Alle inzendingen over verdwijnen

En wanneer gij slechts met luchtledigheid wordt verblijd, kunt ge op ieder onachtzaam ogenblik verdwijnen. En pas dan ontstaat er tumult.…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in: eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na -------------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…

De linden zullen verdwijnen en de lieve mensen ook. Wat komt daarna? Een nieuw bestaan dat nu nog diep verborgen is als zaad in de aarde.…

Ik heb ze zien bloeien Bij ’t ochtendontgloeien; Nu hangen de bladen en storten in ’t stof Tot speeltuig der stormen, Tot aas van de wormen, Tot schaamte van d’op haar zo pralende Hof. Toen zogen haar knopjens De lavende dropjens, Tot parels geronnen uit hemelse dauw; Nu missen zij kleuren, En spreiden geen geuren, Eer de avond de velden…

wat het hart wordt aangegaan is met het hart zo weer losgemaakt, er hoeft daarover geen wanhoop te zijn. over het algemeen is men vrij in het merendeel van zijn organen, tenzij een hand als ze slaapt en de uitgeputte roede. maar het ware verdriet ziet weer elders. loopt er met een wijde boog omheen. verdwaal in omliggende velden tot bijna de ochtend…

Alles, ik zeg het nog 's alles wat men zegt is afval, zinkend nog, verdwijnend in het kielzog van een kwijnend leven: en steeds opnieuw verlengd gegeven, nooit genoeg verstopt en makk'lijk weer te vinden; nimmer weg te snijden, ook niet af te binden.…

Gedachten en vragen die elkaar steeds antwoorden met een lome twijfel. Van langzaam wachten dat niets verdeelt en niets beweegt. Van mezelf en de spiegels die niet spreken omdat ze niets nieuws ontdekken en de woorden niet verdrijven of om een echo vragen als de regen valt die de dagen hun laatste kleuren ontneemt. Alles herhaalt zich…

kleine baai je bent zo stil vandaag ik hoor je gefluister niet er vervaagt een zeilboot triest en traag kleine baai nu kraken krekels mijn schedel wijzen cipressen mij na alles waarin ik geloofde dreef het verdwijnen achterna…

Breek op en verdwijn in de nacht; zie niet om naar het huis van uw hart. laat uw leven liever vergaan en verbloeden in eenzaamheid dan nog langer de wegen te gaan waarvan iedere steen u weer zegt wat gij hebt misdacht en misdaan.…

Mocht je me uitnodigen op je feestje wat zal ik afwezig zijn. Ik zal menen dat je me uitnodigt omdat het hoort. Het zal me zo verwarren dat ik niet mezelf ben en niet weet wat ik moet zeggen, iets zeg wat niet ter zake doet iets wat het gesprek opbreekt en waarvoor ik me schaam. Noemt iemand dan mijn naam dan zal het vreemd zijn dat ik…

Slapend schik ik mij naar het lichaam van mijn inmiddels geliefde. Haar kin tussen mijn schouderbladen. Overdag blijf ik tegendraads. Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk…

pak me op neem me mee draag me boven deze wereld uit wil er even niet meer zijn…

Eens zal God, de Heer verschijnen Iedereen zal Hem dan kunnen zien Het zal anders worden dan voordien Alles nieuw, het oude zal verdwijnen. Een ongekende tijd breekt aan Geen strijd en geen zorgen meer Alles keert tot God eens weer Niemand weet hoe dit zal gaan.…

En wat mij betreft nooit meer verdwijnen.... Kan er nu alleen van dromen Maar ze zullen toch weer komen!…

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij en alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed…

Zodat ik uitzie door het oog van mijn naald en sneeuwblind herken de zwerfsteen, sterfsteen onder mijn tong: splinter voor splinter slaagt hij erin niets te wegen, niets voor te stellen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990', 2010.…

Want vrolijk wordt iedereen als de zon gaat schijnen die het donker doet verdwijnen.…

dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien --------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

Misschien als ik slaap, maar bij het minste geluid verdwijnen zijn geschubde pootjes langs mijn oren en mijn ogen, ze worden als het ware in een schild gezogen. Zijn magere kop raspt soms over mijn tong, en praat maar zo vertraagd dat men het nauwelijks verstaat: hij noemt mijn klieren liefde en ik hou van hem.…

Gele bladeren: gestold zonnelicht van lange zomerdagen, nu gedoemd om te vallen, te vergaan, te verdwijnen. Toch zal het licht weer schijnen.…

ben ingestapt een gele streep op een donker vaag station fel licht opent de nacht ik wist niet waar ik aan begon het zachte razen in dezelfde cadans geeft slapen een goede kans maar ik ben wakkerder dan ooit en mijn bestemming is nog onbekend ik wil sporen maar de lege coupé werkt niet echt mee debacles heb ik al genoeg beleefd…

Lekker ineens verdwijnen in zo'n sympathiek zwart gat; eeuwig geborgen. Maar dan... Een twee drie supernova hoepla, daar ben ik weer. Dáág. ---------------------------------- uit: 'Aan het eind van het begin. De Man van Taal & De hemel in, de hemel uit.' 2001.…

Lippen van zand, ouder dan de tijd rafels van een schrale gestalte vage sporen van zuivere zwijgzaamheid dolende regen die droogte als uiterste vorm van schraalheid drinkt in dit schijnbaar zinloze weer brengen lange witte wolken een kalme vervreemding het suizen van een verkwikkende koelte is weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

(tanka) De regenboog glanst, wekt grote kijkvreugde op door zijn plotseling verschijnen en weer snel gaan, steeds ongenaakbaar blijven.…

Zo eindigt zeep: een smalle tong, soms grijze barstjes in de lengte. Olijven, palmen: niemand dacht aan warme landen, 's ochtends vroeg, wanneer het raam nog donker was. De zeep lag in het plastic bakje. Schuimbelletjes, half weggegleden, dat was je moeder of je vader. Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand,…

Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

Wanneer je soms iets naars beleeft Je mag niet uitgaan door de regen Of slaande ruzie hebt gekregen Met iemand waar je veel om geeft Als speelgoed door een mankement Niet meer zo leuk is als tevoren Je kwartje ergens is verloren Kortom, als je verdrietig bent Dan komt de vogel met een lied Je hoort hem maar je ziet hem niet En als hij…

Dan bent u gek op woorden die verdwijnen…