Alle inzendingen over spruit

naakt is het toezien in het tranendal van de steengroeve waar van verre iets wuift de rand te hoog de plek te diep er is geen stem zodat spreken zwijgt er bestaat geen gids voor oude planten van afgesplitste loten met spruiten grind van de groeve is teveel in beweging zodat belopen te vroeg zou volgen…

Er dreef een heel jong wolkje nieuwsgierig in de lucht hij was zijn wolkenvolkje stiekem even ontvlucht Maar al dat eentonig hemelblauw geen wolkenvriendje om mee te stoeien verveelde de jonge spruit al gauw en heimwee begon te groeien Gelukkig had de almachtige zon rustig alles aanschouwd bracht met haar stralen zo snel als zij kon de…

in winterse scheuten knoppen de prille kleuren van lente al bolletjes bruinen aan randen spruiten vorstwitte stengels zwart aardse beschutting houdt warmte nog lang vast een micro klimaat waarin voorjaar ongezien kan gedijen om ons te verblijden met haar onverwacht schitterende lentepartijen wil melker 15/02/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Honger en gebrek, twijfel En blindheid, ik ben melaats, Toch ontstaat het niet, en het Staat mij niet tegen, ik ben, En ik heb, en ik val, en het Valt, en het omgeeft, en het Spruit, en het staat op.…

Wacht even met het snijden in zo’n spruit, Hij kan er nou nog elke kant mee uit.…

zenden van een vrouw is een risicovak zij is een creatuur van het wilde twijgen in het braakland dat zich tot jungle zal wassen waar ze ook gaat het talen wordt gedanst het ritme voert het hoge woord schamper vel belooft een ritueel verbindingen worden gesmeed ieder telraam slechts gewaardeerd om zijn subtiele ronde vormen Voodoo spruiten…

Ze trouwt niet meer in ´t wit ervaart veel meer dan één seizoen Met dit veld voor ogen als het levenspad geen spruiten, boerenkool met vorst Haar akker ligt er onbebouwd het weer masseert haar huid De wind kan er alleen naar fluiten al omarmt hij haar natuurlijke schoonheid Bij haar groeit er iets van binnen nog veel mooier dan fysiek…

Als vruchtje ontsproten Gedeelde deel, van beiden samen Grootse kracht; delen, de natuur tezamen Liefste lief in moeders schoot omsloten Jongste spruit op rij, in ons midden, jij Onbevangen, plicht noch pracht Zon en Bloem, licht dat jou toelacht Lief, zacht, moeders sier, moeders pracht, jij…

je tong de heerlijkste smaken te lokaliseren de subtiele beweging die het volledige aroma blootlegt aan jouw uiterst gevoelige smaakpapillen juist daar waar smaak en geur samen het exquise bepalen ben jij de meesteres der fijnproevers de gelukzaligheid van een hemelse tongstreling in je ogen te lezen is even weg van de spruiten…

zacht wiegen de boompjes dicht naast jouw stam jij hebt ze jarenlang luwte gegeven jonge spruiten markeren de liefde van samen leven toch schuurt af en toe nog hun bast in een pijnlijk raken is het licht even zoek dat hen gelukkig moet maken hopelijk kan jouw steun hun lente doen groeien naar een warm zomers bloeien…

een bord vol met puree en heerlijke groene spruiten…

’t Maakt jou niet uit duwt elke spruit het nest uit naar beneden. Deelt met geen één het rijk alleen zo ben je pas tevreden! Kraak straks geen nest dat is niet best leer zelf een nest te maken. Bedenk dan fijn hoe het moet zijn moedergeluk te smaken!…

Met iets dat er ontroerde in verdriet misschien in schemerlicht iets anders leek in Amsterdam Oost, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het…

één voor één tel ik mijn spruiten meestal op zeldzame momenten dan sta ik even stil en overdenk de opbrengst of wel mijn ambachtelijke rente krijg ze maar eens groot is een vaak gehoorde kreet of hoe beperk ik de schade bij zoveel aangeboden leed met tranen in de ogen begin ik met mes en vork te eten kom op, zei moeder vroeger al;…

Blijf maar komen, denk ik sluit mijn luiken, duik in spruiten volg het veertje tot de ochtend geeuwend langs je kussen waait. Doorweekte fantasie als een knipoog voor de regen met bakken uit de hemel gehaald.…

