Alle inzendingen over sprookjes nachtmerrie Klein Duimpje

ik bleef niet hangen in een sprookjes syndroom waar ik als kind telkens dwergen moest tellen nu weet ik langzamerhand wel dat het er zeven zijn ik koos liever voor die stakker Assepoester hoe zij haar muil verloor op de traptreden van het paleis waar zij was voorbestemd voor een prins op het witte paard ze wist allang dat ze vóór klokslag…

sprookjes hebben handen óm met je te spelen je te strelen en je mee te nemen door de tijd ze pakken je gedachten en naar keuze kun je met ze stappen als reuzen of je verbergen met de dwergen in een puntmuts en een baard, heel dicht bij de aard met een olijk klein gezicht zwaar van importantie en gewicht of kies je voor grootschalig…

ik speel met vlaagjes wind en draai in lucht mijn hoosspiralen met warme lucht schrijf ik in zand mijn kleine droomverhalen het overzicht vlecht ik van schaduw en het licht van zonnestralen ik vlij de sprookjes op de laatste zuchten voor de wind gaat rusten en de avond ze komt halen lees ze als je kunt in het nazomerschemeren…

nachtmerrie dág merrie een blond veulen 'merry' in de wei 'marry-me'…

We deden het ermee, weten inmiddels dat sprookjes niet bestaan en dat niet alle verhalen goed aflopen. Jammer he?…

Ik voel mijn ogen branden Als ik denk over wat hij doet Ik zie zijn handen Op een oppervlakte dat hij kent, maar al te goed. Ik voel de tranen stromen Om wat ik zojuist zag Niet meer lekker dromen Omdat ik een beeld heb van hoe hij met haar lag Ik voel de woede komen Door mijn hele lichaam ruist het rond Zo boos om wat ik net heb vernomen…

Prachtige kleuren, lila, paars, oranje en ietwat room. Een smeltkroes van geuren, het lijkt wel een droom. Oncidiums met lieve dansende bloemen. Dendrobiums in alle kleuren van de regenboog. Witte catlleyas, waar bijen omheen zoemen. Mijn orchideeën, een lust voor het oog. Maar dan, alsof niets meer telt, verdwijnt mijn lach voor een traan…

Ploeterend door niet gevallen sneeuw, wacht, aan het begin van deze eeuw, de vredesactivist op wat gaat komen. Hij hoort het ratelen van de geweren, ziet presidenten die niet willen leren. Ze tellen de doden in zwart-wit dromen. Gillend ontwaken ze in de winternacht, maar er is niets wat de angst verzacht, of wat een einde maakt aan hun…

ademhaling staakt bewegen onmogelijk stem volledig weggeraakt op je lijf een voelbare druk teruggeslingerd in de tijd van pijn en verdriet van schuldgevoel en spijt en hij, hij spaarde je niet de angst zó intens beleving pijnlijk en echt 'n volwassen mens nog steeds met 't verleden in gevecht…

de herder laat zijn bloedhonden los en verpakt zon en maan in ruimtepapier de schapen lopen compact op het heideveld blatend het Drents volks- lied Sheep Ahoy ik zit gevangen tracht mijn boeien af te werpen krijg een hand vrij draag water naar zee neem een van de tienduizend tangen sla op een varken krijg een dreun ontwaak gillend…

Ik sleepte mij door 't stadsgewoel, zag doodszweet op de gevels staan. Alles zweemde naar ontmanteling of balanceerde op een grens van levensmoed en levensmoe. Ik wist niet hoe zo'n vuurproef te doorstaan en waarom ik was uitverkoren om dit schrikbeeld af te pellen: uit ieder mens ontsteeg een dubbelganger die zich die zelfde nacht nog…

snakkend wakker geworden in een zuur en stinkend bed te midden van verdampende benauwdheid hoewel ze reeds uit het zicht verdwenen is om elders nachtrust te verstoren zijn hier nog steeds haar verse natte sporen omringd met een lijntje zout blijft bedbreed uitgesmeerd de herinnering geconserveerd mijn angstdroom onverflauwd…

het jongetje loopt stil weg de geluiden rond hem vervagen en alleen het beeld van zijn betraande moeder blijft hem bij het jongetje loopt stil weg een schriftje onder de arm geklemd want hij moet leven van poëzie het jongetje droomde dat hij wegliep telkens opnieuw tot de dag dat ook poëzie verboden werd…

duisternis zoekend begraaft hij mijn zonden zonlicht vervloekend verbergt hij mijn wonden spiegels ontwijkend betast hij mijn hoofd beelden bekijkend met hersens verdoofd droefenis schenkend betreurt hij mijn leven maanlicht dat wenkend mij aan dreigt te geven geesten begrijpend is hij het die lacht kelen dichtknijpend … de droom in…

