Alle inzendingen over snijdend

Het is een spel een dagelijks spel van licht en donker donker en licht De rollen zijn verplicht: dag & nacht blauw & wolken zon en maan,de hoofdrol Het oneindig spel eist zijn tol: nat worden van regen koud zijn door snijdende wind val op glad ijs geen hand voor ogen zien door invallende duisternis.....…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

Getatoeëerd voor het leven geëtst de zwarte lijnen hult leed in gelooide huid onuitwisbaar de diepe plooien de tijd krijst het schreeuwend uit scherpe naalden diep gestoken pijn van ingebeten zuur getatoeëerd voor het leven getekend, niet meer puur snorrend snijdend gaat het lijden permanent in inkt gekrast het bizar geweven kunstwerk…

Het is stil, verlaten aan het strand ongestoord rollen m'n tranen in het zand in de verte, schepen op de ruwe zee snijdende wind, neemt de gedachte aan je mee voor even hoef ik niet stoer te zijn mag ik beleven: het leven is niet fijn het ergste is gebeurd dat ik kon vrezen er zal nooit een samen wezen die gedachte maakt m'n hart als versteend…

De incrowd van toen, gekrompen in de was en stokoud, kreeg ondanks reuma en waterloop nog steeds een kick van een lekkere lick, snijdende sax of gouwe ouwe van Wally Tax.…

Mijn hart is rond of vierkant ik weet het eigelijk niet Gekristaliseerde cellen door ontelbaar veel verdriet Snijdend koud voelt de harde wind zielen dwalen rond in deze ruimte Onwetend is het kleine kind maar het gevaar dat komt van buiten Gedrogeerde mensen op de straat in elke hoek, ver in gedachten Het is de stilte voor de storm…

Koning winter laat nog één keer Zijn koude adem spelen Blazend de ijsvlokjes transparant Over de beginnende lente aarde In wit gekleed lacht hij tevreden Wetend dat zijn tijd er bijna op zit Lente zal de koning doen smelten Opgelost vervlogen in het niets Koning winter laat nog één keer De kracht van zijn adem zien Snijdend over de koude…

Ken je het gevoel belazerd te zijn zonder dat die ander dat wilde Ken je het gevoel van snijdende pijn Waardoor je het soms uitgilde Ken je het gevoel van alles geven zonder dat die ander dat voelde Ken je het gevoel te leven met iemand die het anders bedoelde Ken je dat gevoel van houden van zonder voldoende respons Ken je dat geven…

vermaledijde hoop die in flitsende schitteringen door geopende handen schiet en hen leeg gelopen machteloos achterlaat op weg van hier naar nergens de anders zo krachtige handen moeiteloos pijn wegnemend beheersen de kunst niet tot uiteindelijke verlossing van snijdende smart der eigen dolende geest momenten van gelukzaligheid geschonken…

Koud, hard snijdend in mijn ziel ...alsof die moeiteloos zijn weg vindt Dag,...lief kind Ik hoop niet, dat hij ooit vergeving vindt... Het molentje blijft draaien ...al zijn de kleuren verbleekt Gebroken vanen....bleke tranen ...alsof het verleden weer spreekt Vaarwel,...lief kind Ik denk niet, dat hij ooit vergeving vindt...…

ik toon mijn verslagen ziel dewelke mij telkens schoffeert wanneer mijn innerlijk zwijgen zich opoffert aan de beweging van de dag, die weer ontredderd langs de oneindige horizon telkens tracht om balans vinden - ergens tussen hemel en aarde - er hangen graven tussen de grauwe nevels waar de dood zichtbaar in een snijdende taal wordt onthaald…

Vliegdennen in het nergens land Strijdbaar verend in het mulle zand Windkracht heeft ze gevormd Deze orkaan stelt z’n norm Zandkorrels waaiend door de lucht Takken zwierend in hun vlucht Het fluiten van de wind aan de oosterkant Wilskracht wint in nergens-land Richting bosrand met roodkleurende wangen Vingers door snijdende kou bevangen…

langzaam komen ze bovendrijven steeds één voor één het is soms niet te beschrijven ze gaan snijdend door me heen veel is er weggestopt nooit meer aan gedacht maar ik heb mezelf gefopt nu zijn ze er, volkomen onverwacht ik dacht dat ik het was vergeten dat ik klaar was met jou maar mijn lijf laat me weten dat ik nog steeds van je hou…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…

in verlangen naar de bergen - om het even waar - zie ik kille rotsen staan die naakte stenen baren door de hete zon, vrieskou en het snijdend water. aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan.…

