Alle inzendingen over verdwenen

haar lichaam komen op de warme regelmaat van haar ademtochten verlieten zij zonder bochten haar rode draad met de levenslijn in tact hebben zij haar naar vele werelden gebracht met een alreeds voltooid en beschreven leven maar gedreven bleef zij op zoek naar het levenselixer dat samen met de steen der wijzen plots verdwenen…

Vandaag op de honderdste dag het elfde uur dat je mij verliet om een patatje zonder te halen bij 'Venetiaan' gedenk ik jou en huiver Hoewel aangegeven als vermist vond men geen spoor van jou zelfs geen deeltjes DNA terug Uit het buurtonderzoek bleek dat je verdween onderweg Nu om kwart voor twaalf zou ik als jij willen gaan opgaan,…

ik groet de koning met gebogen hoofd een serene stilte de stemmen geroofd de zon nog onder mijn ogen gericht op de koning der bomen nog buiten het licht een aarzelend fluiten heel even, heel zacht betekend het einde van de stille nacht het koor zwelt aan het duister verdwenen de angsten ver weg de wonderen beschenen…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Ik kijk toe hoe golven breken Op de uitgesleten stenen Mijn gedachten blijven steken Bij alles dat is verdwenen Hier aan de haven vind ik rust En herleef vervlogen dagen Ik zie hoe zee de kade kust Golven diepe groeven zagen Hun liefde gaat gepaard met pijn Zoals ook die van ons mijn schat Maar het is en zal altijd zijn Zo zeer heb ik…

gelatenheid in doffe ogen omsluiert verdriet waar dromen vergaan verdwenen is tijd zal nimmer bekoren wat toekomst blijkt vervult haar met angst maar wentel in de streling van fluisterende woorden omhels de troost die ik schenken mag denk aan momenten in toekomst verborgen waar ik zachtjes een lach aan jouw ogen ontsteel…

ik zag dat jij in loslaten vliegen leerde langzaam probeerde een eigen koers te gaan langs kabels hoogtes verkende die nooit hadden bestaan duikend diepte nam met een scheervlucht langs de maan jouw voeten in de aarde waren al lang verdwenen toch keek ook jij nostalgisch om naar de plaats die jij had betreden…

Ik heb de liefde geproefd even had zij mij aangeraakt door de korte tijd beproefd verdween zij, amper ontwaakt ik wilde dat heftige gevoel koesteren en bewaren zelfs een hart zonder smoel beleeft soms gouden jaren verloren zonder verliezen heeft elke roos een doorn nooit kun je daarvoor kiezen nimmer bezeten, toch verloren…

En weer kijk je moeilijk En weer zucht je flink En weer zie ik je denken Ik wil niet dat ik zink Het is zó ingewikkeld Je voelt je zo alleen Je glijdt weg in donker water als een grote zware steen Ik zag ergens nog een glimlach totdat ook die verdween want je kijkt weer moeilijk want je zucht weer diep en je ziet me denken…

Vandaag belde je op omdat je wist hoe ongerust ik was en je vertelde dat je verlangde naar een verhaal, hoe onwaarachtig ook, als afleiding van wat gisteren nog bestond vandaag verdwenen was en morgen langzaam vergane herinnering.…

Herinneringen leven voort omdat het leven ooit in jou geweest is de liefde en je altijd aanwezige lach is voor nu verdwenen en een echt gemis.…

Het regent dikke tranen één grote mistige waas mijn lach is verdwenen verdriet is echt de baas Scherpe en gemene scherven pijnigen mijn gebroken hart mijn hoofd is helemaal leeg mijn gevoelens zijn verward Je hebt me vreselijk gekwetst tot in het diepste van mijn ziel het door jouw getoonde karakter was niet waar ik ooit voor viel…

Zoveel tijd verstreken Alles is veranderd Alleen mijn gevoel Voor jou staat stil De wereld draait door Zomer wordt winter Vogels zijn gevlogen Net zoals jij ging Ik leef mijn leven Vandaag en morgen Zonder jou liefste Leegte zonder warmte Al wat er overblijft Een verloren vriendschap Snippers van verdriet Verdwenen in de ruimte…

in de horizon zeevaarders zeilden in de ochtendzon deden nevelige verslagen van land in zicht tuurden voortdurend naar je glinsterend licht maar de sfeer werd grimmiger modernere boten meerden aan en iedereen weet hoe het je verder is vergaan je ijskappen smolten, een nieuw station verscheen de wetenschap zegevierde en je rode gloed verdween…

