Alle inzendingen over tintelingen

Over sensuele, zijden dijen glooiende belijning de tinteling in het lijf van het vrijen de bekoring van strelende vingers op ultieme plekken verfijnd, ongeevenaard zijn de gevoelige gekken der liefde, kwetsbaar oprecht want ze zijn zoals ze zijn in overgave nooit het hoogste lied maar het hartstochtelijk refrein…

ik voel je adem tintelend op mijn huid ik hoor je stem huiverend in mijn oor ik proef je zilt in mijn mond ik ruik je geur krachtig in dit vreemde bed ik zie je opwinding stralend, bezitterig en ik lach zo moet het zijn Kom mijn lief ik wacht straks mag je terug naar haar.…

in de verte hangen nog wat flarden klokgelui in nevelslierten en boven spant zich de nacht zoals altijd rustbrengend voorspelbare constellatie van licht adem diep en ijzig een champagne van lucht doet je van binnen tintelen wijst weemoed weg belletjes borrelen altijd naar boven…

Vlinders en tintelingen in mijn maag. Jij en ik, dat is de vraag.…

Tenen gaan vreemd een obscene tinteling bekruipt me geslepen raast de vibrator over de muis van mijn voet en beveel ik met vriendelijke groet aan gestoorde genen waar tenen zich schrikachtig plooien vormen de voetzolen zich tot een geleefd oud gezicht zo verschrikkelijk bloot.…

Ik koester mijn dromen Laat ze maar komen In helderheid en duisternis Bij tevredenheid en ergernis Zinderingen Tintelingen Vanuit een liggend niets De realiteit stroomt weg Vervaagt en vervliegt Ik wil de tijd nu niet aankijken En doe mijn best ze te ontwijken Even niets meer weten Even expres alles vergeten…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

Ik kan niet wachten in de trein te stappen, Voel me vervuld van tintelende lente En hoop dat straks een lekkere agente Mij preventief op iets wil gaan betrappen.…

als ik je soms bezoek pak ik altijd mijn zoete zinnen in met violet velours en kanten strikken zo blijf jij lekker aan mijn lippen kleven en dan leg ik mijn rijk in paarlemoeren glans tentoon en rijg ik ronde klanken te luisteren in je oorschelp totdat onze vingers tintelen in een knoop…

wij botsten niet zij lichtten op in een ijlend passeren er was geen tocht maar energie ioniseerde in een tintelend manifesteren geen angst maar wel een mystiek verwachten van positieve krachten zij fluctueerden op onbegrepen frequenties in een warm pulseren fenomenen uit een dimensie zo dichtbij ik voelde mij volmaakt gelukkig…

De merel is weer veruit favoriet Bij de verkiezing van natuurgeluiden De blinde vink had weinig te beduiden Ik miste ook de Twitter en de tweet Het allermooist klinkt in de ochtendkilte Toch knisperend en tintelend ..de stilte. Het radioprogramma Vroege Vogels heeft vandaag de Jaarlijkse top 40 van natuurgeluiden bekend gemaakt.…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

keek je om naar mij of zag je die vogel daar hij vloog mij voorbij met een fladderend gebaar toch zag ik even in je ogen een tintelende glans was het weloverwogen of vroeg juist ik om een kans de hond trekt je mee zijn lijn staat al strak een rode auto toetert vrolijk, mijn gemoed is weer vlak…

Een wereld van wit Waar sneeuwvlokken gedijen Invoelbare kou De zon ons ontrouw Grijswit uitzicht Een witte deken vol landschapsrust Bewust van tintelende handen Kou door wanten Weidsheid in wit Grauwheid verspreid Knarsende schoenen door de sneeuw Paartijd voor vosjes met luid geschreeuw Door kou volgt warmte Berenburger heeft z’…

Geluk is een moment Een gevoel van binnen Een tinteling zo zacht Een gevoel van winnen Geluk geeft je vleugels Waait soms even voorbij Een geur die blijft hangen zo intens mooi en vlakbij Geluk zomaar op je pad Zorg dat je het herkent Soms is het maar even Geniet van dat moment!…

Het vensterraam staat open verwachtingsvol de koelte van het licht ik tintel scherp was haar silhouet vannacht van boven af gegrift in twee dimensies buiten op de stenen de maan was rond en stil haar schaduw het gras met ochtenddauw de zon stijgt hoog vandaag verdampt de laatste druppel.…

een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers. in uitgehouwen letters knapt hij zijn imago op.…

verguld zag ik dat jaar een herfst die deuren openliet als van een opgeluchte lente over belegen beddegoed de avonden die wij toen deelden hielden het smeulend hout van fonkelnieuwe woorden aarzelend genoeg maar met zijn zoete zucht stookte ik het vlammen op te gretig van dichtbij in een felle kou is het tintelen nog voelbaar…

dat je op een moment vervuld van alles uit dat verre land maar ook in tintelend verlangen naar straks naar thuis naar jou in die geruststellend zoemende soezerige warme buik en dat je een adem later elkaar in gruwelijk besef nog een keer aanstaart vastgrijpt klauwt die laatste rauwe…

Ik bevind me in de belevenis van een zomerse zangvogel bezing bloemen, voel tintelingen van vrije blauwe lucht en ik denk aan jou zoals een kind aan de wind droom ik over een onbevangen toekomst in zomerse droomtuinen vergroeien de bomen met tijd proef ik in ’t onbeperkte bloeien zwemen van vergankelijkheid.…

Zweeft ze in de lentemorgen tintelend in ijle lucht buitelend en schaterlachend springt ze heen en weer tussen trotse moederogen en haar kraaiend kroost woont ze in najaarsgeuren kleuren strooiend in de grauwe lucht ik ben vergeten hoe ze voelde onvatbaar is ze weggegleden langs de kille winterwanden van mijn uitgesleten hart…

zodra zonnen de hemel aanraken van diep blauw dat nooit ophoudt bloemen in de vrucht ontwaken zich hullen in weelderig maïsgoud de rijp van verse weiden smelt zodat druppels als parels blinken zodra lessend water tintelend opwelt, dan kan er maar één naam klinken…

met tintelende ziel beklom hij haastig de Olympus met kloppend hart zocht hij het begin van een antwoord met tuimelend hoofd viel hij ontredderd in de diepte met onvaste hand schakelde hij heen en weer in de tijd met open ogen ontdekte hij de leegte en de afstand tot in het merg van zijn botten verlangde hij naar huis…

veelheid van woorden verwarden mijn oren maar mijn zwervende zijn hoorde hoe je lippen bewogen in de taal van universele liefde handen van strelende zinnen over mijn naakte lichaam ik proefde het genot van tedere tintelingen uit liefde geboren ik wacht op de plek in het nu en weet dat alles roept om meer maar alleen jij moet luisteren…

Honderd en een, vergeet- mij- nietjes kleurden haar tuintje blauw een tinteling van bloempjes met een hartje. Ik vroeg haar of de wens al was vervuld, maar kon de hint niet vatten. Je bloemen spreken over; niet vergeten. Dat alles zou nog blijken het lag nog in 't verschiet.…

het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte hart de gedachte die zich tijdloos voortpompt voorbij de einder loopt zich ook iemand leeg de handen in kadans strekkend in een zielloze horizon het ijle tintelen…

Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

Zo tintelend ook, als de vroege zon soms prikkelt. Verstillend. Waar de haastige vogel de toppen scheert. Het water rimpelt en de wolkenlucht ontspiegelt. Daar wijzen pluimen naar de hemel. Tot een vulling uit mijn kiezen valt en de wereld plots draait om een heel klein gaatje.…