Alle inzendingen over stonde

Het kamerbesluit stond vast Het kruitvat behoefde geen lont Ministers in betutteling vereend Roken verbieden het is ongezond Na de koffiepauze het donor codicil Maar in de kamer bleef het angstvallig stil Griezelig onderwerp om over te debatteren Hoezo, verplicht melden, de tijd zou het leren Dan het milieu C02 gat in ozon laag De linkse…

spijtig hijgend stond ik daar tot ik plots in een oksel van het pad, dat ik tot dan bestegen had, een nederige plaatsvervangster ontwaarde, zedig gebogen stond ze vast in de aarde, niet van zins zich te laten plukken, zodat ik haar aan de berg moest ontrukken.…

De voetgangersbrug was opgehaald, het lot van het leven reeds in beweging, tijd liep voorbij in de gietendnatte regen ik stond daar een beetje naïef te wachten. Toen de bliksem van de toekomst insloeg, en met mij danste heel lange nachten.…

Hoe was het mogelijk dat we zijn hulptroepen niet doorzagen die daar stonden tussen de stervenden onrecht hoopte zich op te midden van het werk niemand zag zijn mantel als hij voorbijging.…

In liefde en het zich begeven Op weg naar zijn doel; nummer een De derde was die van poëet Die zij lange tijd adoreerde De vierde persoon, vagebond Die daarna al snel overleed Omdat hij zichzelf liquideerde Doolt nog in haar innerlijk rond GEDAANTE (2) De vijfde was toegift van Boven Ze werd er totaal door verrast Zijn diepgang stond…

En, zo mijn zangen indruk lieten, Hij wete 't, wie dit ondervond, Dat, zo ik ooit als Dichter stond, De galm, geslaakt op deze grond, Een naadring was van hoger waarheid, Eerst dichterlijk mijn geest verkond, Maar op een onvergeetbre stond Uit d' eigen vaderlijke mond Mijn hart nabij gebracht met onweerstaanbre klaarheid.…

Een pracht van een pak stond er ‘s nachts voor jou klaar. De eerste Surprisepiet had het gekocht. En onder gegiechel en veel commentaar van zijn assistent die mee inpakken mocht vermaakten ze zich met de plak en de schaar. Daar stond dus dat pracht van een pak slechts te wachten om mee op het dak naar jouw schoorsteen te gaan.…

Maar toen ik zijn boeken daar zo zorgvuldig verzameld zag, klaar voor hun uitvaart, leek het mij even alsof ik voor zijn dode lichaam stond. Of hij ze allemaal gelezen had weet niemand? Maar ze stonden in zijn boekenkast en omringden hem tijdens zijn werk. Boeken zijn zwijgende gezellen.…

Ik vloog altijd hard Op deze lange tocht Haren verward Wist niet wat ik zocht Ik vloog altijd hard Alles voorbij De wereld zwart Niet echt van mij Toen kwam de dag Dat de motor zweeg Ik steeds meer zag En niet meer steeg Ik vloog niet meer En raakte de grond Kwam zachtjes neer Precies waar jij stond…

Eén woord dat ik een plaats geef staart mij verlegen aan een beetje vragend weet je zeker vraagt het dat het hier is waar ik in dit verhaal moet staan want gisteren stond ik elders als stopwoord mocht ik gaan je streepte al mijn letters alle krassen overpeinzend streep ik nu andere woorden jou laat ik ongetwijfeld staan…

Ik stond erbij en ik keek er naar.…

.' We stonden even bij die boom en hij, hij keek heel lang herinnering, voor hem een droom die gisteren leek zijn gebeurd Ik keek naar zijn gezicht, hij haatte deze boom...…

Zo droog stonden mijn woorden nooit; de bladspiegel verlaten in zichzelf. Schijnbaar onzicht lijnt ook de vulling van het verhaal. Doordr oordr draai doordraai- en klinkt de mede-val uit het verband. Bleekneuzend mager geeft nu ook de spraak de geest terwijl letters nog een laatste druk pogen uit de greep…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

liever stond ik bij een vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders. ook het niets, dat mij zo makkelijk naar je reling lokt. ------------------------------------------------------- Uit: 'hulp', 2004.…

ze was echt gedekt, mooi afgewerkt wit kleed, doorschijnend schitterend twee borden, mooi uitnodigend 'k wachtte op dessert, dat niet komen wou kaarsjes stonden rechtop, brandend van verlangen 'k maakte ze nat, kon ze niet doven ze smachtte naar dessert, dat wel komen wou…

je hield de maan vast steeds later en waar je stond, donker, in je slaap van geloven kraakte de dag, voor en na net als de boom die beverig zijn onsterflijkheid wilde bewijzen aan het bloesemmeisje naast hem met vroege kersen in haar haren de nacht viel, zo ook de maan en even was ik iets meer dan het ogenblik, een gestalte…

