Alle inzendingen over veld wind

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

, wind, water, korenschoof Taboes worden hardnekkig doodgezwegen…

veld stort kruipend opgeschort onder koude schemer van gerafelde wolken die de verte wild bevolken.…

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

wolkenschaduwen vluchten over de velden de wind achterna…

Sereen stil zwijgen loeiende wind scheiding water stuivende golven schuim koppende duin eindloze vlakten ruisende velden. Hoor ik je stem in zwoele warmte boven loeiende wind bulderende golven lach door koppende duin eindloos ruisende velden van liefde.…

Velden met onvolgroeide angst dat is al wat doffe ogen zagen droge neerslag liet het gevoel insluiten door een ring van stof veeg het weg! sla het er af en zoek de helderheid van de pasgeborene laat het kind dat in je zit gewoon eens heerlijk buitenspelen maak vrienden zoek ze vind ze in het licht van de nieuwe dag…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

de wieken staan stil bollen vergelen het veld de wind heeft vrij spel…

Zo vrij als de bal vliegt door de lucht zo snel als mijn hart klopt in mijn keel zo zacht als de wind over het gras zucht zo mooi als ik de tegenspeler uitspeel zo kan ik me alleen voelen op het veld op het veld heers ik, ben ik de held…

In dat veld van rood en groen Waar de wind De bloemen in vervoering brengt Je haar golft mee Op de deining Van de groene zee In dat veld van wilde bloemen Waar jij je Liefkozen laat door de natuur…

zet ik mijn hoed af zo ook mijn bril de zinnen die ik zoeven nog zei mag ik nu langzaam vergeten kijkend in de spiegel wrijf ik de rol voor de allerlaatste keer van mijn gezicht ik ben uitgespeeld…

En haastig liep hij weer terug, En riep en floot en keek Dan links, dan rechts in veld en wei, Langs waterplas en beek, En toen hij bij het bosje kwam Vernam hij 't blaten van het lam. ‘Och zit je’ - zei de goede man - ‘Hier in de doornen vast?’…

We dwaalden langs akker en door veld door veld en langs akker Zon en wind hielden ons wakker we kenden tijd noch uur We maakten zo ons avontuur... uitgedaagd door 't landschap Jij zei: we hebben wind in de rug Ik zei: we blikken in een laagstaande zon Op de weg terug was het net andersom.…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

Krassende raven Vliegen in 't ronde, Bol van de kou; Nevel en mistdamp Hullen de velden Weder in rouw. Dan vaart de windvlaag Woest door de takken, Wild door het hout, En wat te dor is, Breekt hij al krakend Af in het woud.…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Voor het open raam voelt ze de wind in kleine gedachten, die als bladeren fluisteren in de ochtendzon. De bladeren spelen en dansen en schrijven haar handtekening in tranen met woorden............... Liefde voor altijd.…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

Ik zag je lach en de schoonheid in je ogen ze lieten me van je houden mijn hart openvouwen en al mijn ellende wegzuigen Ik kijk voor me uit voel het riet tussen mijn vingers sluit mijn ogen, laat me meenemen door de wind Twee vlinders dansen in de lucht de wind slaakt een laatste zucht Twee vlinders dansen onder de zon daar op het veld…

wind trekt aan regen tikt je tegen slaat je lam je vraagt je af hoe dit zo kan maar eenmaal uit het veld geslagen staat er een ander op jouw plek…

Bloemen in het veld, zonnestralen op het zand, vergeten schoonheid van de straten. Leegte in een blik, Rotatie van een uil, Bloemen in het veld. Morgen schemer door de ramen, briesje wind over het water, Bloemen in het veld. Bloemen in het veld waarin ik wil liggen met jou, waar wij samen genieten van de schoonheid om ons heen.…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

ik ga over glanzende glooiende velden langs bloemen, bomen en blaren waar geurende rozen ruiken en strelende struiken stuiven adem de zachte zwoele zucht die mijn lijf laat leven en vrijelijk vult vol vreugde om mij met het waarachtige wezen te verweven ik zie een zuiverende zwevende zon waaronder vriendelijke vogels vliegen en leeuwen…

Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet…

Ooit stelt de helft van je neuronen bewust voor een bal, zo groot en zwaar als het hoofd zelf, waarin groeit buiten jezelf om de geurherinnering van pasgemaaid gras: het veld. Eerst wint de bal, zie je hem haarscherp voor je, tot op de stiksels van je lederen schedel.…

wind trekt aan de regen tikt je tegen slaat je lam... je vraagt je af hoe dit zo kan maar éénmaal uit het veld geslagen staat een ander op jouw plek Lejo van Kuijeren…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…