Netgedichten

netgedicht (nr. 2.348):

Zinderend samenkomen

Mijn boemel wacht geladen op het ogenblik
metalen spiegels gras gelegen gaan
groen versprongen het juiste tijdstip aan
met verwachtingen, angst, liefde en ik

Piepend komt er beweging in mijn verlangen
struikelen gedachten over wisselend rail
zuchtend kreunend door een bochtig deel
langs zenuwachtig rinkelende overgangen

Tijdenlang doorkruist mijn gevoel oneindigheid
ritmisch vibrerend met de afstand van de stalen
voor een vertragen twee keer herkenning kraakt

De eerste onzekere stap van desoriëntatie verspreidt
gehaaste drukte langs mijn weifelend dralen
tot het spoor bijster onze namen slaakt