Netgedichten

netgedicht (nr. 54.362):

sneeuw

de sneeuw viel

langs het licht
van de lantarenpalen

op het asfalt
was dan weer weg

elke vlok zagen we vallen

we hadden het
over het warrelen
van al die vlokken

hier ging het snel
verderop langzaam

dat moest de wind zijn
tussen de huizen die steeds anders is

dus vallen de vlokken
maar hun val bepalen ze niet zelf

dat is de wisselende wind
die eigenlijk ook maar wat waait

en wij die dat kleumend zagen
buiten de kroeg met een sigaret

terwijl we daar over kletsten
beetje gloeiend van alcohol en vriendschap

en die sneeuw die maar bleef vallen