Alle inzendingen over vaarwel

Vaarwel..... Oudste gebouw van onze Vesting, tijden meegegaan, eeuwen blijven staan. Statige oude dame die speelde met de zon. Stormen overleefde, en oorlogen doorstond.…

thuis op is gegrond vervaagt & sporen van je hongerige mond en gretige vingers van mijn huid worden gewist door de kille lenteregens en de ijzige wind onze harde woorden met afkeer gevuld voorbij de helder verlichte grenzen van ons paradijs verjaagt, kan ik mezelf horen fluisteren tegen een wijze, oude boom: wuif vaarwel…

te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het orkest een voorzichtige hand sensibele oren wenden zich stil naar alle kanten van het geluid zijn hart is zwaar hij zwaait met oneindig verlangen Bruckners Zevende een sereen vaarwel…

Hij kan niet meer bij ons zijn. Er is nu verdriet en pijn. Na een kort ziekbed is hij gestorven en heeft een plek in de hemel verworven. Het schip blijft aangemeerd en het tij is gekeerd. Een kapitein als hij zal er niet meer zijn. Het varen zat hem in het bloed. Hij kon goed koers houden en je kon op hem bouwen. Geen schuimend water…

De aan lager wal geraakte kapitein, het water staat hem al aan de lippen, zijn huwelijk loopt nu op de klippen, omdat er telkens aanvaringen zijn. Z'n vrouw loopt al een tijdje te klagen, want ze kan zijn fetisj niet meer stelpen: de belangstelling voor haar oorschelpen, en wil geen matrozenpakjes dragen. En dan is er ook nog gehouwehoer…

Wie ben ik Om jou te verwijten Dat je niet meer verder wilde Een oordeel Dat is niet aan mij Wat er toe doet Is niet wie ik ben Maar waar ik ben En wat ik voel Ik ben hier Jouw laatste woorden Ik herhaal ze nog een keer Maar ze verdwijnen In de stilte Want ik ben hier En jij niet meer.…

vader is niet meer de laatste schoor is weggeslagen het is een vreemd gevoel en 't doet een beetje zeer ons eigen lief en leed voortaan alleen te moeten dragen er is niemand meer vooraan het schip vaart nu op eigen kracht in 't midden van de oceaan de dageraad ver achter ons en ginder lonkt de nacht angstig zijn we niet want wij…

heeft het hoogste woord, kent duur noch rust naar vaders voorbeeld, vol met grap en grol en met een moeder die hem 's avonds kust voordat klaas vaak zand strooit over z'n bol Eén anekdote ben ik niet vergeten een indian summer vol nazomerdagen liep hij met vriendjes op het plein te zweten tot vader hem die middag af kwam halen 'Vaarwel…

ik kwam te laat te laat voor jouw trein de trein naar niemandsland kans verkeken, trein gemist ik miste jouw trein jouw trein en vaarwel omdat ik niet kwam ik miste jouw trein een spoor een spoor zonder trein een trein met jou zonder vaarwel…

geluk is vluchtig als een vlinder die op je neerstrijkt als op een bloem wat nectar neemt en je vaarwel kust…

Vaarwel!- dat woord ligt op de lippen, Vaarwel!- dat is zo licht gezeid. Dat kan in stille treurigheid, Bij kus en handdruk ons ontglippen. Dat ligt in 't hart en op de lippen, Wanneer men van elkander scheidt.…

Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder afscheid is er geen vaarwel. De herinnering maakt levend, zo heb ik je terug gedacht.…

dag kruimeltje, welkom bij mij Ik ben je mama je papa is aan mij zij dag Kruimeltje welkom in mijn buikje om te zorgen dat je veilig ligt slaapt mama met een kruikje vaarwel kruimeltje Je was welkom in mijn schoot maar helaas je hartje klopte niet helaas kruimeltje, je was dood vaarwel kruimeltje ga maar bij de sterren staan misschien…

