Alle inzendingen over spoor bijster

och paddestoeltje totaal ondersteboven zo het spoor bijster…

een vers spoor van banden lijkt nergens heen te gaan alleen een stuur met handen heeft hier toch niet stil gestaan was de rijder het spoor bijster koos hij als eindoel de einder...…

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

Is het spoor bijster In de doolhof van zijn Brein - Alleen de schedel Nog weet grenzen Te bewaken, Uiterste grens waarachter Leegte gaapt en waarin ooit Voorgoed vervangen Wordt door nooit…

Het maakt wat uit als je het licht bij naam noemt in een medemens die het spoor bijster raakt het maakt wat uit als je aanhoort wat je hart je ingeeft het hoofd zal volgen het maakt wat uit als je jezelf vergeeft voor alle verdriet die het leven met zich brengt…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet.…

Dit is hoe ik het spoor bijster ben sinds ik weer missen moet.…

Zomaar stuurloos ’t spoor bijster zonder masker de richting kwijt waar ligt mijn passie de kracht van mijn bestaan lief zie je dat het beste nog moet komen zonder jou zal het nooit wat zijn laat het licht maar aan om te vinden wat ik heb verloren morgen is het beter dan het gisteren was…

Die was geen avond het spoor bijster: z'n soundtrack tussen de huizen liep feilloos synchroon met het in deze werkelijkheid on- ontkoombaar effekt van wolken, lucht en dalende zon, en terwijl ik me hield alsof ik voor dood lag, floot hij. Hij floot. ------------------------ Uit: 'Om de mond van het licht', 1973.…

kom naderbij,en suggereer dat je me opmerkt zeg dat je vingers me bevatten kunnen je door mijn aanwezigheid de taal bemint die wij eens spraken zonder woorden afgeladen in veinzen en in een heldere expressie o laat ze vrij, de vlinders van je ademhaling want intens smacht ik naar alles wat jij bent dat ik het spoor bijster raakte in mijzelf…

bijster ben…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

vandaag brand ik een kaarsje een kaarsje voor jou vijf jaar geleden is jouw licht gedoofd uitgeblazen door de wind zijn wij het spoor bijster waar we jou zouden kunnen vinden bijna dagelijks deelt jouw moeder haar hartenkreten om jou vandaag brand ik een kaarsje in de hoop op een teken waar vandaan dan ook…

Opa het verleden en kleinzoon de toekomst lopen hand in hand over de dorpsweg naar ’t café, voor een bier en een glas Roosvicee- in het spoor van Opa maait de Zeisenman die de ademwind der stervenden volgt, even is hij het spoor bijster en z’n beweging stolt- pooierslee voor ’t café, materialistisch icoon start met overkill, Magere Hein…

De schaduwen van het leven namen mij gevangen De schim van onzekerheid boeide twijfels als ketens De leegheid als reisgenoot en het spoor bijster Gebroken en geslagen door de realiteit MAAR Jouw licht aan de horizon gaf me kracht om te breken Het was een gids om het juiste pad te bewandelen Nu loop ik je langs je mee en…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

bijster zelfs in wit ben ik te veel…

soms als ik inspiratieloos ben gebeurt het mij dat uit de massa op straat een lang uitgedoofd geluid weerklinkt en naar mij toekomt dan is het of ik het spoor bijster ben terug moet keren naar het huis in zijn aanvankelijke situatie vóór het door mij werd gefatsoeneerd misschien teveel weggedaan iets wat nog verrekend moest worden…

het wiebelding raakt sporen bijster, zijn reizigers in berusting, in pijn, zij praten over zestig zijn.…

Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden in een winters bos 't spoor bijster.…

Je vrijheid is je ontnomen je kunt niet meer wegkomen je zit gevangen in je eigen lijf hij is gecrasht je harde schijf je hersens zijn het spoor bijster het is niet te helen met een pleister ze geven een verkeerd signaal ze zitten op een ander kanaal lichamelijk ben je er door uitgeteld alles moet worden bijgesteld zowel motorisch als fysiek…

Leeg te midden van drukte Niets raakt me Zoektocht naar vervulling Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen…

de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de war, het spoor bijster, uitzichtloosheid versmalt zich en wordt zogezegd star . geen mens ontkomt aan overgave immers zijn zelfredzaamheid vertoeft doorgaans in ijle lucht doch om zich weer aan enig zelfvertrouwen te laven is saamhorigheid vereist als een helende vrucht…

bijster onze namen slaakt…

We kennen de plek waar we het spoor bijster zullen raken waar we door de grappen heen zullen zijn en een lawine ons gezelschap zal halveren. Daar zal december blijven duren en de storm zal onze sentimenten aanwakkeren op een manier die onze geldschieters zal bekoren.…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

de bakkers bakken zelf bruin slagers keuren het eigen vlees kippenfokkers worden geplukt obers verdrinken hun verdriet loodgieters verstoppen zich en de elektricien is geschokt machinisten het spoor bijster zien pedicures de nagels bijten koeriers sjouwen zich breuken brouwers tappen zich dronken koopmannen kramen met onzin en drukkers…

Met vallen en opstaan Heb ik mijn hoofd Te vaak gestoten Zo vaak aan dezelfde steen In mijn eigen voet Heb ik geschoten En in zeven sloten Liep ik daar Het spoor bijster Verdwaasd Kon nergens heen Ik ben geraakt Heb het gekregen De volle laag Het was kantje boord Liet mijn oren hangen Bij hen Die met twee monden spraken List en leugens…

Een postduif uit het Drentsche Wijster die was het spoor helemaal bijster bezorgde geen post toen hij werd gelost maar zong op het dak als een lijster.…

Wat mensen verloren hebben, hebben honden en katten behouden. Het is één van de redenen waarom. Het is de oorzaak van het feit, waarom mensen van dieren houden. Wat mensen verloren hebben, geven katten en honden ons terug. Tenminste, wanneer we voor hen open staan. Ze leren ons aandachtig kijken. Wat mensen zinloos verloren hebben, leren…