Alle inzendingen over verdreven

Heer Timmermans laat weer eens van zich horen Die Turken hebben machtig veel gedaan Dus als beloning krijgen ze ruim baan Ach Frans, hoe laat een mens zich ringeloren Zelfs Allah heeft hij van zijn troon verdreven De Sultan heeft zichzelf tot God verheven…

Deze vrouw is geen rivier in een eenzaam gedicht over oppervlakkig plezier schimpscheuten van de nacht zijn in stilte nu verdreven metaforen die het daglicht niet kunnen verdragen de pijnlijke romantiek is wat er over is in leven te druk voor de liefde te veel levensvragen waar deze vrouw op wacht is dat je naar haar lacht…

liefde zo zacht nacht zonder zorgen alles tot rust verdreven stormen Jouw lach brengt liefde beheerst mijn leven stilte na storm zon na regen nooit meer tranen pijn en verdriet jij kwam in mijn leven stormen verdwenen…

Ik zag vandaag, met zo’n papieren bril Een pornofilm die aangenaam verraste Ik kon een virtuele vrouw betasten En daarna ging ik virtueel van bil Alleen het hoogtepunt was even slikken Toen ik die man op mijn gezicht zag mikken…

eerst als ik mijzelf niet meer afwijs en zie wie ik werkelijk ben heb ik voor niemand nog iets te vrezen ook al tracht men mij nog zo te raken te schofferen of klein te maken door geen mens kan ik nog worden afgewezen ik zeg niet dat dan de wolken zijn verdreven of een oude leegte wordt gevuld maar kan wel beter zien met welke mantel…

naast elkaar op de bank kijken in dezelfde richting het zoveelste jaar ongenadig eensgezind houden hun mening voor waarheid volgen blind de vlag voorzichtig op een afstand statler en waldorf hoofdschuddend van op het balkon zij kunnen het weten verdreven de vijand vechtend van op hun balkon…

in de spiegel van het leven ligt gebroken verlangen geluk in duizend scherven herinneringen wat eens was barsten vol verdriet brak zijn verleden glans ging teniet liefde werd verdreven maar steeds weer haar lach flitste door zijn dromen reflecteerde hoop in de scherven van zijn leven…

De club met Christus zelf als Grote Gids Heeft naastenliefde handig afgeschaft En de verdreven medemens gestraft, Alles verklarend met 'tenzij' en 'mits'. Dus uitgeprocedeerde... gij zult weten Dat ge tot slot ons galgenmaal zult vreten! (...hulpverleners ontraden asielzoekers ten zeerste het middel van hongerstaking...)…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

De wil zinvol te leven is zinloos en uitzicht is verdreven. Gevoelloos sta ik stil bij mijn leven, het lijkt korter dan zo even.…

Verdreven in jacht, als deelgenoot. Verborgen in vroege ochtenddauw, met flarden aarzelend licht. Het drijven van warmte op de kou. Verraden door een mozaïek van geurig zwakke vleugen. Haastig vlucht de leugen, angstig en ziek.…

Taïda door Verdonk zeer onderkoeld opnieuw verdreven Was uit Kosovo wederom gearriveerd Leergierig en zeer sterk gemotiveerd Zocht zij slechts vol vernuft en inventief een beter leven Was iedereen als Taida zo creatief slim en bewogen Dan zouden er wat ons betreft veel meer het land in mogen…

In nostalgisch verre dromen vervaagt nimmer jouw gezicht weemoed heeft 'het zwart' verdreven herinneringen zacht meegenomen de slechte langzaam uitgewist wrok stilaan in tederheid gevangen nochtans wreed met machteloosheid saamgevoegd desondanks geworteld in verstild verlangen naar wat eens was maar nu niet meer bereikbaar is...…

Ik weet niet hoe ik tellen moet Van 15 en van 7 Wie niet weg is wordt gezien Even wordt oneven Ik snap niet wie er sterven moest In een volle bus jolijt Onschuld wordt er niet ontzien Klein geluk verdreven Ik begrijp niet hoe begrijpen moet Als geen greep houvast nog biedt Ik turf hun namen als voorzien En denk: "Wie?"…

Zomer is met zon vertrokken luchten met herfst eerder grijs dan blauw Kou heeft de toeristen de dagjesmensen van kade en oever verdreven Ik schrijf en heb geschreven over zomerzon de stroom,de schepen die er -dagelijks- voeren Nu liggen ze er nog wel stoer maar stil en verlaten motorgeronk... alleen in mijn geheugen.…

na verdreven stormen kleurt de ochtend rood zwart en grijs verdween de nacht verborg haar tranen liefde schonk haar dromen bitterzoet geween wat ooit zal worden geboren draagt zij in haar hart en al het grijs verdween stil is haar verlangen ogen berusten zacht in wensen ooit vervuld…

in het stille ochtendgloren ontwaakt een nieuwe droom voelt mijn hart weer leven is er liefde mij gegeven waar een lach in tranen breekt mijn traan om lachen smeekt zal het duister in mijn leven in licht worden verdreven tot mijn dromend verlangen in helderheid gevangen mij liefde laat beleven eens in dit leven…

Blanke ras verdreven het gevaar geweken winnaar van de oorlog Japan!…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

Zij danste de wals dit keer alleen het orkest was voor haar gebleven dankbaar zei ze "nog maar even ik blijf hier, ik ga nergens anders heen" zij fladderde als een veelkleurige vlinder boven de lege dansvloer op het één, twee, drie, vier bewoog zij zich lichtvoetig hier haar zwaar gevoel voor dat even verdreven.…

Strak blauw is de lucht Boven het groene weideland 'n Ree steekt gauw over Naar de andere kant Een hond blaft luid Naar de koude wind En het roodborstje zingt Uit volle borst De wintervorst wordt Verdreven door een zonnestraal De bomen zijn niet meer kaal En de dagen worden lang Er komt weer kleur Op mijn wang…

is begraven in het verleden als loze hoop er slechts is om te beleven zie ik niet meer dat wat komt voel ik niet verder dan de scherven van oud zeer ik adem alleen om door te leven het kan niet anders mijn blik raakt verstrikt in een machteloos web door anderen eerder voor mij geweven ben ik wel bevrijd als de oorlog is verdreven…

zoals het licht zal het altijd zijn vergeten de nacht verdreven de pijn voor altijd ontwaak ik de zon zonder spijt zonder angst niet bang voor het licht dat schijnt bescherm jij ik kus kus jou en jij jij kijkt en ziet mij dit afscheid duurt niet lang ik streel, streel jou je wang je zilveren haar tot gauw tot daar…

Verdreven door het slechte weer Strijken wij er een korte wijle neer. Door een annonce in een blad Besloten we dat, Dan weten jullie dat! Let wel, Captain James Cook, Was hier in 1774 ook op bezoek.…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…

En toen werd het plotseling stil in mij sloeg het duister onverwachts om zich heen het leven zette jou roekeloos opzij en daar zit ik dan...helemaal alleen Zeg mij wat moet ik nou zonder jou in mijn leven wat ik nog met jou doen zou is door wanhoop verdreven Mijn hele wereld is volledig ingestort er is niets dat voor mij nog zin heeft…

Ik heb gehuild om de kinderen in het toenmalig Saigon ik betreurde de doden van de Bijlmerramp ik word droevig door de mensen die van huis en haard verdreven zijn en nergens een thuisland kunnen vinden er zijn genoeg rampen te betreuren genoeg ellende om over te zeuren daarom kruip ik dicht bij jou dan voel ik noch honger noch kou en…

De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…