Netgedichten

netgedicht (nr. 5.862):

Kwakkelweer

Ik huiver dit plekje in stilte
schraap moedig bij elkaar
om te laten talmen tot waar
ik kalmen streep tegen kilte

Starend als een vis naar vrijheid
gebonden in kermen aangemeerd
winters steenkoud geconserveerd
ijzingwekkend snerpend respijt

Versteven tot onder, tegen de tijd
over geleverd aan; onderdoor `n
snijdende wind met ijzerkreten

Tussen het riet, mijn ziel gespleten
door lopers, vechters, bijters, toorn
lijk kouwe kak, `k wak, `k wijt