Baan je schietend, snijdend of spuitend een weg. Ga dan zoals je gekomen bent naakt de zee in, de nacht in, het niks in, waad door het water, schreeuw, ween en loop heen.…

Omdat ik wilde weten waar je was Zocht ik naar jou in onbekende straten Waar oude huizen donker en verlaten De echo galmden van mijn trage pas Daar hoorde ik jou achter muren praten Je stem klonk zacht maar scherp als snijdend gras Ik trad behoedzaam in het gebroken glas Van mijn herinneringen, zelfs hiaten Werden stilaan gevuld met rook en…

Jij beweegt in mij als eb en vloed laat mij weer naar adem snakken raast als storm door mijn bloed doet verkilling in drift zakken ademloos door woest golvende tijd voel ik weer dat verdomde verlangen proef jouw lippen zacht op mijn huid zwem radeloos weg nimmer onbevangen langs snijdende klippen stierf ik ooit verstild in…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…

je zweeg, je had genoeg gezegd aan alles komt een eind een snijdende jeugdherinnering hamerslag op een dikke duim vloeken die je vergeten was jouw eerste woord de verdoemde pijn van zachte heelmeesters maken stinkende wonden gemis het hart in sluipt zaagbekt en bijt bloed brakend tussen gesloten vingers jij zwijgt en wijst naar buiten…

ruw geslepen Grijze betonnen vlekbevloekte aangekoekt de substantie naderbij geslopen rondtollend bloedstollend Roestend metaal oogt ontevreden gekalkt uitgebraakt en opgewreven Warm aanvoelend in golven spoelend rimpelend jagend onderwater tranend De pont gromt slonzig schuimspanend zandrand mengt bruist heuvel bedreigend snijdend…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

haar en naast de donker- bruin gekleurde vensterbank wacht de koffiepot, en kaneelsiroop glijdt over de oude radiator naar beneden beneden waar het gras ligt te roezemoezen en zich wijd uitstrekt over mijn netvlies in de enige waarheid januari je wenst mij over je zon heen te kijken, zo bescheiden en grievend ben ik, van de snijdende…

Niet alleen snijdende winterkou beroert jou mijn warme blokkenhuis beschouw al-verbondenheid trotseren fluitende wind harde realiteit het erfgoed van een stil mutante haar stem geur kleur en eens elegante bekoorlijk amusante liefdevolle tante mannen sjansen wijl hunner gedachten dansen en hoge hakken dansen mee tot het vroege ochtendgloren…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

Zet alles klaar om vooraf vol te zijn, in forse hompen, snijdend te verdelen. Valt het van tafels, zal het vallen. Grond eindigt niet. Zorg dat servetten vleugels zijn en boten tot ze op schoten liggen voor het morsen. Moet iemand even doen alsof een hoed, laat maar begaan.…

ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar zak voor een uitgang van haar leed Rode tranen in ‘t snijdende…

een snijdende schreeuw doorklieft het zwarte water vogels vliegen op handen los van de oren aan de telefoon een stem die zegt dat ze hem komt halen haar stem zo zacht zo zacht…

Sneeuw Witte vlokken over Veluws land Menig vlokje op de woeste gronden beland Kou en mistroostige sferen Siberië zullen we leren Sneeuwvlokken door ijzige wind voortgedreven Rode wangen tijdens het landschap beleven Snijdende wind voelt aan als striemen Wildsporen die in de sneeuw ontkiemen Sporen volgen van een vos Z’n pootafdrukken…

De vlier draagt een gordijn van witte bloemen Dat zacht bewogen door de lentewind Een keur van honingzoekers aan zich bindt Die hogelijk haar zoete nectar roemen De meidoorn heeft dit jaar haar bloei verzwegen En 't bijenvolk heeft haar dus niet gemoeid Omdat haar bloesemkleed is uitgeroeid Door snijdend koude wind en kille regen Toch biedt…