Taalstilering
Zinnen, geef mij je woorden
terug, witte huid van perkament,
een lege windbuil op de rug,
om inzichtelijk te blijven als
de blindheid op papier, het
is me aangepraat misschien,
geblinddoekt naar het einde,
streven naar de juiste strofen
waarvan ik de inhoud nog niet zie.
Me op de private tekst verlaat,
het ene dicht de ander toe in de
maat- en meetlint van de poëzie,
fluitend riet waar de wind in
splinters door de tijden raast,
onder de microscoop van een levenslang
verdriet, steeds verder en gehaast,
vergrootglas van mijn dyslexie
die de waarheidszin verplaatst.
Geplaatst in de categorie: taal