Alle inzendingen over verlichting

Het pad dat jij verlicht is mooier dan alles anders de warmte die jij mij geeft zal ik nooit vergeten De eerste aanraking waardoor ik weet dat jij weer hier bent en weer blijft Die allerlaatste dagen waar de wanhoop wint en de hoop verdwijnt de kou die ik weer voel Wanneer jouw licht wordt opgeslokt en koning winter weer regeert…

Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg die voortdurend steeds stranden door alle ellende die ik daar bij jou weet.…

Hier is mijn zwijgen onbedoeld in een buiten knoppenknappen sieren de bomen het uitzicht donkerte wanend tussen verlichte huizen en wapperende was vind je het maanlicht een beetje dansend van verlangen en je houdt me vast even samen in die tussenspanning betoog jij dat mijn ledig hart een buurman nodig heeft maar ik slaap niet met…

Verrijkt weer verlicht, De natuur is gezwicht! Het is lente!…

De twijfel zegt, dat ik een fust moet zijn van duigen, beringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, verlichting van het spongat, vanwaar ik kijk, waaruit jij alleen kan tappen, waarover een vooroordeel rust, de twijfel zegt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier, om dan de grappen te verleggen,…

Gevraagd aan Christus, Gevraagd aan Mohammed, Gevraagd aan Boeddha, De weg van de verlichte paden, In moeras hebben ze me allen laten baden! Gezocht een teken uit de hemel, Enkel van muggen heeft het gewemeld, Vandaag heb ik mezelf tot God verheven, Nemend een leven vol dromen die zijn verdwenen!…

ten leven op zou staan En al zijn je lieve ogen niet meer stralende verlicht Ik wil dat jij mij stil hier ziet met uitgedoofd gezicht En ook al spreekt de stem die mij zo dierbaar was geen woord Toch heb ik van de overzij jouw smekende roep gehoord…

dromen betreden s'nachts het glazen water, het water waar ik naar beneden word gezogen er lijkt geen ontkomen aan ik ben een wankel bootje voortgestuwd door grimmige oceaan aan de hemel hangen slierten sinistere grijze rookwolken ik ruik hun geur tussen smal verlichte neon regenboogstrepen daarwaar elke reddinsboei me ontglipt…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

donker grijs getamponneerde wolken steken af tegen het vuile wit hier en daar wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het…

Meer en meer verschijnen als krachten van de zwaarte de fluisteringen in je hoofd alle keuzes vol met twijfel verplichtingen als lood hoger en dikker zijn ze geworden in de loop der tijd en je weet het pas als je begint met het slopen van de blokkades zet je de eerste stap om de weg te verlichten naar een nieuwe realiteit maar…

Donker alles voor mijn voeten is het tasten waar te gaan verderop daar zijn de huizen nu verlicht mij slechts de maan. Sneller loop ik fier naar daar binnen enk'le ogenblikken word ik een medemens gewaar. Eind'lijk thuis het bos voorbij eind'lijk licht aan Ik ben blij!…

Jaren zonder gewicht, beschouwing van verlichting, onvoorspelbaar dicht.…

in de verte verlichten feesten de lucht opgeluisterd met illuminaties natuurlijk de ultieme vlucht uit duisters werkelijkheid in scheefgroei van relaties het circus van vandaag spiegelt indrukwekkend groot de glazen bol en sarcofaag voorspellen en begraven die gaven dragen geen verantwoordelijkheden de zorg voor elkaar zoals…

en laat ons langs het steil ravijn opnieuw de oude weg betreden die ons terugvoert naar het huis, dat in de duisternis beneden nog aan de voet der heuvel ligt; waar gij zo eenzaam hebt gestreden, toen leed de liefde had ontwricht; laat uitgeroeid zijn het verleden en uw gelaat weer zacht verlicht…

Op dat moment verloor ik mijzelf Ging vol en compleet, hele- maal op in jou Gecontroleerde volwassen eenheid In jouw weergaloze warm- tebron sta ik voldaan en onge- kleed, zonder jas Jij peilt, zucht, kust en haalt adem voor mij Spant spieren vol van geluk Doet wensen voor ons liggend op de maan Jij verlicht, staat op, verdwijnt…