Met de kruiwagen in de achteruit de berg op, de heuvel af, de sloot in geschiedenis schrijven op het dashboard gedachten knijpen, vleugels rijpen in het late zonlicht, er ligt nog zoveel te wachten op een buiging in het natte gras toverbloemen hangen te buiten naast de witte kippen dansen spruiten wegmaaiers, eierdopjes, regenwater, stop.…

een moeder huilt om haar kind ze had het ook graag anders gewild bij haar is het net zo als bij velen je wilt graag alles met ze delen maar ja, kleine kinderen worden groot en dan passen ze niet meer op je schoot ze groeien op en vliegen uit dan is het niet meer je kleine spruit ze krijgen zo hun eigen leven en willen van alles beleven…

de kleine spruit lacht stil; hij is de man die waakt. hij heeft intens genoten. zoveel moois dat hij gebeuren zag.…

oude contouren nu nieuw beginnend leven in de moederschoot groeit de hoop leeft naast angst in de onzichtbare littekens uit eerder ervaren verlies van vroeger groeiend loot de eerste zachte schopjes wakkeren stil vertrouwen dat het verlangen herwint een moeder te mogen zijn dan baart de vermoeidheid met pijn van de verrukking het spruit…

vensterbank als speels centrum van pasen met de kleine versierselen uit voorgaande jaren die zo hun eigen tradities bewaren een schat aan herinnering tussen eieren en paashazen die altijd onze aandacht vragen het is een feest met mooie ernstige verhalen over de verrijzenis van lichaam en geest pas later krijgen katjes groene blaadjes en spruiten…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al dat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen.…

jij zaaide het zaad in de omgewoelde grond met vlakke handen dekte ik behoedzaam de wond water en licht baarden leven onzichtbaar onder het zand de spruit liet zich bewegen in het bezwangerde land het jonge groen zou ontluiken uit de bevallige schoot wij mochten haar vrucht gebruiken van aardse wortels ontbloot het recht op bestaan…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al wat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen.…

Ik zie je zo graag mijn kleine spruit. Je kan zo hartelijk lachen om domme dingen. Je leert heel snel en brabbelt er op los. Je eigen taaltje begrijp ik niet, maar je bedoelt het zeker goed. Ik geef je kleine dingen mee, die je in het jonge leventje van jou zeker zal gebruiken, of is het maar dat ene woordje. Je zei niet oma, maar amma.…

ik ben een blad en dwarrel wat viel zomaar van de tak omdat mijn steeltje brak ik spruitte uit toen lente mij het groen liet zien ik voelde me zo pril zoals een maagd die wil de zomer kleurde mij in lange dagen zon het tere groen verdween ik draaide langzaam om bezag het avondrood en ruiselde gebeden in een afscheid van het heden…

Er boort zich een echo in zijn gehoor een déjà vu uit lang vervlogen tijden het is vogelzang achter het behang voorjaar ontwaakt met nieuwe spruiten iedere noot gerepeteerd is jong geleerd en nooit vergeten, dit is alles wat we weten er knaagt zich een echo van een kanarie in de binnenstad tijdens een safari het is alsof hij zijn jeugd weer…

Grauw is 't over nacht gevrozen ; over dag, van 's morgens vroeg, viert en vonkt het zonneblozen fel, maar nog niet fel genoeg, om het koele graf te ontsluiten, waarin 't zaad geborgen ligt, wachtende, om opnieuw te spruiten, Lente, naar uw zonnelicht. --------------------------- doom: damp, mist, nevel…

Maar het was het allemaal waard, Voor jou mijn kleine spruit. Mijn lieve mooie meid, je bent nu in mijn leven. Ik hou zoveel van jou, Ik zal je alles geven. Jij maakte mijn droom waar, Mijn hart in vuur en vlam. De liefde van mijn leven, jij maakte mij tot mam!…

Compleet met engelengeduld en vleugels om hun spruit gehuld. Engeltjes die beschermen. Een Engel, die bemint. Engeltjes die geloven in de onschuld van het kind. Ja, echt, moeders zijn als engeltjes. En ook al gaat het soms niet goed en geloven ze dat die bengeltjes niet weten hoe het moet.…

Lenig en gekruist zijn beide benen Waaruit haar lichaam ontspannen spruit Rijke versierselen zijn haar buit Dat door delen zinnelijk geuit Levend heeft gemaakt de dode stenen Symbolisch rusten beide handen Malend rad van stille wijsheid In de boezem van haar leeftijd Waar slechts eeuwige vlammen branden.…