Toen de lippen zwegen In zwijgende gemoedsrust Was het alsof zinnen aaneenregen In dovend vuur geblust Toen de mond stil sprak Was het van vroeger en weleer En het hart brak In oud en vervlogen zeer Je stond op en keek Om je heen, alleen Doorgegaan, strak en bleek Liep je de deur uit, de zon scheen…

Geel torent zijn rug die niet als het jonge gras wuifde, aldoor hier stond. Bleef, niet heette. ------------------------- uit: 'Raster', nr. 107.…

Getuige van het moment jezelf besef dat alles in dit leven meetelt ook als je niet omkijkt of vooruit ik liet je lopen ondanks ik al zolang zat te hopen maar jij stond dan ook zo strak als een snaar hoe moet ik dan met je praten via gebarentaal ja die kus deed niet veel goed heb ik je eindelijk weer gezien dacht nog jij bent het mischien…

gestorvenen zijn hier sinds lang verschenen zo onbevlekt tast het licht der eeuwigheid rond dat het ons van hoop en vreze ons bevrijdt elk open graf heeft ons losgemaakt in hogere machten wie weifelend nog de nissen stond aan te wijzen met een glimlach de stenen afvoelt waant zich plotseling tijdloos in herinnering van antieke mijmering…

ik hoed me voor de druk van buiten en voor een zware last geef ik mijzelf niet thuis het reiken naar het hoogste ga ik toch niet halen het stijgen en het dalen, ook de rek die is er uit het vermannen gaat me slechter af als vrouwtje stond ik vroeger al paraat als stijfkop ga ik nu door 't leven mijn poot gerecht maar zwak van graat…

elke boom die ze telde onderweg stond gelijk aan moed tien bomen en dan zou ze praten hem tegemoet in haar onbestaan het werden er twintig en nog meer in schaduw als tussenruimte voor hoop ze raapte stammen uit haar schoot, verzette nerven en woorden naar een vaderbestemming op zijn gezicht niets hield stand behalve…

daar stond ik dan onder gebrandschilderde kleuren klein te zijn rond groter voelen, met het waanidee dat God zijn tempels reeds verloren had wat ging er anders mee mijn iele stem zocht zacht verloren noemers volgens hooggeacht publiek- en de muziek vertrok geen spier ze vloeide door de aders van een glimlach en kon nu verlegen zeggen…

de tegen de lamp gelopen vis, van groot formaat, heeft jaren in vrijheid kunnen genieten van zijn vergaarde weelde ondanks de prijs op zijn hoofd had hij een goed geoliede machine aan manschappen om zich heen waarbij loyaliteit bovenaan stond toch is een lek ontstaan waardoor zijn dagen nu geteld zijn en kan zich voorbereiden om zijn…

Ik droomde over twee abri’s vannacht Bij één stond ik, een jong politicus Na lijdzaam wachten plots een groene bus O wee, de buschauffeur was Dries van Agt Hij sprak: ‘Gij schrokt, kunt gij mij niet verdragen? Och vrind, ge boft, ginds stopt Maxime Verhagen!’…

We gingen op bezoek bij de Chinezen, het Nederlandse boek stond er centraal. Dus waren de auteurs er allemaal om er hun vrije woorden voor te lezen. En al die streng vervolgde dissidenten?…

Het beste wat me is overkomen Je had mijn liefde aangenomen Ik zag je daar voor me staan En voelde mezelf dichtslaan Je liep nog goed in de lessen Je was een van me besten Plots stond je stil Voor mij werd het heel kil Ik hoorde dat je was overleden Het is nu al heel lang geleden Maar lieve beauty boy, Ik mis je nog steeds En je…

zag twijfels groeien in je ogen hoorde haperingen in je stem je handen die me altijd zochten vielen stil alsof zij niet meer mochten je stond nog naast me maar je neeg niet meer naar meegaan met samen voelden we de afstand groeien wisten dat het breken onherstelbaar was toch heb ik je hand gepakt een laatste kus maar zonder…

jij stond aan de andere kant van een vliesdun watergordijn zag je vormen bewegen armen en benen in een plastisch ballet je stem klaterde in hoge tonen boven het ruisend geluid ik wilde je hand maar in het raken verbraken wij de stroom wat magisch betoverend leek bleek slechts een droom…