Alle inzendingen over taal

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

een woord is een vroege ochtend zonder breuk of smet soms een teken in de lucht een woordeloze rit naar zee zachte vogel boven een uitvarend schip de vermiste naam voor verdriet barst het als een beladen ster komt het niet op tijd tegemoet een woord is een woord tot jij het vult soms met betekenis…

er wordt te veel gezegd te veel beloofd te veel uitgelegd waarmee de kracht van woorden worden gedoofd geen woorden maar daden de schouders er onder zetten de afbraak van taal beletten woorden moeten weer opnieuw worden gewogen en die te veel hebben gelogen moeten we schrappen desnoods verdagen tot ze er niet meer toe doen…

( voor Hans Lodeizen ) dit gedicht gaat over de buigzaamheid van ene Hans Lodeizen ( wie kent hem nog ) hij schreef over het schuilen onder het lover en wist mij daarmee steevast te ontroeren ( kom daar nog maar eens om ) in zijn te korte bestaan speelde eenzaam zijn en buigzaamheid van het verdragen een uiterst belangrijke rol zó mooi…

letsel aan hen zien, alvorens Hij voor een tijdlang uit het zicht verdween Dat Jezus in een lichaam incarneerde Een leraar werd, een van de allergrootste Genezers was, doodsbang soms voor Zijn Lot Als kosmisch wezen zich manifesteer Roept vragen op, wat was het dat Hem loodste Door Zijn Ervaringen van krib tot grot Het Woord, de Taal…

Vertrouw alleen het woord dat spreken gaat pas als het schemert, de avond valt, de bomen uit hun huizen komen, de takken omgevouwen tot gebed. Vertrouw alleen het woord dat in zijn schild weerloosheid voert en vijanden verliefd omhelst. Alleen het woord dat jou verandert in een vraag en ons stomverwonderd laat. Vertrouw alleen het…

Op stenen die waken als wachters bij zerken Gelegen op grafheuvels, nauw te ontwaren Plaquettes met opschriften tussen pilaren Met namen en toenaam op hoven bij kerken In sobere stijl stevig geciseleerd Staat soms naast de feiten van hun aards bestaan Hoe men dacht over hen die toen heen zijn gegaan In een epigram gekalligrafeerd…

Een classicus doceerde oude talen Oud was hij niet, doch eerder jong van geest Want wat hij leerde was nooit weggeweest De bron waar alle wijsheid valt te halen Pecunia non olet, geld stinkt niet Of neem nou pater noster, stabat mater Van 't onze vader kreeg hij nooit een kater Alleen van asterix, die kent hij niet Persoonlijk, want…

poëzie tast naar die ene dode dat verwaarloosde kerkhof de vergeten oorlog die jij niet vergat zij mijmert bij de muur van gestapelde stenen waaraan de wijnstruik zich vastklemt poëzie gaat over haar woekeren overal heen de liefde van planten voor het wachten op water en licht zij vraagt om toegang zoekt woorden om te kneden te…

Een bever is geen bever En een bever is geen bever Zoals mijn buurman die zo beeft Wanneer hij bellen bier opheeft Dat is een bever, ja gewis Die toch beslist geen bever is Dat is een bever die niet beeft Geen ziertje om een biertje geeft Maar liever sloten water heeft…

sommige gedichten slapen in mausoleums andere in een anoniem graf vele slapen nooit dansen in de regen creperen in de goot het gedicht blind of doof sterft een ongelezen dood of kreukelt als oude huid kraakt als het vermoeide huis de uitgelezen betweter breekt het af een gedicht weet jij het hoe het er uit moet zien?…

Blij dat u mij weer eens leest uw commentaren, vrij van loon of gage, vormen op zichzelf een eigen rage Al moet ik zeggen dat uw dichtersgeest - ik zeg het luid, hardop, en niet bedeesd - soms blind is, maar ook af en toe très sage dat is te zeggen, tot de Moyen-Age Een dichter heeft respect voor oude talen van Sanskriet…

Mag ik van u een pond modaliteit? Da's goed. Zo een die werkt op je gevoel, Zoals jammer, helaas en tot mijn spijt Als bijwoord van gevoelshoedanigheid? Affecties, ach, u weet wat ik bedoel Nou nee, dan maar een onsje werkelijkheid Iets epistemisch, qua realiteit Niet soms, vermoedelijk of naar het schijnt Geen wou of zou maar…