De hond ligt op zijn rug En schurkt tegen een dood In veren aan Een schrille kreet, zijn baas Trekt hem er vlug vandaan Op zijn beurt wrijft hij Tegen talen, een slotzin Pakkend schrift is ademhalen En telkens weer is er een ander Soort van sterven, pijnlijk soms Of met zuchten van verlichting Een wegen van de ziel op gouden Schalen…

De lucht is verzwaard van weemoedig verlangen naar de verlichte dagen waar elke dood nog ver leek keuzes luxe problemen waren liefde lichtvoetig vanzelfsprekend wensen zelfvervullende voorspellingen Nachten van de lange twijfel vullen nu diepe zwarte gaten alleen de dromen zijn soms wit met vederlichte beelden die soms blijven hangen maar…

Lang deelde je met mij je lief en leed Deelde ik met jou mijn hele leven Begreep je soms meer, maar vaak ook minder Van drijfveren, van de reden voor beslissingen Ik heb aan alle kanten geprobeerd Gronden te doorzien, pijnen te verlichten richting aan te geven Maar zag nooit ècht de echte moeder Onder al die lagen en verpakkingen Nu kan…

Zoals boeddhisten die in duisternis, helder worden verlicht. Dat biologen leven willen begrijpen, is een heel vermakelijke ambitie. Alleen Darwin heeft een tipje, een tipje van de sluier opgelicht. Leven ontstond ooit in zee. Leven beweegt en verandert. Dwazen verzetten zich. Wijzen leven mee. God is zo gek nog niet.…

Moeder als je er nog was huilde je met mij óm mij, mijn lasten zou jij mede dragen, terugdenkende aan hoe ik als kind in je armen lag, zou je de zware last willen verlichten, kan ik je helpen, zou je vragen. ’t Geeft niet lieverd het is niet meer jouw last, ook al dacht je dat ooit..misschien, want ben ik méér dan die Éne, die ik eigenlijk…

Met de glans op jouw lippen verzegel jij onze film hierdoor wandel ik verlicht voor de laatste keer mee. Tijdens de passage galmt de herinnering over de golven de frequentie deint uit jouw keel en verbreedt mijn inzicht met lichtpunten aan de horizon die vloeiend verschijnen reikt mij jouw mimiek om te stralen in het avondlicht.…

Na haar portret achter de bui van de Tilburgse wolkbreuk kreeg ik de verlichting van het vervolg door die intense blik dat deed mij watertanden voor elke hap van haar bediening tot de opklaring de dag vormde met het richten tot elkaars gezicht.…

de glinsterende sterretjes gaan jou verlichten jij warmt je onder de gloeiende zon de volle maan maakt jou licht in gewicht wat jij hier niet meer kon zwevend rondom de aarde bijna nabij handkusjes zend jij roept ik ben eindelijk vrij eeuwig geen pijn meer noch zorgen angsten verdriet 't verlangen naar elders was…

Mensen een zucht van verlichting slaken wanneer ze er eindelijk van verlost zijn, en zich samen met hun partner van ’s morgens tot ’s avonds, dicht bij elkaar, in huishoudelijke kwarweitjes. Deze genadige onderdompeling in het zoete leven gun ik iedereen. Maar zou het kunnen dat sommigen liever blijven werken?…

Als straks de maan de hemel zacht verlicht De sterren haar terzijde staan Dan schrijf ik voor jou een nieuw gedicht Over romantiek en volle maan Dan leen ik de liefdespen van Pierrot En beschrijf het minnekozen Alleen gaat dat tussen ons niet zo Jij hebt voor een ander gekozen Nu zit ik treurend voor het raam In het licht der nieuwe volle…

Langzaam stromen herinneringen als een souvenir door mijn aderen dat passioneel mijn brein verlicht en de elasticiteit doet verzwakken. Ware liefde als een visioen in eeuwigheid verbonden roept als een echo door mijn oorschelp dat de verbintenis doet vangen.…

het is in mijn hart gegrift vraag me niet te blussen net nu de vlammen likken de as al vlammend gloeit alle hitte ons verwarmt laten wij elkander lezen nu het vuur ons verlicht de toekomst nog donker is het verleden al weer koud…

Het zwijgende ontdooide en bevroor spraakzaam vanuit een donkere diepte als ziel even verlicht weer opstaande nu definitief aan het lijf ontvlucht. Woord en daad zijn te vlug vertrokken het behoeft niet meer gemeten te worden. © 31-1-2000…

vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan op wegen zonder richting straatlantarens zijn wel aan maar geven geen verlichting…