Alle inzendingen over verkleurde pionnen

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

met vurige ogen schepte jij zwart weg achter wit dat als bron overliep en tot grijsgebied verkleurde contrasten vervaagden en essenties konden zonder doorslaggevende motieven niet relevant meer zijn het was pijn die dorstte naar licht om de scherpte niet meer te voelen van het geluid uit duizenden kelen…

een witte dame begeerde een zwarte heer ze had vernomen van zijn kunsten dat trok haar des te meer pionnen werden opgeofferd torens gesloopt, paarden gedood en lopers baanden wegen mens, haar nood was groot ze zette hem, eindelijk, mat nu kon hij geen kant meer op hij bood zijn wapen aan ze sprong er boven op vurig werd hij bedwongen…

Per strijkstok schuift de snarenheld pionnen naar een ander veld. Hij zet met muzikaal vermaak zo en passant de ander schaak. Dan wordt triomfmuziek gehoord: hij speelt met flair een slotakkoord. Verklarend zegt-ie: 'Zie je wel? Ik speel voortdurend dubbel spel: viool en schaak en - welgelet - nog simultaan ook, strijk en zet.'…

helaas zijn mijn nachtgedachten het was te verwachten niet terug te vinden in het boek ik heb mijn tekst niet willen verzachten iedere ochtend schreef ik een droom op uit mijn slaap of met een ingehouden snik dan wel een opgeluchte gaap ik speelde altijd de koning met paarden, pionnen torens en lopers rondom en in mijn woning zette…

Het heeft geen zin haar handen zijn gesloten daar binnenin een vleug van gisteren jammerend in tijd De dag rouwt om weggesloten herinneringen die verkleurd en verpulverd het goed en kwaad belichamen Al het donker van nu bergt mijn hart in schaduwen waar mijn eigen vlam het zwart verbrandt tot de as in haar hand…

Spreek je woorden of schrijf ze neer morgen zijn ze oud en verkleurd stuur ze dan maar mee met de wind. Waarom zou je de zinnen nog bewaren als ze niet worden gelezen en begrepen woorden geen gehoor meer zullen vinden. Laten we nu maar luisteren en lezen niets meer wissen dan zal de nieuwe morgen zijn begrip en kleur niet verliezen.…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

maar zij hunkerde naar die ander aan de overkant haar leger zou zij opofferen om hem te overwinnen alles onder het toeziend oog van haar eega wiens beschermvrouwe zij was torens moesten eraan geloven lopers werden neergelegd om het pad naar hem vrij te maken paarden sprongen rond met onverwachte wendingen en haar onderdanen, haar pionnen…

capriooltjes maken in de wind tokkelen op een toetsenbord soms zijn het vogels fladderend van tak tot tak soms zijn het knoppen op een voorjaarstak ik beroer ze met mijn vingertoppen ragfijn satijn ik beroer ze met mijn lippen jong fluweel ik bewaar ze als juwelen halfedelstenen in een kronkel van mijn hersenpan dobbelstenen pionnen…

kaarslicht speelde op het bord op kristal dat blonk de vlam verzonk in rode port zijn ogen verdiepten die vonk trouwe pionnen bewaakten haar dame de zijne kwamen zagen en wonnen zoet was haar wraak: schaak hij sprong naar voren schaakte haar dame, voor op zijn paard voerde haar mee in een duizelende vaart aan haar toren ontkwam…

Ook al zijn de spelers zelf vaak de pionnen. Wordt door hen vaak meer verloren dan gewonnen. Niets behoeft voor een speler voor immer verloren te zijn. Met een bord voor het hoofd kan een ergerraar veel verliezen; maar bij iedere worp weer ogen toevoegen, die iets verder wegvoeren van de ergerlijke chagrijn.…

onze ogen registreren verkleurde barakken wachttorens het prikkeldraad diepe barsten in droge grond kerven sporen in beladen aarde vanuit de dakgoot fladdert een mus naar de plas water in de modder een kraai ontwijkt het aangekoekte leed onze zintuigen ruiken de sepia dood…

