Alle inzendingen over trompet

het orkest speelt wat de schilder levend op het linnen zet violen huilen hete tranen als een kind zijn straf wordt aangezegd eerder soleerde de trompet een warme ontvangst in het knus geboortebed riedelen saxofoons de discussies die voor escalatie al zijn bijgelegd in de ritmesectie klopt het hart en slaan pauken hun volwassen…

nog schetteren trompetten schreeuwen sprekers hun lof over de partij blazen bazuinen finale tot vendels en vlaggen worden gestreken en zonder peiling de uitslag wordt bekeken folders vertrapt ballonnen geknapt in achterkamers gonzen verhalen konkelarij giet water bij de wijn het etiket pluche kent zijn eigen venijn de coalitie…

zacht preludeerden violen bouwde slagwerk het ritme op verkenden trompetten hogere sferen jij gaf de opmaat aan het orkest om met hart en ziel te spelen zij hebben hun bloempjes buiten gezet wij hoorden ze groeien zagen hun knoppen zich richten naar jou voelden de spanning tot bloeien alle secties verzamelden kracht tot na de donkerste…

dirigeert hij het orkest en weet in korte snelle slagen het staccato naar het hoogste punt te jagen dan neemt hij armzwaaien terug dwingt het vlagen van violen in hun vragen naar een warme melodie er staan geen noten in zijn boek hij ziet de ogen van de componist las zijn muziek en wist in sluitende akkoorden fluisteren de trompetten…

Deze Adonis was blind voor noten Wisselt trompet en meisjesstem In een melig knetterend spel De gouden belofte strandt aan de westkust Na een kaakslag blies hij tandeloos door Door cool jazz en hard gif bedwelmd Een verweesde engel met een verwoest gezicht Sprong uit het hotelraam Alsof hij over de regenboog kon Stort vleugellam neer…

Het was geen huis van trommels en trompetten. Daar deden we niet aan mee. Het was een huis van het kleine gebaar. Het kleine gebaar was geen versje of liedje, geen knutselwerkje zoals vroeger uit de klas. Een vluchtige zoen dat zou kunnen, en een van bijeengelegd zakgeld betaald boeketje.…

de glimlach van de clown net onder de in zwart geschilderde traan de valse trompet achter de coulissen de zoete lucht van zaagsel het spel op de wagen in de schijnwerpers achter nevels gevangen het applaus duizendvoudig de grote finale in het midden even een klein kind te zijn gevangen in de illusie gegrepen en weggevoerd door de lichten…

verguld zijn zij met vaandels en trompetten maar achter maskers schuilt de lust in binnenvetten losgaan met gods zegen dag en nacht ten ondergaan aan drank genot en waan zonder rekenschap te geven doorhalen tot dolle dinsdag ‘s-nachts met vriend en buur als om twaalf uur het masker valt genoeg gelald afstand krijgt de overhand spijt…

het orkest speelt trombone klarinet trompet de goedig doffende tuba een trom behoedzaam sluiten muzikanten de mond om het riet aandachtig verinnerlijken ze muziek de ronde stem van het koper vermengd met een ernstige wending van houtblaasinstrumenten onder hun hoede groeit de melodie de dirigent zwaait over hoofden lange bewegingen van…

Een trompet met geluid vibreert het leven, alle tonen als som geteld, in geleefde tijd vergeven als medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door cultuurtalen gered.…

een flard gesprek uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten ik voel de hitte zinderen er spelen nu geen kinderen…

De zon blijft schijnen maar de vlammende trompetten buigen zich neer, resten verhullend met een groen gewelf, lijken daarmee het zicht op rotting te beletten.…

staccato hakken harde klieren zachte tonen ver vooruit zigzag springen lettergrepend zachte klank der hemelluit bassen zingen rollend swingen zwieren zwaaien zwiepend kraaien pirouettende trompetten ouverture maagdenkoor droomt de zwaan van lichte zinnen punten komma’s heg noch steg x en q zijn uitgezongen spaties dansen…

De potente calorieën schallen de trompetten en zij zendt haar zonen uit in stalen rossen. In colonnes van twee en drie marcheren zij haar venen af. Zij van de tweelingstad roemen haar aderen om hun zachte ruisen. Het fluisterasfalt.…

troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied echt bruisen laten violen koude beekjes warm ruisen schalt een trompet…

