Alle inzendingen over snijdend

wanneer ik eindelijk na lange jaren de zee weer proef haar branding mij omsluit en tomeloos geraas mijn oren splijt wanneer meeuwen krijsend kleven aan de wind snijdend zand een gat slaat in huid en tijd dan adem ik weer oorspronkelijkheid…

tot snijdend hagel…

onbeweeglijk als stilstaand water van een meer wisselend als het weer van inktzwart tot helderblauw van spiegelglad water tot plooibare rimpelingen kleverig warm stroperig bijna flikflooierig snijdend scherp koud bewust van de diepte onder je als koele zijde zo nu en dan waar je overheen glijdt door land omringd…

Regen striemt wind waait mij langs de vloedlijn loodzware wolken drijven aangespoelde schelpen verhalen hun reis vogels duiken hun vlucht zweven op de thermiek van de zoute lucht golven slaan mijn hart aan stukken snijdende pijn ebt weg in de ruis van de golven…

Een snijdende kou Tot op het bot Iedere dag Uiteindelijk ben je bot Kaal Zonder huid Zoals een boom Tijdens de herfst Kaal Zonder blad Zoals een boom inslaapt Zich opmaakt voor de lentetijd Zoals hij dan in volle pracht zal bloeien Trots zijn bladeren gaat voeden Krachtiger dan ooit…

Voor altijd verliezen; onthoofd door een snijdende wind, die de kop op stak. De roepende stem uit de woestijn, golven van verwondering: een medestander, die doordrong tot de verstandsverbijstering: onvoorwaardelijk de overgave, een uitputtend doodgaan voorlopig in de kiem gesmoord.…

Ontvangen niet het gevolg van geven antwoorden, snijdend scherp inzichten, die tekort schieten gevoel, dat nooit doodbloeden mag kinderen een deel van jezelf combinaties van goed en niet goed willen onbegrip eindeloze jaren lang door bekroning zal moederliefde standhouden voldoening geven in vervolmaking…

Op een wind met snijdende scherpte. Zij bestaan niet. Zij zullen nooit bestaan. Geen menselijk hart kan ze horen, Geen menselijk hart kan ze aan. Slechts in een sluier Dringen zij vaag door. Om daarna weg te zweven, Hulpeloos op zoek. Naar een ziel, dapper genoeg, Om de vergankelijkheid te verdragen.…

Diepe krassen jammeren met dalende vuisten in de ruw snijdende planken. Platvloerse woorden worden gehamerd in mijn keel, vlijmscherp beschadigen ze mijn doodsbange beeld. Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd door jouw geslepen zinnen.…

Ik kan niet rusten in de onbeheerde tuinen die ik zelf ontworpen heb en snijdend onderhoud. ----------------------------- uit: 'Dieptevrees', 1993.…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

en verder kom ik niet als de enige deur zich sluit zoals jij mij aanziet over je schouder en het nu naar het verleden duidt je snijdende blik geladen met een vernietigend gewicht omrandt mijn stokkend lijf het versteent de aderen mijn oogleden sluiten bezwaard ik keer terug naar binnen waar de stilte wordt bewaard in een eenzaam…

Adem IJzige adem, noorderwind Kronkelt zich als ’n sneeuwwit lint Tussen de kale bomen IJs Zwart en wit, snijdende kou Kraaien in de lucht, zo blauw Winter is gekomen Nacht Eeuwig en eenzaam, duister en donker De donzige sneeuw onder ’t sterrengeflonker Droom je winterdromen…

Nog steeds dat gemis naar jou mijn schat Grote liefde van mij alles wat ik met je had Nog steeds dat gemis snijdend in mijn ziel Zo diep geworteld … ben kwetsbaar fragiel Nog steeds dat gemis hoe kan ik vergeten Mijn hart weer helen dat uiteen is gereten Nog steeds dat gemis iedere dag elk moment Gevoel van verlatenheid nu jij er…

Scheermesje met warm water verlost bloed met snijdende pijn het vervullen van de leegte laat mijn hart sneller tikken. Ik zal je net niet vangen wanneer je dreigt te vallen omdat je zelf weet, beter weet dat de kennis mij daar ontbreekt.…

