Alle inzendingen over sneeuw

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

de wisselende wind die eigenlijk ook maar wat waait en wij die dat kleumend zagen buiten de kroeg met een sigaret terwijl we daar over kletsten beetje gloeiend van alcohol en vriendschap en die sneeuw die maar bleef vallen…

was het omdat de sneeuw was gevallen of omdat ze was gesmolten dat een koude hand zich op mijn borst legde en hier zo lang bleef liggen tot ik gevoelloos werd gewichtloos tot ik zwevend boven mijn lichaam dit roerloos kon zien liggen in een rode rok een zwarte trui een glimlach om mijn bleke lippen dromend over Sneeuwwitje het zusje dat…

is vandaag als stilgevallen Geen grote aantallen auto's, geen motorlawaai alleen kinderstemmen die een glijbaan maken winters genoegen de zinnen verzet louter sneeuw dat wil kraken De wereld is vandaag bedekt met vrede Oorlog, strijd en ruzie een dag lang ver van m'n bed.…

Sneeuw wist het zwart van dagen,van daden die 't daglicht niet kunnen verdragen Sneeuw beantwoordt de talloze vragen die ik mezelf niet durf stellen Sneeuw houdt mezelf voor mijn zegeningen -dagelijks-te tellen Sneeuw doet me inkeren als dansers na hun danspassen.…

Op zijn weg in vrije val dwarrelt daar een ijskristal samen vormen zij een vlok toen de wind hen samentrok Vlokkenspel dat binnentreedt vormen straks het witte kleed kinderen met een hoop geschreeuw spelen buiten in de sneeuw Aarde ligt in ’t witte bed om me heen een silhouet van bomen in serene rust dieren zijn in slaap gesust Op…

Sneeuwvlokken vielen op het stillevende gras bleekwit van de kou…

Het Limburgs landschap steekt zich blij? in winters kledij Misschien...blij als 'n kind dat zich verkneukelt achter 't glas van 'n venster dat uitkijkt... op geschonken buitenspeelgoed dat er toe doet.…

Sneeuw in het vooruitzicht. Ons land zal bedekt worden, door een witte laag sneeuw. Waarschijnlijk wordt het een prachtig….gezicht. Neem de mooie momenten in je op, want we gaan langzaam, de lente tegemoet. Eigenlijk duurt het te lang, eer de winter in retraite gaat. Foto Marjan Jacobi…

Er ligt straks minstens wel 1 centimeter En Pro Rail heeft als spoorbaas van stavast De hele santekraam maar aangepast Dus als u met de trein moet: ‘See you later!’ Heeft u die malle actie niet begrepen? ‘t Is net genoeg om ze straks in te zepen!…

De sneeuw smelt weg, zienderogen.…

een laken zo wit waaronder heel stil een nieuw jaar wordt ingekleurd…

De sneeuw het smetteloze wit niet te beschrijven Dat onbezoedelde witte kleed niet meer met woorden te bevuilen Alleen je ogen staan vol licht…

Op 1 april...die Hiemstra met zijn grappen Er komt veel sneeuw...je zou er zo intrappen…

Zo zacht valt nu de sneeuw en doet me even danken om stilte en om licht, om sneeuw en zon die straks weer schijnen zal en komt vertolken hoe alles steeds weer nieuw beginnen kon.…

de gevallen sneeuw maakt de wereld stil en wit en bedekt het zwart…

Ligt er nog sneeuw in je woorden? ligt er nog witter sneeuw in je tekst? Ik was natuurlijk door je gestalte aan de einder al behekst een vrouwe van Avalon?…

sneeuw smelt net als mijn dromen ze smelten als sneeuw door de zon…

De sneeuw kleurt mijn haar, een landschap, in samenspel met die memoires…

we alles We zijn weer heel dicht bij elkaar Toch wachten we voor wie de eerste val is Signalen gaan door onze lijven Onze lichamen willen het vertrouwde terug Electriciteit begint om zich heen te grijpen Tot ik voel dat ík de eerste ben Ik val uit het dal naar de strakblauwe hemel Ik zal de eerste zijn die rent Blote voeten door de sneeuw…

Het witte laken van sneeuwvlokken en onschuld dekt de wereld toe.…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…

Groen was mijn gras Jong en smakelijk Bont kleurde ik de bloemen in de lente Ik was zo ongelooflijk aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk…

vlokken in vrieskou lantaarnschijnsel op de weg sneeuwkristalletjes…

onverkreukeld dekt verse sneeuw nu het landschap te kortstondig toe…

te vroeg wentelen dagen in lente het groen kwispelt en kruipt niets is het wat het lijkt winter kan nog maken één groot wit laken ze bewit het gras in een onverwachte omhelzing van sneeuw en verkruimeld vlokken in een bruisend spel…

hoog stuift de sneeuw wit maagdelijk en er juicht een geschreeuw een lied in kinderlijk impuls sneeuw heerlijk sneeuw draag mij op je duinen kristal…. verstuif mijn ouderdom vervoer me op de oude sleeën die mij ooit in vervoering brachten.…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Haar haren golven als een wit gewaad en vormen zich de nacht voorbij. Maart zucht haar wangen zo onbedekt in een gespiegeld gelaat. Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

De Witte de Withstraat doet zijn naam eer aan vol met poppen stralend in vol ornaat zie je ze daar staan de kou overwonnen steenkool ogen en wortelen als reukorgaan hoed van opa die heel goed staat dikke lijven met of zonder armen zelfs één met oorproppen maar eensgezind allemaal als sneeuwbal begonnen…