Alle inzendingen over tot ziens

Nu stil zijn Kijken luisteren Alles Laten zijn zoals het is Zoals het nu is Alles zien wat nu te zien is Luisteren naar de geluiden Alles opnemen En toch Stil Van binnen Gewoon Zijn…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

mijn handen kunnen beter zien dan mijn ogen mijn vingers voelen meer dan mijn oren kunnen horen mijn zwijgen zegt meer dan al mijn woorden hendrik…

heb me lief in onze zee van tijd laat me zien wat ik ooit was een wilde extase gerijpt in wezenlijke geborgenheid…

wij zijn gevangen gevangen in ons eigen lichaam ons lichaam is gevangen op de aarde we zijn eindeloos gevangen we kijken door onze ogen en denken dat we de wereld in kleur zien maar we zien alleen maar zwart wit we zien alles zwart wit…

Vanmorgen een vogel zien vliegen; eigenlijk niets nieuws, maar ineens kon ik het echt zien: een vogel die meer kan dan wij kunnen, heel mooi! Wie leerde hem dat? Wie kon het als eerste? Wat een machtig gebeuren, een wonder! Vanmorgen een vogel zien vliegen, zo mooi! Waar was mijn verwondering al die winterdagen?…

bleken Was er zelfs in de diepste spleten Van hun vertrouwde aardkorst Ook maar de geringste Aanwezigheid van riet te zien…

Mensen die dichten zijn mensen, die hun ogen open hebben, waardoor ze zien wat er om hen heen gebeurt...…

Ze zien steeds minder.…

Zodat ik je kan zien zoals je werkelijk bent. Zonder franje, zonder bescherming van alles wat jouw bedekken kan. Ik wil je ziel lezen wie je diep van binnen bent. Ik wil je zwakheid zien, je kracht om te zien hoe prachtig je bent. In je naakte eenvoud, Puur mens.…

Wat ik geloof kan mijn rechter oog niet zien. Niet zien en toch geloven, sprak een ongelooflijk mens tegen de ongelovige Thomas. Ongelovige Thomassen! Zienden die blind zijn. Mensen zoals wij!…

het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt door woorden langs blad na blad schat ik schrijf ik sterf Nog een keer tot mijn gids haar gezicht laat zien…

Het geluk dat ik nu schoonheid mag zien, in het meestal stekeblinde alledaagse, overtreft het verdriet van het gemis. In het land der zienden is éénoog koning.…

Om door het park te gaan lopen, de bomen met hun groene kleed te zien en ruiken en om het water te zien ná rillen van de winter, en de vogels te horen roepen en zien zo nu en dan.…

Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare mij ontglipt en begin ik te zien wat ik zie: herinneringen aan wat ik zag en ooit al zal zien. Door te zien blijf ik mij herinneren; en hoop ik dat ik besta.…

hetzelfde zien…

Die hebben laten zien in Heerenveen: Bij delen gaat er altijd één op één.…

Ik moet sterk zijn Het allemaal ondergaan Ik moet sterk zijn Niemand mag het zien Mijn verleden een kras Mijn toekomst een vlek Alles zwart en hart Maar niemand mag het zien…

Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Een blij gezicht te zien van die blinde man. Die blinde man die zo gelukkig lachen kan om al die levenszaken zonder licht; waarop hijzelf geen zicht heeft, maar die zijn geest fantasievol prikkelt in een eigen licht. Zijn zien is spiritueel naar zijn eigen woord. Zijn zien is soms scherper dan het een ziende uitkomt en bekoort.…

Straks - o, de kláárte, U zién te mogen.…

Herken jezelf En je zal alles In een beter licht Zien…

Wij de lente kunnen zien blij zijn met het mooie wat de natuur ons geeft.…

nooit heb ik mijn vader als troostend gebaar een arm om haar zien slaan of haar een kus zien geven of zien vragen samen met z’n tweetjes uit te gaan ze leken langs elkaar heen te leven ze bewaarden hun gevoelens blijkbaar voor de korte nachten we waren immers tenslotte maar mooi met z’n achten…

nooit bevroeden dat de natuur sterker is dan zij die haar behoeden meer zag ik in het wild dan op beschermd domein ik heb ijsvogels zien broeden…

staan hoe onoplettend en ik vraag me af waar is het spontane van elkaar zien, echt zien het leuke, het bijzondere van zulke ontmoetingen gebleven ben ik dan ouderwets om nog te dromen van twee paar ogen die elkaar in een zachte kus voor de eerste maal nog wat verlegen omhelzen…

Ik heb mijn leven niet in eigen wil gezocht, het beleefde zich in wat ik wilde of niet kon zien, bedrog van regenbogen, prisma’s van de ziel, waren alleen maar enkel ogen, dat wat ik wilde zien, werd in verbeelding even vaak bedrogen, bij gratie van de tijd die hun maat opneemt, zou anders willen zien dan aanschouwen, verder dan…

Wat waar is blijft hangen zo waar dat de blinden het zien het licht van binnen, van buiten - het licht dat zingt in de zon.…