Alle inzendingen over symfonie

het koor zong rood zakte langzaam weg het orkest speelde de blauwe symfonie hij dirigeerde met vriendelijke lach rechtlijnig de kleuren in flarden muziek het applaus was dood hout met koperen echo’s stervend in groen alleen het publiek viel uit de toon zij dansten stilte in de coulissen van hun geest…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

Gehypnotiseerd door bombastisch symfonie in één beeld gevormd als een fata morgana eist haar glinstering mijn blik. Met nuchter verstand ver weg in realiteit starend naar één punt koester ik de illusie om te dragen naar de nacht.…

De regen valt Een sobere symfonie Een bloedend hart Als verwelkte rozen Het sombere hart In de regen De wind waait Een lichte bries Een somber akkoord Een sobere melodie Het schrijnende hart Dan de wind Het is koud Het hart kreunt Een smeulend vuur De liefde verteerd De dichter verkleumd De regen De wind De koude De storm…

Soms lijkt het dagelijks leven op een onvolmaakte symfonie. Zo’n muzikaal mismaakte - asociale - compositie. Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten.…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

hoog reikende hoofden schudden rond in een bekoorlijke symfonie van zacht geruis twijgen laten hun zomerlast vallen of liggen reeds stuiptrekkend voor dood op de grond kleurende bladeren tonen gedragen door de wind terstond in bruin, geel en groen aan afhangende takken vogels vliegen weg in het besef dat er weer een seizoen aan zijn einde…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

Je lichaam kronkelt over zijde lakens de golven van genot glijden als een symfonie door muzieknoten van een kreunend chanson... De ontblootte lust ontvangt satijnen parels die blinken van verlangen op een fluweelzachte huid...…

En laat ons dan,in een rustige nacht aandachtig luisteren naar de symfonie van Uw eeuwige wijsheid...…

Eenzaam vertwijfeld verhit willig van liefde in mijn bed zijn foto wist alle schaamte bewust zocht ik op het net En als wij de liefde bedrijven hartstocht in al zijn vormen symfonie vol van passie, even blij hij is betaald, doch even van mij Dan nestel ik mij in zijn armen mijn handen strelen zijn gelaat liefde doet mijn hart verwarmen…

ik heb noten gezaaid uit de losse hand op het altijd vruchtbare land zij groeiden van halve tot heel speelden in ritmisch verband kleurden tot een wilde symfonie in lange zomerse dagen vroegen de wind hun zaden te dragen in samenzang rijpte de melodie voor de diverse partijen in de finale mochten wij deze herfst weer danken…

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

De regent Zit op zijn stoel Hij doet niks, hij denkt Een heleboel Het regent Een symfonie van klappertjes Druppeltjes, vallertjes Uien en patattertjes Ruilen de verkrachtertjes Zichzelf in voor zichzelf Vergeten dat de ander Meer is dan henzelf Misschien een tweede helft Misschien een eerste helft Of drijven de bedankertjes Zinkend…

Het slotaccoord van een symfonie, is niet wat componisten motiveert. Wel het spelen met en van muziek. Uitslagen van voetbalwedstrijden, zijn geen heilige doelen. Wel spelen van een spel. De dood van een mensenleven, is niet waar ons leven om draait. Wel om sluiten van vrienschap. Om het dienen van de liefde. Om levenskunsten maken.…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

Een symfonie sleept me mee op het ritme van waaiend gras. Een gloed maakt mijn lichaam vrij en ik zweef steeds hoger en hoger. Wind stuwt me voort met een enorme kracht. Ik duikel weer naar beneden met een toenemende snelheid.…

zij streek muziek maar snaren ontstemden de noten klankkast en strijkstok kraakten ongelezen bladmuziek vaak hebben wij van haar weergaloos subtiele touche genoten maar nu was er geen moment suprême in droevige dissonant geen plezier een symfonie van verfrommeld papier zij heeft zich hernomen in een gepassioneerde prelude…

Wanneer je niet gehaast maar vol aandacht naar de luchten kijkt die uit de verte lijken op het blauwe water of de bergen die je ooit zag in Zwitserland of Oostenrijk dan weet je dat dit eindeloze heelal niet eenzaam is maar gekend en bemind; dat de mensen die luisteren naar een symfonie van Beethoven en dit doen met overgave, gelovig kunnen…

Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie. En de subliem gekozen tonen, door geen wanklank meer verstoord, lijken het einde te bekronen tot aan mijn eigen slotakkoord.…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

Verdreven warmte door kille kieren Waar klam en vocht deed zegevieren Kraken in nachtelijke symfonie Molens Draaien stenen verkrampte nieren Verhulde pijn ontbering reeds gewoon Noeste arbeid beloond met karig loon Beeldend het landschap tot op heden Door miljoenen bezocht en betreden Zo het ware en altijd het heeft behoord Draaien zij…

ze tekende mijn beeld op haar verweerd behang dat vertederde mij onverdeeld plots was ik niet meer bindensbang wij werden vrienden voor het leven minnaars vol geluk in harmonie tot het na veel gepieker en geworstel voorbij was, einde van de symfonie nog onlangs ontmoette ik haar ze kwam langs op Internet was naar Amerika gegaan en was nu…

De grote symfonie van 't leven wordt nooit herhaald, altijd is er iets anders: een warme tederheid, een blij ontmoeten, hoe zou mijn ziel de jouwe anders groeten?…

Als in een hemelse symfonie klinken de regendruppels als zij op de straten huppelen. Uit vreugde over de ontmoeting tussen hemel en aarde stromen zij toe. Edoch degenen die de muziek der sferen vergeten zijn noemen het slecht weer.…

De zon - haar stralen strak op zijn gericht zodat zij komt tot leven geen duisternis blijft onverlicht het Licht is haar hergeven De roos verheft zich boven 't gras de mus begint te zingen onbekend met hoe zij was en hoe haar knoppen hingen De symfonie der natuur begint Hoor! Hoe zij op klanken zint Nu de bron is opgedoken Kijk!…

licht zuilen van geluk laat de stemmen klinken als ik moet gaan en eens moet ik gaan breng mij dan weg op klanken van muziek zij vertellen over schaduwen de vleugels van verdriet die het hart beroeren laat de violen huilen eens moet ik gaan dan zal er staan een orkest van herinnering met koper en bazuin spelend mijn compositie een symfonie…

het liefst wil ik je geuren beeldhouwen in kleuren die ik tegenkom ik mocht je splijten langs je aders kijken polijstte een droom zonder gelijken je woorden zingen melodie in zachte tonen die alle snaren raken een symfonie die geur en kleur laat paren tot het beeld van jou ik kom in je schaduw staan we laten ons gaan op…

het liefst wil ik je geuren beeldhouwen in kleuren die ik tegenkom ik mocht je splijten langs je aders kijken polijstte een droom zonder gelijken je woorden zingen melodie in zachte tonen die alle snaren raken een symfonie die geur en kleur laat paren tot het beeld van jou ik kom in je schaduw staan we laten ons gaan op…

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…