Wijsheid, liefde, bazuinen en trompetten. Een blik in de tuin, meer was me niet vergund. Wat ik zag, staat op mijn netvlies gegrift. Heeft mijn ogen doen stralen, mijn ziel doen herleven. Mijn dromen heb ik werkelijk gezien!…

een flard gesprek en uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft nog wat weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer zijn snelheid uit te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten voel de hitte zinderen er spelen…

mijn stem hoefde ik niet meer te verheffen hij was al zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was…

het is rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer…

ik dronk muziek weemoed nam me mee naar oorden waar tranen en verdriet geboren worden ik liet me drijven op golven nostalgie met spijt van dingen die verloren gingen in een vergeten melodie in cirkels donker drijven zilveren tonen trompetten schetteren het koper rood, ritme baart zijn eigen klonen violen strijken lichte kleuren…

onheilsbode er is gelegenheid voor een gebed maar 't is een onverbiddelijke wet: de dansvloer blijft voor rozenkrans verboden de charleston, tango zijn haar antipoden ze leidt je willoos als marionet naar rust, een uitgetelde periode waarin je aanzit aan een doods banket je weet je gast en wel een ongenode die wacht op de reveille van een trompet…

Je hoort dus overal de luide klanken Van tuba en trompet en mandoline En ziet er mensen langs de straten trekken Met feestgetoeter en plezier voor tienen. Dit is een stad van louter lachebekken. Hun meester is de Dood. Wat kan ze deren? Wie maakt zich druk om eer en geld verdienen?…

Ijl, als één noot door wijlen Miles geblazen op een trompet van dun gesponnen glas. “Nu” gedenkt gretig wat is verleden. Hoedt zich voor de toekomst in gebeden “Nu” volbrengt, wat nu begonnen was. Maar, zoals de lijn tussen olie en water zonder beiden niet bestaat, bestaat “Nu” niet zonder toen en zonder later.…

ik zag de muziek hoorde in de verte kleuren tonen componeren tot een harmonische melodie trompetten schoven blauw schetterend het vooruitzicht op een heldere cadans voor zich uit witte wolkjes streken langs fijnbesnaarde luchten waar zij de zonnewarmte zelf opklarend kusten diep rakend trommelden slagwerkers hun intrigerend spel…

begrip geboortedorp is meer dan geografische aanduiding een tijdsbeeld abstract album met foto’s geluiden die ik opving een krakend bed diggelend glas knappend illegaal brandend vuur buurman driftig geheven vinger stilte op trompet verbogen stuur van gemoffelde fiets met blokken rond pedalen schoensmeerdoosje met helft van knijper en weckring…

Nu ben je al zo groot Je skate, gamet en speelt trompet Op de grens van de grotemensenwereld Daarom heb ik deze woorden op papier gezet We feliciteren je met z’n allen In deze drukke examentijd Studeer maar flink verder Dan krijg je later geen spijt…

bevrucht en geboren als oneindige fuga van Bach alleen een mogelijkheid in de chaos stanza vers wiskundige breuk als dualiteit van de mens volg me niet waar ik loop er is geen dood en angsten die de cirkels van het leven sluiten of belevenissen van realiteit omlijsten maar bezwering door het geloof waar de mond almachtig is als trompetten…

O' La Descente Infernale, mijn eigen, kleine Goddelijke Komedie, op weg naar de onvermijdelijke negende ring; overwoekerd door zeshonderdzesenzestig voetstappen spiegelbeeld, beklonken bij elke druppel die ik vind, O' La Descente Infernale, het geschal der trompetten, de lofzang die wonderschoon weerklinkt, bejubeld en bezongen, slechts Judassen…

oneindigheid van oogverblindend wit Gedempt en verstild alleen het knerpend geluid van samenpersende verse sneeuw onder warme wandelschoenen Mis m'n rode oren gegeseld door rondgierende wind en jeukende tenen na een te lange winterwandeling Mis tot op het bot verkleumd het gevoel van nooit meer warm worden Het zonnig geel van een fiere trompet…

je nam de donkere tonen je lijf voelde het ritme aan wiegde loom in de cadans en zacht pakte je stem haar kans ze klom omhoog uit het meeslepend gaan van drum en sax die iedereen zijn eigen weg aangaf vibreerde mee met de trompet die juist een hoge c had neergezet en rustte in de altviool je lichaam was hun melodie je…