openluchtbar is een effectieve barriëre Tegen het V&D-volk dat jij ooit van alles toedichtte Totdat je hier bekaf en ademloos nederzeeg Electric…

Ijstransparantie van sculpturen glas deed alsof het glas niet gebroken was, een treurig lied vol jeugdherinnering, zoals een ijsculptuur romantisch zeggen wil, met grote lichtblauwe onschuldbloemen. Een kindsheid, kind zijn is soms niet echt, schaakblind aanleverd, diep ongerecht.…

is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood uit gewoonte is overgeslagen ver buiten ligt het park met beelden bleek ongemoeid veilig verstomd in hun ijzig marmer de witte schilvers huid zijn van een mediterrane zomer een tuin overwoekerd buiten het seizoen de sculpturen…

De sterkte van je bemoste schors Waaromheen onze armen Steunpilaar Je blad zuchtte mee met ons Vogelnesten droeg je Aan je takken hing onze schommel Bliksem en ziekte bleven je bespaard Je viel niet ten prooi aan ontbossing Bijl en kettingzaag velden wel verwanten Die dienst deden als haardblok en boot Kruishout, huis, meubel, pulp, sculptuur…

De kerk als plaats van bezinning en verdieping waar tegelijk een stem jouw naam fluistert tussen het geschilderd plafond en imposante natuursteen van de kolommen terwijl het schip is gezonken in zee van beelden en sculpturen.…

Alleen in een kerk genieten van de stilte rustgevend moment Verbinden en verdiepen in iets, bevredigend en zinvol zoals in een kerk waar een stem jouw naam fluistert tussen het geschilderd plafond en witte natuursteen van kolommen, het schip gezonken in zee van beelden en sculpturen.…