Zomaar eenzaamheid verlaten donk're wolken zweven laag kille stilte door de straten niemand stelt die ene vraag vreemde dingen worden zichtbaar lijken liggen op de grond niemand maakt een enkel gebaar vragend kijk ik in het rond witte gezichten, bange ogen kromme ruggen, heel veel pijn had ik nu maar het vermogen om hier niet te hoeven…

Het woud was koud en sneeuwwit in mijn droom de stammen star als uit puur marmer; als zacht steunen liep het water uit de poriën van een zwarte hemel en verdween in alle bekkens steeg de waterstand en ‘k wist dat ik nog sneller lopen moest tussen de tenen voelde ik het spartelen van weke vissen De waterdruppels troffen mijn huid…

Een zee van klappende rode rozen, scheidend een witte mustang galopperend een gebronsde blondine, verleidend haar lange manen golvend in de wind De klamme vuisten klemmen zich strak ritmisch dansende dijen…

Vannacht kwamen er gezichten uit de muur begon met 'n gesloten oog, dat openging en nog een oog, de muur had afwisselend alle kleuren tussen pikzwart en fel wit Het engste was een bleek gezicht als van een Pierrot met ogen in een onvoorstelbaar lazuursteen blauw, dat mij naar binnentrok uit de muur keek ik naar iemand die sliep De borst…

Vannacht kwamen er gezichten uit de muur begon met 'n gesloten oog, dat openging en nog een oog, de muur had afwisselend alle kleuren tussen pikzwart en fel wit Het engste was een bleek gezicht als van een Pierrot met ogen in een onvoorstelbaar lazuursteen blauw, dat mij naar binnentrok uit de muur keek ik naar iemand die sliep De borst…

een boot is zoekgeraakt en de zee is veel te groot, overal zoeklichten, maar nergens een teken van leven, het waait hard op het strand. de meeuwen staan stil in de hemel... waar moet ik nu heen verlamd in bed liggend...?…

Eventjes naar buiten een frisse neus wind door je haren vogels fluiten eventjes wordt een uur dan weer huiswaarts. Er klopt iets niet bij binnenkomst zie ik het meteen het huis is leeg helemaal leeg! Mijn neus loopt mijn haren verward eventjes een frisse loopneus halen dan is in een mum je huis leeg, vooraleer de paniek toeslaat…

Wat een mazzel heb ik dan toch in m'n leven, wat een geluk dat je m'n vrouw niet bent, dat een huwelijk mij is bespaard gebleven en ik je alleen nog van de nachtmerrie herken.…

Nacht met je zwarte vingers graaiend in mijn gedachten wroetend in mijn dromen tergend langzaam alsmaar opnieuw zonder licht achter mijn dichte ogen draaiend in mijn hoofd schrapend langs de binnenkant van mijn verlangen. Laat me Laat me gaan wakker worden open gaan in het volle licht.…

Wat was ik blij dat de dag aanbrak zodat ik die nachtmerrie achter de rug had!…

Gisteren werd ik wakker De zon op mijn ramen Ver weg de kwetterende vogels De warmte van mijn bed Mijn eerste gedachten zijn bij jou Hoe jij je klaar maakt voor een nieuwe dag Wanneer zal ik je weer zien? Mijn hartslag omhoog Vanmorgen werd ik wakker Een koude rilling……het is fris Druilerig en donker Wegduikend onder de dekens denk ik…

’t Is vrijdagmorgen...nog geen snelsonnet Wim Overweg staat daar nog fraai te pronken Te laat...verzaakt...wat ben ik diep gezonken Uit schaamte kruip ik maar weer in m’n bed Ik droom...een onbewaakte overweg doemt op Te lang...daar komt Hans Mooi met in zijn hand een strop…

Toen de volle zon zich die ochtend liet zien wreef ze zich rap de rood behuilde ogen uit Die nachtmerrie van zo rond een uur of tien hij had haar misbruikt .. ook al gilde ze luid Protesteren hielp haar beslist helemaal niet buitendien bezat hij ook veel te veel kracht Haar ogen huilden om haar intense verdriet in aanvang erg hard daarna…

grillige vormen sporen verdiend in sprookjes rustplaats in het bos…

Sprookjesgeluiden in het bos maken sprookjes – echt waar, ben ik bang.…

Ellen ten Damme heeft naakt bij mij geslapen en sprookjes verteld...…