Alle inzendingen over tortels

T “lied” van houtduif of van tortel Maakt somber, deprimeert. Totaal geen variatie Da’s wat mij irriteert. Ik mag niet op ze schieten Mijn vrouw vindt dat niet goed Ze zegt dat ik me aanstel En niet zo zeuren moet Alsof het míjn probleem is Ik stel alleen maar vast: De duif is objectief gezien Een ieder mens tot last.…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

Een zwaluw scheert met een Philipshave over het water, de specht trimt zijn vlecht en tokt om zijn Braun lader, een tortel koert boertig om een nieuw scheermes in zijn Gilette, de wielewaal wielt en waant zich de nieuwe Mondial vedette.…

Bloem (Domweg gelukkig in de Dapperstraat) natuur is voor tevredenen of legen en dan: wat is natuur in deze stad een eilandje met bomen en wat gras gelegen in een grafelijke plas een toekan op een winderige pier een doek van Potter met een dooie stier een koningspinguïn in een schimmenrijk twee turkse tortels in de Schilderswijk…

De meerkoet en de waterhoen kunnen hun ding aan de waterkant best gezamenlijk naast elkaar doen houdt de tortel die van ‘t hout angstvallig in de gaten? De mees van het kool zal de pimpelaar echt wel genoeg ruimte laten ach ze lopen elkaar soms voor de voeten misschien maar haten?…

Samen wandelen over lommerrijk pad langs beek en kreek door het smaragdgroen struweel genietend van de bloemen in zonlicht gevat vleien wij ons in het gras, zacht als fluweel, minnend als de tortels in hoge bomen maken onze wereld tot ware dromen.…

Te tortelen als de duiven, fladderend omhoog te stuiven. Als mussen badderen in het zand, wanneer het weer warm is in het land. Ik zing ook als de merel in de morgen, en zelfs 's avonds zing ik zonder zorgen. Als een acrobaat schiet ik door de lucht, gelijk een zwaluw in zijn zomervlucht.…

zegt Tegen de dag Ik ben meteen geboeid De lariks oogt minder vermoeid En het leven roept Ik ben het waard Om geleefd te worden ----------------------------------- Opgedragen aan onze 'huis-tortel' die onze tuin gebruikt als thuishaven - ze is erg mak, en voelt zich zichtbaar op het gemak, ook als wij buiten zijn.…

geen voet zich waagt de nevel verzacht de harde randen van donkere nachten een satijnen licht kondigt de komst aan van de strelende ochtendgloed de tinten vertonen zich half in nachtgewaad een zachte bries fluistert gebeden elke andere stem wordt geweerd groen hout groeit er ongestoord kruishout wordt er niet gezaagd hoog vliegt een tortel…

Hij tovert Noorse muizen uit een Spaanse basgitaar en als hij het ziet zitten maakt hij een Orange wortel, waar driftig in gepikt wordt door een grijze Turkse tortel. En is hij blij van zin dan volgt een Italiaanse bij en rond de Pasen goochelt hij meestal een Russisch ei.…

hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg de natuur ons reeds de herfst te bewenen, velen waren tegen deze opstandigheid niet beschut In de tuin van mijn Jasmijnallee waar ik thans mijn blikken richt op nog uitbundig en volgroeid groen terwijl de zachte warmte is teruggekeerd Ontdek ik in een nabijgelegen struik twee tortels…

De waterschaal die hebben wij natuurlijk niet vergeten want drinken doen ze ook al verwacht je dat zeker niet, soms zie je ze lekker badderen, 't spettert in 't rond oh warempel daar komen zelfs de Turkse tortels wat eten.…

In de blauwe lucht twee tortels droef uit elkaar gebroken liefde Wanneer zoute traandruppels grote gebieden van mijn hart overstromen zodat ze steeds meer heldere kleuren begint te verliezen Het klinkt onbeschrijfelijk en onwaarschijnlijk maar het is de waarheid.…

In de blauwe lucht twee tortels droef uit elkaar gebroken liefde Wanneer zoute traandruppels grote gebieden van mijn hart overstromen zodat ze steeds meer heldere kleuren begint te verliezen Het klinkt onbeschrijfelijk en onwaarschijnlijk maar het is de waarheid.…

kirriek kirriek kirriek kik-ki—kik tsjip krie-err kirriek kirriek kie-rie-kie-rie oehoe oehoe tsjip tsjip krie-err kik-ki—kik tsjip krie-err tsjip tsjip tsjip tsjip krie-err kirriek kirriek het paapje zachtkes tsjop-tsjop tsjop-tsjop tsjop-tsjop de tapuit ratelt de turkse tortel tortelt in de bramen zingt de grote klauwier…

Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken.…

De tortel kirt naar eigenen aard In 't dichtgewassen eikgeblaart, De vlasvink zingt zijn wijsje mee En dingt naar 't zangersprijsje mee; De kwakkel in het klaverveld, De zwaluw, die mijn dak omsnelt, Dat alles maakt me vreugdezat - Vivat mijn schat, mijn spinnerad!…

Bij het aanbreken van de dag kan dat getjilp van huismus niet mooier zijn aangezien hij ook nog eens bont gezelschap krijgt van houtduif, merel, koolmees, Turkse tortel zowaar een vink Een voor een leveren zij een aanzienlijke bijdrage aan aangename harmonie voor elk zintuig.…

De haan steekt op de hoeve Zijn heldere klaroen, Terwijl nog tortels kirren In 't laatste beukengroen. Hol ratelt op de straatweg De postkar door het woud, En sijsje en vlasvink fluiten In 't dichte kreupelhout. Maar ras daalt toch het donker, 't Wordt tegen d'avond fris; 't Zegt al, dat dit de laatste Der mooie dagen is.…

De tortel rust, in ’t nest gedoken; De leeuwerik bij zijn gade in ’t veld.…

‘Turkse tortel,’ wist een ander. ‘Hoeiet.’ ‘Fitis,’ zei een derde. ‘Net weer terug uit het zuiden.’ ‘Tik-tik-tik.’ ‘Winterkoninkje.’ ‘Tsjwièh, tsjwièh.’ ‘Groenling.’ ‘Sie-sie-sie.’ ‘Goudhaantje. Die heeft zich natuurlijk weer extra opgedoft.’ Toen de laatste zangvogel zijn lied voltooid had, keken de mussen elkaar aan.…

Door deze liefde treurt De tortelduif, gescheurd Van haar beminde tortel. Zij jammert op de dorre rank Van enen hoge boom, verdroogd van wortel, Haer leven lank. Zo treurt nu Amstels vrouw, En smelt als sneeuw van rouw Tot water en tot tranen. Zij rekent Gijsbreght nu al dood, Die, om zijn stad en onderdanen, Zich geeft te bloot.…

dat hij 't beter wist, "Daar Professor he seilicet verwart met een ander verliefde tortel, "Die jammert op zijn dorre rank "Van een beroofde boom zijn wortel "Haar leven lank!…