Het geurt nog steeds In de verzamelmap Van de gedichten Die ik schreef Het geurt nog wel maar Minder dan in de mouwen Van mijn trui toen Er is verkleurde inkt Er is vergeeld blad Ik weet je zult nooit meer worden De ruit met uitzicht onverwacht Het telefoongesprek met angst Het sms dat ongelezen zijn moest Het geurt nog steeds…

tekens van verdwenen dieren verdorde bomen, bliksemschichten tekens in verkleurde inkt wie dekt de tafel voor een nieuwe smaak? een volle beker staat te wachten op de rand het lepelt door de buik van het voorgeslacht lepelt en roert honing en bier wat heeft de mond gedronken dat de mond niet proeft?…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

ik nam je hand kuste warm je huid het leek een eerst ontmoeten maar bomen en het struikgewas verkleurden ons begroeten jij groende in het rood en geel van herfstkleuren ik rook lente in dit plotseling gebeuren zag de zon weer opgaan in jouw lach en ogen jij bloemde onvertogen op deze koude winterdag…

Het spel is gespeeld Pionnen opgeborgen Geen woorden meer uitgesproken Alleen de gedachten, waar ik de ene pion voor de andere schoof. Het plezier dat ik eraan beleefde De waagkansen Het polsen, wat kon en niet Alles weg in één zucht! Wat nu?…

neergehaald Enge verlatingsangst ergens zo normaal Me herkend aan de hand van mijn parfum ook geur Wat heb ik je ook geduldig toegefluisterd en geaaid Werkte prima Samen op de bank ingedommeld Warmte Beloftevol Hopelijk spenderen we nog prachtige uren in elkaars gezelschap Paden gekruist Toeval ik geloof van niet Steeds geloofd in wonderen Met pionnen…

haast ongemerkt kwam de herfst verkleurde haren rukte vel in rimpels zelfs de wortels losten ondergronds onzeker spiegelend het nieuwe ik tastend door de lege dagen jonglerend met de tijd verloren voel reeds de koude adem winter blaast me in de nek vage angst het onbekende wenkt en wacht grijpt onverwacht…

hoe klein is mijn vaas met bloemen, hoe diep wortelt mijn aarde in het bodemloze, het bodemloze van het hart de liefde en trouw in kannen en kruiken, dit komt nu zo maar in me op terwijl er net andere woorden vloeiden die meer aan scherven en dalen deden smeden… het smeden van het heren akkoord, pionnen op het verkeerde bord, smakeloos…

straat verzonken in een diep gelegen spoor het voedt de woorden in mijn mond, beweegt als een kadaster uitgemeten van hoek naar hoek, de lens bespiedt mijn lichaam en leunt op het trefpunt waar het stigma lange zinnen schrijft het huis wervelt in een dictee waar een teveel aan grammatica de bosvruchten beschrijft als goddeloze pionnen…

onverbrekelijk verbonden door draden geweven door tijd heen verzonden al ons halve leven gebeurtenissen gebeurd onherstelbaar geraakt onze liefde verkleurd de code gekraakt het onverbrekelijke verbroken de draden versleten anderen die opdoken nooit geweten voorbij, over en uit toch onverbrekelijk gebleken de tijd in z'n achteruit…

Het verkeer stokte hortend en stotend wrong het zich dwars door het dorp in de oktoberzon blokletterde een spandoek rood op wit aan de voeten van een levensgrote Christus aan zijn kruis tegen de kerkmuur aan laat je borsten onderzoeken ik was onthutst de kerk vernieuwd een monument beschermd de Christus verkleurd geel-wit verweerd…

Het is al goed Bedacht mijn hoofd Toen de blaadjes bruin verkleurden Ik geef het water en wat zon Tot de wortels beter zijn En in de dagen die er volgden Grepen de wortels om zich heen Pogend tot houvast of zo Maar de grond liet zich niet pakken "Dit ben jij", zei papa ooit "En dat ben ik", die grote plant En ze bloeiden, groeiden…

Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

langzaam verkleurde haar lach de spanning in duizenden kinderogen nog knipperden zij op klein vermogen in een zacht heen en weer bewegen kwamen zij weer tot leven ademden hoorbaar uit zo lieten handen in een sterke kramp eindelijk hun vingers weer vrij in een opluchtend gebaar in brekende stilte rezen zij als een man op van…

zag ik je hand wat vaags wegwuiven in een bijna achteloos gebaar waar je ook ging nooit hing er iets van schaduw rond je verschijnen ogen en lach waren alles in contact dat hart en ziel volledig presenteerden de donkere kant van de balans was nauwelijks zichtbaar in transparante openheid pas de stilte van ontspanning verkleurde…

Wanneer manlief me vraagt: eens kijken wat er gaat gebeuren is het niet mijn gezicht wat een beetje verkleurde. Zonder op te kijken antwoord ik alleen: wanneer ik gekraak hoor van de tv, gezucht van jou weet ik precies: dat is het nou! Want dat is de graadmeter geworden in ons huis, de dramatiek rondom de ( voorheen genoemde) beeldbuis!…