Een ooievaar kijkt wild om zich heen En vraagt zich af waar de lente blijft Het is dan wel de winter die verdween Maar nog geen zon die z'n stralen schrijft Er zijn wel vaag letters te voelen Maar nog geen woorden en zeker geen hele zinnen Dagen die niks zeggen, niks bedoelen Alleen dan dat de lente later zal beginnen…

Nooit eerder heb ik dit gevoel beleefd van uit het niets verschenen en hoewel ik je aandacht niet verdien nog lijkt het niet verdwenen.…

Blauwe lucht met wolkenveren blij gebeier uit de toren mandarijnen ingemaakt nieuw groen schort met pannelappen gastvij geurend is de keuken glaasje binnen handbereik flessen en papier verdwenen vrolijk klep- en glasgerinkel fietstassen geleegd Blauwe lucht met wolkenveren blij gebeier uit de toren mandarijnen ingemaakt…

De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister verbonden. Ergens toch nog iets. Een antwoord, maar nog niet gevonden.…

de hond sterft met een vloek nu ook de zomer is verdwenen; jij schoof de ogen dicht en sloeg de mijne blind. hij was onschuldig in zijn spreken.…

'De stoet der zotten' is weer uit het zicht verdwenen Prins Carnaval met zijn gevolg en allerlei bontgeklede muzikanten Confetti, serpentine daalden als regen op ons neer Oor en oog mochten we de vierders lenen We kennen uit ons hoofd de kleuren van lawaai Het blijft fraai en is het niet het interessante?…

Maar het klinkt alsof iemand zegt de Westertoren is gesloopt, of de Cuyp voorgoed verdwenen de grachten zijn gedempt. Maar zelfs zonder dat zal Mokum Mokum wezen, dat is maar water en zijn slechts stenen. Daar kan Amsterdam wel buiten Maar zonder tante Jans mogen ze Amsterdam van mij een tijdje sluiten.…

ik heb de bloemen in het gras geteld ik schrok ervan ze waren iel en kort zag dat de diversiteit in het groen compleet verdwenen was ooit was het een wei waar de insecten dartelden en zoemden op een warme zomerdag en wij de mooiste bloemen plukten ze tot slingers regen om aan elkaar te geven idyllisch waren die taferelen…

Ik wacht en kijk, tot je echt verdwenen bent. Je loopt al achter de boom. Dan kijk je om, ik zie het tussen de takken door. Je kijkt om, kijkt, naar mij.…

ik kuste u niet zo zeer maar 'k beroerde slechts uw lippen gebalsemd als ze waren gingen ze mijn leven mee doch u vergat in twijfel mijn hunker tot u te nemen en uw zachte vlees met het roodste rood verdween zoals ik had bevreesd wie was ik nu nú ik zocht naar vervanging van uw lichaam en ik vroeg me af of ik wel van u had gehouden…

Ik zal niet langer om jouw vergeving smeken Al mijn hoop is vergaan Er zal geen jij en ik meer zijn Te veel tijd is voorbij gegaan Niets zal achterblijven als herinnering aan jou Zelfs niet de ring die jij me schonk Spoedig zal alles verdwenen zijn Voor mij zal jij niet langer bestaan Stop die ring in de doos, doe de doos weg Doe het!…

Geheel in de war overtrof het al onze verwachtingen: alles gekregen, alles verdwenen; door niets te zeggen weer uiteen.…

zo onbereikbaar in woorden zomaar verdwenen de maangodin in haar baan raak ik het kwijt hoe schrijf ik je naam het is een traan die rolt over mijn warme wang het bestaat niet echt maar maakt me bang die beelden in de lucht die beelden in het vuur iedereen die droomt de seconde rond in het uur het uur van de waarheid dat ik maar niet kan…

de treden kraakten nog hun eigen melodie toen ik naar boven liep het was geen lopen maar ik sloop in pure nostalgie voelde hoe het spinrag van de tijd aan mijn handen bleef hangen in de verste hoeken rommelde het avontuur schatten van het eerste uur nog stond de kist onder de gebarsten ruit maar het uitzicht was verdwenen in…

Ook verdween je elke dag uit mijn ogen. In de avond, kijk ik naar de zon die bijna onder gaat met al die mooie kleuren om je heen. Ik wouw dat je bij me was, dat we samen konden genieten van doe avond. Liefje ik mis je, kom snel weer terug bij mij.…

zijn loodgrijze ogen verhalen niet van rauw geslagen nagels in ontheemde handen kinderkopjes, verdwenen onder ‘t zand het uitgeholde huis krimpt ineen zakken de muren scherend langs de lijn tussen doods en dood kunnen eb en vloed noch eerste kwartier zijn verlangen keren een laatste stap nog en hij is vrij…