‘Het staat in m’n dagboek te lezen’ Aldus zangeres Willeke Alberti Maar haar echte dagboek Dat krijgen we niet te lezen Zo anders met mij, Jan Jacob Ik ben een open boek, open broek In al wat ik digitaal De wereld bijna dagelijks toevertrouw Maar niet ordinair Met naam en toenaam Plaats van handeling winst en/of verlies Maar met maximaal…

achter tralies belandt poëzie is de schoonheid van de kanteling naar de zwartheid van het licht zij is de angst die op een zonnige dag in het heldere oog van het hert schijnt de achtergebleven woorden van de herder die vergeten zijn poëzie is een magische bezem die in het boek der tranen de boze geesten verjaagt zij is de taal…

Wees welkom in de Arena van het palaveren waar polemieken met Très Grande Vitesse voorbij daveren. Zij is the Place To Be waar dichters strapatsen maken elkaar met talige humor troost en tragiek weten te raken. Woordenaar scherp de punt van uw ganzenveer kruis op de zandvloer fair de degens telkens weer. Welkom dichter van het hoogste woord…

de lege tekst tocht wind luguber kaatsen medeklinkers echo's naar elkaar ze kunnen geen volume vinden klinkers klotsen tegenritmes en zijn onbenaderbaar woorden missen de magie van soepele zinnen brengen niet meer binnen dan betekenis strofen vloeien niet omdat de inhoud strakbevroren lijkt misschien wel doodgeboren…

poëzie poger van het eerste uur beoefenaar van de taal schrijf omdat je moet!…

kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld van lispelend gras halve woorden van de stervende soldaat de oude vrouw de ruisende bladeren de stilte van de nacht kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld…

Zeg mij, zit ik er naest, taelwoordenaer Zit er geen rek in klankrijm en ritmiek? Dan doe ik graeg wat hersengymnastiek En voel mij voor heel even bestevaer Het is niet zo dat ik iemand verketter Als kritikaster, dat boeit mij geen kriek Ik zet de woorden om in taelmuziek Van stille klank in ongeschreven letter Het einde nadert van…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

een man kwam de hoek om het is de man die alles stillegt spanning oproept wie is hij? de dood zelf? hij komt langs mijn raam de avond blauwt hij komt er weer vandaan wie is hij? ieders reisgenoot? ijle hoofdpersonen in poëzie verwoord de kern van wie jij bent…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

1. SPECCHIO FALLACE, INGRATO (MARINO) Taalknoet, dwangvers, tres van larie die zichzelf benijdt. Raster dat het licht wil splijten, de adem horten doet en perst haar letteretter in de wonden. Bedrieglijke spiegel, lieflijke schijn van schone waan, lege lijst met bladgoud belegd, niets dat aast op eeuwigheid: zwijg tot je ziet wat je zegt…

beschrijf me je gedachten (als mijn woorden kunnen wachten) laten we beneveld en beschonken van de liefdesbron gedronken naar een mooie plek gaan, schatje waar we sprakeloos en oeverloos alleen in nevelen gehuld zijn, schatje op de betastzin in het donker spraakwaterval ik in je armen raken we samen buiten zinnen spreken we vijftig tinten taal…

Ik heb een chronisch dichtend brein En dat is echt niet altijd even fijn Want net als ik graag wil gaan slapen begint mijn brein weer woorden bij elkaar te rapen Ik wens dan toch wel eens wat rust daar bovenin Maar dat brein dat doet gewoon zijn eigen zin En niet één, maar wel duizend zinnen laat het rollen Die ik ook niet zomaar weg kan scrollen…

Hartenkreten Kreten van binnen Willen eruit Soms niet wetend Welke woorden dan Maar gewoon maar beginnen te schrijven Geeft al rust en connectie met mijn hart…

Bokser, geen dichter zijn is helemaal niet zijn Een bulderend publiek heb je ons niet onthouden Twaalf mensen zijn er binnen de helft slikt zoete koek, de rest is familie Tijd om met je projectielen te beginnen Vrouwen, bereid om op een najaarsavond neer te zijgen doen dit slechts omdat er wordt gebokst Comedia del arte maar non…

soms zie ik ergens tegenop soms loop ik ergens tegenaan ik heb duizend dingen niet gedaan ik heb duizend gedachten niet gehad de gedachte bijvoorbeeld dat een eiland zee nodig heeft om een eiland te kunnen zijn soms wil ik een slaapplaats tussen de sterren soms licht ik het leven uit zijn hengsels al is mijn koninkrijkje niet zo breed er…