Alle inzendingen over splinters van tijd

De splinters steken. Voel alle gevoelens tegelijkertijd. Alles wil eruit. Angst voor de volgende omhelzing, eigenlijk ook een verlangen.…

tot ik een randje licht zag verschijnen Jouw splinter klopte pijnlijk geruststellend in mijn hart…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

Elke belangengroep heeft een partij: Bejaarden, vrouwen, dieren, grefo’s, boeren; Dus als u actie voor het kind wilt voeren Kan er nog wel een nieuwe splinter bij. Want in het net door mij genoemde rijtje Past ook nog wel een leuk kinderpartijtje.…

vingertoppen blauwgeplekt oosterse schrijfkramp doet de ronde vadsig schrijven in woord hoesten taal gedrukt op tong gemors gekreukel geschraap tot op het bot naald splinter mij in mijn arm om te overleven in mijn poëzie…

Soms valt het licht er zonder splinters gruzelementen Soms staat het licht weer op poetst zich schoon de aarde van de duivel of het stof van een demon Soms valt het licht samen met een gedicht dat zegt iets van de dichter.…

Als deze uiteindelijk doven vervliegend als in een droom waar je mischien in ging geloven Glimmende, kleurrijke kerstballen in duizend splinters uiteengevallen…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…

, geel, oranje, paars en over de wijn die zelfs in combinatie met walnoten bitter smaakte zoals aarde met een hoog gehalte aan arseen en dat alles goed was hooguit een tikkeltje te warm voor de tijd van het jaar…

Me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind in splinters door de tijden raast, onder de microscoop van een levenslang verdriet, steeds verder en gehaast, vergrootglas van mijn dyslexie die de waarheidszin verplaatst.…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

Ik dicht mezelf een versje toe van zinnen die logeren in mijn hoofd en zwaai daarna de woor- den uit straks laten vast wat splinters van de letters los die in het hart van lezers blij- ven steken ik zal hen mijn pincet maar lenen…

Dat was wat deze vage tijd mij leerde!…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Je hebt een hart van één nacht ijs, de splinters steken erdoorheen. Je houdt van mij maar kent me niet, je zwaait met waaiers van verdriet - we zijn wel voor elkaar gemaakt, maar jij van glas en ik van steen. -------------------------------- uit: 'Aan de bruid', 2000.…

Haar houten hart ruw, ze gaf me splinters in mijn pik.…

Maar ook als de lange adem van de tijd in een kus zijn grip verliest?…

ten eerste moet je en dan ten tweede zeg iets wat hout snijdt je staat met een mes bij een stam die heel oud is en je snijdt met je mes in het hout de splinters zet je tegen elkaar en je geeft een vuurtje dat brandt terwijl je je handen warmt aan de eeuwen oude vlammen…

weet ik dat mijn hart heeft geschreid   alleen is de grote kracht van het verleden dat de scherpe kantjes er zijn afgesneden de splinters, stukjes en brokken uit die tijd liggen niet in het nu  maar ergens  in de eeuwigheid                …

weet ik dat mijn hart heeft geschreid alleen is de grote kracht van het verleden dat de scherpe kantjes er zijn afgesneden de splinters, stukjes en brokken uit die tijd liggen niet in het nu maar ergens in de eeuwigheid…

woorden hard als staal verbrijzelden haar liefde splinters in haar hart beelden zwart en wit verdoezelden haar leven maakten haar verward streling zacht als wol begrijpende gebaren geven haar nu rust stemmen als fluweel verhelderende woorden tranen weg gekust…

Miljarden splinters door menselijk ingrijpen bewerkt tot de vorm van een tafel. Ontelbare korrels met menselijk zweet vermengd vroeg of laat resulterend in een huis dat de tafel omsluit. Aarde en hemel het landschap waar het huis in staat waren reeds aanwezig krijgen nu slechts betekenis.…

Wij zijn broos als glas breekbaar als glazen Het zal u niet verbazen dat woorden zinnen hard binnen komen onze dromen tot splinters gruzelementen Pak het glas op veeg scherven op 'n blik bijeen Niet meteen want in het glas zien we nog de weerspiegeling van tranen.…

De bladnerf heeft zich gebogen waar het blad de boom ontkleedt van herfst naar winter In de splinter van de tijd telt elke tranende oogopslag als een geboorte in de eeuwigheid Het licht spreidt zich in een schijnbaar genadeloze catharsis, onontkoombaar Ongenaakbaar richt het zich op uit den dode, uit node van een hogere wetenschap…

immens oogt zie je zijn stervend spiegelbeeld dat aan de liefde heeft gezoogd en met splinters heeft gedeeld het glas is nader dan de mist als gedachten denken door de eeuwigheid heen steeds meer zal zijn ziel wenken en daarna, veel later rusten zonder geween…

Vanuit een rots in de eeuwige stad tot miljarden splinters; menselijkerwijs betekent zoiets wat voor wie niet blind is. Symboliseert zo'n stoel heiligheid; tegen de duivels van de nieuwe tijd.…

door de tijden raast wat je ook zal vinden, het is altijd raak.…

Er was ooit een tijd, dat ook ik naar school ging graag of niet, je ging er was ooit een tijd, dat ik werken ging graag of niet, je ging Er was een tijd, dat ik verkering kreeg graag of niet, je deed er was een tijd dat ik trouwde, graag of niet, iedereen deed!…

ik zwaaide tussen donker en licht schaduw lachte bewoog gelijk mijn arm weg uit zicht stapelde zwart van vele nachten waken waar wit in steeds bewogen worden niet kon slapen ben ik de regisseur van dit naamloos horrorleven of zijn actie en reactie splinters van een fragmenterend geven…

ik zond hen naar de galg voor slechts een klein vergrijp zag wel hun splinter, niet mijn balk ik sloeg hen met een loden pijp verstierf hen op het plein hun lichamen ontbloot ik at mijn brood en dronk mijn wijn besliste over leven, over dood nog voor de avond zouden ze gestorven zijn…