Alle inzendingen over steden

Ieder zijn Eigen pad Vinden Ben Steeds Zoekende Naar mijn Eigen Levensweg Naar Vrijheid…

in het niet het is de angst voor het leven die steeds tot het bot toe raakt…

Ze kent me Als geen ander Beetje bij beetje Leert ze begrijpen Hoe het is Om mij te zijn De moeilijkheid Om iedere keer Weer af te wachten Op een dag Van vrolijkheid Of lusteloos en chagrijn Ze kent me Reageert steeds beter Op de signalen Die ik geef Het tempo in mij Dat steeds verandert Dat wereldje waar Ik ook in leef Dat…

Onze ziel zoekt met visie, maar is nog steeds in revisie. Al wat haar tekende kent nog die angst waar zij soms dagelijks mee strijdt. De strijd met het verleden worstelt met ons heden. Ze heeft ons nog steeds niet zonder meer van onze trauma's bevrijd.…

Hebzucht, het moet steeds meer, genoeg is zelden nog genoeg, voor matiging nog te vroeg, dus nemen we van wat er nog resteer. Al zijn de gletsjer aan ‘t ontdooien, we moeten ons steeds meer ontplooien, en zo een rentmeesterschap vergooien, hebzucht is als het paard van Troje.…

Je wordt steeds iets minder mama, en steeds iets meer Christien. Dat gaat zo door en door, totdat onze wegen zijn gescheiden.  Het zal me heel veel pijn gaan doen, Maar het wordt tijd mezelf te bevrijden.…

Wat is de groenste regio op aarde? Waar is het straatbeeld nog meer spic & span Dan dat in Wales of Ierland of Japan? Waar hecht men aan milieu de meeste waarde? De jury van Communities in Bloom Verschafte Weert (of all places) die roem (Wie weet behoudt de stad de kaderschool Nu hij getooid is met dit aureool)…

is niet ongerust over de avondkou het licht dat zoetjesaan verdwijnt en als sterren boven haar verschijnt In haar wordt steeds meer aarde vast…

steeds weer proeven hoe houden van echt begon…

Een kwestie van gezichtsveld: het lijkt soms of een vrouw na jaren bovenaan steeds nauwer onderaan steeds breder wordt. --------------------------------------------------- Uit: Nieuw Vlaams Tijdschrift 31/6.…

Laten we de hand in een slaan zodat we samen sterker zijn Wil toch niet steeds maar alleen gaan Deel je smart en deel je pijn Wees niet trots door steeds te zwijgen daarom voel je je alleen Pak die uitgestoken hand maar Sla de handen maar in een...…

steeds twijfelend, erg onzeker gevoelens waaruit ik besta diep verborgen ze verscheuren mijn leven zo nadrukkelijk aanwezig doodop ben ik van steeds innerlijk te vechten kon ik mezelf maar berechten huilend met de wereld mee die op een antwoord wacht ik kan alleen maar geven een onzekere lach zoeken naar vrienden doe ik niet meer…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

Zorg steeds dat je geen uur vermorst bij de dingen die dagelijks moeten, maak snel doch secuur die zaken rond maar neem de tijd om te groeten Zorg steeds dat je geen uur verspilt doe je plichten met spoed maar gedreven, zo win je dikwijls een hele poos dan heb je veel langer dan even En heb je dan vrije tijd vergaard om iemand wat warmte…

minder omdat ik steeds meer van jou zie in mezelf.…

De wijze voerder van de kleine boemeltrein rijdt elke dag hetzelfde eind tussen twee steden langs enige dorpen een boszoom en wat weiden maar maakt steeds and're reizen kijkt naar het spel des levens dat zich dagelijks vertoont in stille of drukke straten op wijde groene vlaktes bij mensen en dieren altijd zorgt voor verrassende…

Roken, zuipen Ik doe het graag Toch denk ik steeds Het kan wat minder Totdat het weer avond wordt Nu denk ik Wat heeft het nog voor zin Mijn lijf is al beschadigd Als ik nu stop En besluit gezond te leven Dan ga ik nog steeds vroeg dood Misschien minder vroeg Dat dan wel Maar dan moet ik het dus laten Terwijl ik misschien toch Niet…

dan hoe ijzig het op me in werkt als er gehuicheld wordt Het is wel verhelderend om te weten maar wat val ik mezelf toch tegen door steeds weer in "vrienden" te geloven…

En kniel ik nog steeds niet neer doch vertwijfeld soms vraag ik me af of je wel een zieltje had al was het maar klein en teer.…

De nacht is stil om mij heen is het kil ik kijk naar de lucht mijn gedachten maken een vlucht ze gaan terug naar het verleden als je ouder wordt ga je er steeds meer tijd aanbesteden verhalen ze komen steeds weer naar boven soms denk je het is niet te geloven alles is zo ontzettend snel gegaan herinneringen, gelukkig die blijven bestaan…

als ik mijn tred steeds meer in tijd en ruimte vertraag en mijn gang langs rododendrons ten einde beperk tot een van hen dan denk ik steeds minder meer is mijn omgeving nog maar een haast gedachteloze haag benader ik nu een goddelijke sfeer?…

bent Wat is dan het bewijs dat je er was Is dat de herinnering aan je lach Je bankrekening Of dat je danste bij nacht Of het feit dat die telefoon nog steeds gaat Aan die andere oever Van je bestaan…

Gelukkige tijden we hebben al vele samen gedeeld soms hebben we moeten strijden soms had het niet veel gescheeld Maar nog lijkt het vaak als was het weer mooi als gister want de pijl is nog steeds raak en jouw danspas nog steeds mijn twister…

Altijd vol van dromen glanzend nieuwe hoop, het eerste liefdevolle licht in je ogen Gauw zou het doven ik wist niet dat je zou vluchten ik bleef achter,alleen,helemaal alleen De dingen waar ik bang voor was de dingen die je zei, branden nog steeds, nog steeds in mijn gedachten Beroofd, beroofd van alles wat we hadden Mijn ziel, zo jong…

Ik stel nog steeds de vraag "waarom jij"? Maar lieve schat als je vanuit de hemel kijkt wil ik zeggen dat ik nog steeds van je hou!!…

In beperkt gespreid zicht loop ik door de grijze sluiters van steeds weer opkomende mist, zoek al eeuwen lang naar de uitgang van een doolhof, van het steeds maar zullen falen, geschreven op de schakels van de ketting van de angst, ik breng ze naar mijn oor, beluister hun verhalen, ze blijven zwijgen, ofschoon zij het weten,leid…

Steeds minder wordt de fantasie fantastisch, steeds kleiner de wereld, korter de reisduur, de voetbalbroeken. Narcissen verdrogen en worden door tulpen vervangen, de kat werpt tussen ontsproten bintjes negen jongen waar geen blik voor is.…

zo bang want de nachten in deze tijden ze zijn nog steeds zo ontzettend lang lang, lang...…

In mijn herinnering komen er steeds weer beelden voorbij met een blik uit mijn verleden. Sommige zijn nog steeds scherp andere werden vager raakte ik langzaam kwijt in de tijd. Beelden van fijne herinneringen van verdriet en pijn voel dan ook weer het eenzaam zijn.…