Sneeuw duint zich op opgejaagd vanuit 't oosten door een snijdende wind. Richels vormend, waar het ijzig sporen verjoeg, groeit het wit aan in een blauwende kou, dekt toe en slokt op. Een eerste stap knispert kristallig, het is nog vroeg en net licht, als ik tussen haar passen stukjes winterpret vind.…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…

Hoge golven Snijdende wind Tranende ogen In mijn mond, mint Koude handen In mijn ogen zand Een grijs gevoel In dit koude land Paarse lippen Rood zijn mijn wangen Ai Ai Kapitein Een gloed van verlangen Was het maar altijd zomer Op het strand Zodat je soms even kon vluchten van dit koude land Aan zee…

Met het matglazen schild van de dageraad op mijn rug trotseer ik de snijdende koude, ik balanceer op de rand van het jaar en wend me naar het noorden.…

nog heeft de lente zich niet vertild aan de winterse kou wel rustig aan de snijdende noordooster af en toe gestild het tikje opwarming heeft ons allen juist heel goed gedaan alleen regen en buien uit sombere dikke grijze luchten hebben licht en vrolijkheid niet gespaard nog is het natte niet opgedroogd oogt donker nog veel…

poëzie is net een circus clowneske bewegingen rechtopstaand balancerend bibberend op de springplank publiek in vervoering jonglerende woordkunstenaars verdringende zinnen op wippende schommels geacht publiek en de toeschouwers krommen snijdende ringen jongleurs swingen de clown een ware virtuoos grootsvermakend…

er hurken huisjes langs de dijk een uitwijk als 't regent en als nachtwind snijdend rijt de bomen vangen immer wind daar boven torent Cyriacus, als een wachter en als kind van deze stad zijn koepel huivert rond zijn naam die ongekend in het zonnebad vertelt van nu- en van verleden tijd geborgenheid staat stil in ieder open raam…

Ik voel de snijdende pijn van verloren jaren, van misleidende dromen.........…

zij, die 'hun oorlog' .....zijn ontvlucht Je rijke tafel wil je delen het versgebakken brood ......breken papieren dagen worden weken weken...maanden van geduldig papier er is geen uitweg rest alleen: haag of heg enige beschutting tegen Hollands snijdende wind.…

striemende woorden vlijmscherp snijdend, grove leugens immens verdriet in stilte lijdend zilte tranen stil vergoten, eigen gevoelens buiten gesloten troostende woorden gefluisterd diep in de nacht, opnieuw vertrouwen opbouwend langzaam en zacht schuchtere glimlach betraande ogen, er bovenop komen jouw eigen vermogen…

Er wordt gewacht, Er wordt gezwegen, Snijdende woorden, Dringende zinnen, Smeed het ijzer, ik blaas het glas, Tussen mijn lippen En handen. Ik maak geluid van de letters, Ze schuren, en boren zichzelf Door mijn gezicht, Lees mij…

morgen zal zijn als wind stampvoetend tegen licht en zomer immer koel fluitend op vingers als een scherpe noordenwind snijdend door tranen koude lucht zal me plooien naar het graf van dode mensen met zachte beelden in mijn hand ver weg en dicht bij mijn ogen waar ik onafgebroken regen plant morgen zal zijn als wind een laatste…

Ik loop door mijn gedachten Tot ik bij de achterkamer ben De snijdende pijn die nooit went Hoe lang ik ook zal wachten Voorzichtig open ik de deur Mijn gezicht bedekt met tranen Mijn spiegelbeeld in alle ramen Met in mijn hart een grote scheur Ik wil zo graag even terug Naar alles wat ik ooit liefhad De voldoening in mijn hart Heel even…

wind waait takken tegen de ramen zon aait met zijn warme stralen langs mijn gezicht wind-stil mensen die buiten spelen wat ik wil is iemand om mij niet te vervelen zodat ik blij ben stormende wind mensen vechtend tegen hem zielig kind wint niet van hem strijdt maar redt het niet snijdende wind pijn, overal waar hij komt ik vind…

nog steeds in de nacht ook al is het dag gaan dreunende tonen door de zware lucht of maakt een snijdende flits telkens weer in het heden gewag van de dode tucht ook zijn er zielen, vele miljoenen in getal, die lijden in de gedachten van hen die overleven de oude vijand is verdreven doch in een andere gedaante hebben we nooit echt…