Alle inzendingen over verkruimelde

In het hoge gras blijft dat verkruimelde wit opeengedrongen, wiegt losjes, toch standvastig. Fluitenkruid verwondert steeds.…

Verkruimeld wit golft zacht en luchtig heen en weer: 't veld vol fluitenkruid. De acacia's hangen vol bloemen: trossen blanke room.…

Verkruimeld Als een vastgepinde vlinder Het stof van zijn huid gespoeld De lust, de overlast afgeschud Graait en tolt en zoemt Iemand onder mijn harnas Wisselt van geest en gezicht In een bekende schemer Een soort pluimgewicht…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

te vroeg wentelen dagen in lente het groen kwispelt en kruipt niets is het wat het lijkt winter kan nog maken één groot wit laken ze bewit het gras in een onverwachte omhelzing van sneeuw en verkruimeld vlokken in een bruisend spel…

Een kaars brandt herfst in de woorden, het verkruimelde, broodnodige. Nu zitten ze aan, ik giet ons in brons, en wij rusten. ------------------------------------ uit: 'Een rode sjaal', 1998.…

de bedrieglijke eenvoud van kabbelende woorden korte kale zinnen en gaten in spaarzame verhalen zetten onze verbeelding dik in de verf de dagen van melk en honing bijten zich vast in een zwijgende symbiose verkruimeld bungelen we onder aan de tijdsboog tot het hemelwater ons verlost…

Het café verkruimeld het schelle licht der zon Geen blijven of gaan van maan Stam staan in kroeg Twijfel zaaien tussen benen De krijger, heraut, Aan hem ode-…

Doorzichtige illusie van verkruimelde muren nodigt hypocriet de Grieken uit Wees welgekomen maar niet voor mij ontsnapt tevergeefs aan de mond van verzilte weduwen Wat moet de hel nog ónder mij Uitgewrongen trots zorgt voor het gapende litteken op de zuurzoute toekomst van de overlevenden Laat de hoop maar varen Onder…

In een grote tuin ligt de stapel hazelnoten vergeten te rotten verspreidt langzaam aan de geur van gevallen loof dat in de bosgrond bedolven en verkruimeld vergaat om leven te schenken gelijk Kerststemming ieder jaar blij komt _ weemoedig weer verdwijnt bij het dagelijkse doen en gewone gebeuren ingetogen stroomt door het bloed van mensen…

Impuls van ongemak eigenheid van aversie wespennest van wanorde incasseringsvermogen Geloof in overlevingskracht verregaand masochisme ontsnapping aan comfort ongerijmde destructie verkruimeld verlangen Niet slapen die slaap die komt wel weer Zeldzame onwilligheid poel vol stinkende wanhoop ongeletterde woede ondermijnende verdelgingenergie…

Ik wil hierover schrijven maar kan het niet ergens tussen de hoge dijk en de brede rivier op zacht glooiend zand vol verkruimelde kracht karig begroeid met weerbarstig gras en eenzelvige bloemen staat een kleine groep lage kromme bomen door beeldhouwende wind beknot bij een donkergroen huisje wiens dak en vensterranden felrood glanzen…

somber als hij was wilde hij zijn hoofd in de wilgen hangen maar iets weerhield hem waren het de treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine…

Denk ik dat je terug wilt lopen maar als je komt ga zitten in mijn luie droom, trek je gedaante aan van rebellie verzet de gedachte van de overgave het geeft niet hoe gehavend het uitzicht was, verenigbaar in het spoor van onverklaarbare dingen zetting in de onwaarschijnlijkheid van de opgerolde tijd van gisteren onder een verkruimeld…

Alleen hun spacelift-logboek is beduimeld, de muze in hen is allang verkruimeld. Zij rekenen, verdord door de techniek. Ze hebben dan een hoog IQ misschien, voor hun verstand geef ik geen ene duit. Men kan ze enkel opgetogen zien als weeral een raket de lucht inspuit.…

ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig mos schenken klaar water en luchtspiegelingen oude paden scharrelen schamel en pover over het reliëf van verkruimelde…

ERGENS ver op die doffe watervlakte wiegen verkruimelde eierschaaltjes dringen trillend samen blank marmergruis schittert daartussen al dolend zien: fluitketelstoom suist het woeste ruige zwervershoofd binnen geeft zijn denken meer reikwijdte dan kunst- en schoonheidskenners weten BARBAARSHEID kent FIJNST BEELDEND BREIN.…

Over het diepe gras, varens en brem ligt verkruimelde zilversmeedkunst verspreid. Daar klinkt een lang verwachte dierenstem: al het schoons verdwijnt. 't Geweer! Hij schiet een geit.…

Streng verleden, vol knedende handen, kneep, duwde, snoeide, deed hen belanden op grond, verkruimeld als omwoeld door bijen. Geuren van hars en bezweet geld vrijen hier met elkaar, willen zich verpanden aan onstuimig leven zonder banden. Laat die kooplustige toekomst betijen.…

Het hart van deze bloem, van deze familie, breekt Het loof is reeds verkruimeld en de teint is al lang verbleekt Hier, in dit schemerhuis Hier, in dit lang verzwegen verhaal Hier, in dit vlakke Nederland…

In dit lege huis ligt verkruimeld mijn heelal, op de tast vind ik babygeur, heilig vuur, verschoten pijn. Op het oog blozen dozen van het grauwe stouwen Over en weer klinkt stom geblaf of brekend hart. De deur, een bokkig heer, wil niet open, kast blijft steken, bank schiet dwars.…

de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien blozend de diepte van hun harten tooien om zoet het voortbestaan te begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien kinderen een verkruimeld…

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid van dit boek, vol geheimen, vol gedachten, vol van rimpels en gekromde hersenspinsels, van hier naar straks en van daar naar nu; ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd, zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid, waarom zou ik, monnik, dit…

De straat verdampt onder een regenboog Een brute bende jaagt door de krottenwijk Door ijswind verkruimeld De toegang tot het marktplein is versperd Dus kraken ze de kerk Razend door het middenschip Met een stormram breken ze het altaar doormidden Laten een zuil, een kruisgewelf trillen Kerven in het Lam Gods Met slijk wordt de dunste verfstreek…