Ik heb haar vaarwel gekust. Nog voor het krieken van de dag. Nog voor het zakken van de maan. Ik dacht: ‘nu gaat het komen’ En toen bleek het al gedaan.…

verleden pijn die zijn geschiedenis vertaalden toen ik naast hem zat en hem verder bracht dan hij zijn wilde Wilde nachten verbeelde ik en luisterend naar fouten die ik nooit moest begaan waren we zestig jaar verder in dertig minuten en drie kilometer voor ons afscheid restte mij niets dan te wensen zijn dood lichter dan zijn leven Vaarwel…

Dood Herinneringen Spijt De wonde heelt Mettertijd Dood Waarom Woede Onthoud vooral Het goede Dood Vaarwel Tot ziens De dood is geen einde Mijns inziens…

Onbereikbaar zijn de lippen tot vergankelijkheid geplakt de dood lijkt nu pas echt te leven in tastbaar wit satijn verpakt poedertjes hielpen gisteren niet ze kleuren vandaag het gelaat tot een vredig slapend gezicht dat pijn en verdriet achterlaat een laatste blik op de scheiding gelegd door andermans`hand vaarweltranen gedrenkt in linten…

Vaar wel mijn Lief, mijn leven! Hoe krank* is, laas! ’t vermogen* bij de mensen; In God bestaat* het geven Van 't luk en heil, dat wij de and'ren* wensen. 'k Wens dat de Heer U wind en weer, En voorspoed geef in ’t varen; 'k Hoop Gods genade, Zal u voor alle schade Wel* bewaren. O gij weeldige* vloeden* , Brooddronken*,…

Ik ga vast naar de bakker is het laatste wat je zei Want al ras werd ik wakker is onze bakker niet vlakbij? Acht kadetjes, een maisbrood één stokbrood en een croissantje later met de kruimels op mijn schoot En mijn ogen vol met smarte water Zocht ik onder Echte Bakker, Haverstraat en na vier maal geen gehoor kreeg ik jou, en je zei vol…

‘k Roep tot morgen Vaarwel aan mijn zorgen, Als ik druiven-zonlicht speur! Hoe lokt het uit mijn vedel, - Veel bloempjes draagt in Mei De wei, - Die liedekens zo edel, Dat allerzoetst gevlei: - “Vlugge lansje, Kom een dansje~!” “Aardig zusje! “Geef mij een kusje!"…

dwars door lucht verlangen mensen kijken blauw ontvangen licht verdragen en de ogen zwijgen stil vaarwel……

De moord op mezelf, Dus beter kan ik gaan, En zeg vaarwel tegen het bestaan. Je moet weten dat ik er wou zijn kleine man. Je papa heeft je niet laten staan. Je mama heeft hem laten gaan. Leugens zullen er verteld worden, Nooit zal hij de waarheid weten, Nooit kwam er voor mij een beter leven. Alleen de woorden bleven voor mijn Vaarwel.…

Vaarwel mijn liefste, zomer.…

Zoveel zwakker zal ik zijn zonder jou Zoals jij zoveel zwakker zal zijn zonder haar Zo dichtbij ben ik steeds Zo ver weg bij jou Verder en verder vaar ik jou vaarwel Verder en verder vaart mijn verliefdheid terug Ver gaan mijn gedachtes: Vaar ik ver met jou als mijn metgezel Langer laat ik lijden Lager wordt het licht Liever lag ik lang…

Wanneer we zo ver zijn om onze herinneringen onder ogen te zien, zullen wij onze nare droom vaarwel kunnen zeggen.…

Vaak wanneer ik mij verplicht in het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de eenzaamheid die in mijn jeugd zo voelbaar was ik betreed dan regels der heimwee denk weer aan dingen in geloof van eigen ongelijk ik bemerk weer die innerlijke pijn onwetend in nieuwsgierigheid. Ik schraap alle hoop bijeen voor een beminnelijke rol in minder…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Vaarwel, woorden...…

Vaarwel, vaarwel, het bruine bos; het was wel liefde, geen zonde dat ik God schoot de zuivere wonde: boog, boog, gij zijt nu krachteloos en los.…

tot in het diepst gevoeld tot aan het einde geweest zing ik in het donker een ode aan het begin van de ochtend met het slotakkoord zonder geluid zonder een woord zeg ik je vaarwel…