Alle inzendingen over verminking

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…

vlijmscherpe leugens verminken het vertrouwen en nog zoveel meer…

Vervagende herinneringen, alles bepalende gebeurtenissen vormend, verminkend soms. De tekening van je leven in lijnen en patronen. Ze maken je tot de mens die je bent maar vaak niet wilt zijn.…

Maar zelfs het vuur dat zijn verminking heeft aangekondigd, is mij vreemd. Ik kan de vlammen niet verstaan, al praten zij in vele tongen: Er is niet één, die tot mij spreekt. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

In jouw ogen Zal ik verdrinken Naar binnen gezogen Mij voorgoed verminken Aangetrokken door de vochtige glans Verleid door het blauw Dit is je kans Ik ben van jou Ze houden me in bedwang Er is geen ontkomen aan De traan langs je wang Ik laat je niet meer gaan…

De overheid wil weer wat reguleren En dus komen er regels, vaste prik De bond van tatoeëerders maakt zich dik Omdat de staat hun werk graag wil frustreren Men wil zo het verminken gaan bestrijden Maar wel intussen doorgaan met besnijden…

Vermink die afgod waar uw kind mee speelt ! Maar heeft uw kind een Irakese pop, dan laat u beter wél het hoofd erop.…

een mes in mijn hand, nadenken over dat ene moment. zou ik het nu doen? waarom ook niet, in deze wereld ben ik overbodig, zelfs voor de kat van de buren. bibberend neem ik het mes in mijn hand, en laat het over mijn arm glijden. die ene druppel bloed worden er al gauw duizenden. het gevoel dat ik heb is onbeschrijfbaar, eindelijk heb ik…

ontdaan van een oog uiteraard het linker dat hoeft geen betoog hinkt hij achterop zijn gedachten te snel net zoals voorheen voelt hij de tijd per seconde duizendmaal meer dan toen hij beide ballen scherp van links naar rechts kon laten rollen geen kapitein, maar al wel eenoog zoekt hij nu zijn richting hij is een plantrekker die niet…

aarden wil ik in dit jonge land van koeien en klei de rode regen vergeten stollend op koude kinderlijven leer mij spreken met uw tong talen naar nieuwe klanken lees mijn droeve lied en de poëzie van K’naan maar snijd, nee snijd mij niet…

onbezonnen en blij danst zij door het leven opgroeiend in een jonge vrouw wier schoonheid verborgen blijft onder fleurige doeken tot het moment waarop realiteit haar bruut overvalt hij vraagt haar (op veel te jonge leeftijd) doch blijkt 't geen vraag maar een eis die geen tegenspraak duldt en beantwoordt haar afwijzing met zuur…

Hun lustknopje wordt weggesneden, met alle gevaren vandien, verschrikkelijke pijn en verminking voor het leven, nooit te kunnen ervaren dat de aardse lust met liefde verbonden kan zijn. We wijzen met de vinger hoe erg het is, en willen de meisjes van hun eigen cultuur redden, want het is barbaars en mensonwaardig.…

Tussen Mexicaans gras hadden ze ons te pakken. (Hun laarzen gewet.) Ze hadden onze huidskleur niet en drongen ons lichaam naar binnen. Trokken ons binnenstebuiten. Lieten strepen na in de vorm van halve swastika's. Verder niks. -------------------------------------------------- Uit: 'Vrede is eten met muziek', 2005.…

Donder nu maar op ik voel teveel pijn Hoe lief ik ook ben jouw hart is te klein Wees maar heel stil je woorden stinken Slim en doordacht kwetsen verminken Voel wat ik nu voel of lieg je hart vrij Ontken je hardheid je speelde met mij Laat me nu met rust ver van mij vandaan Liefde eens zo mooi voorgoed vergaan....…

Gedachten glijden naar sombere diepten, gedrochten van oorlog verminken mijn geest. Ik hoor weegeklaag in deze schreeuwende stilte, het wanhopige bidden van een vader, een zoon, van hen die wenend van heimwee en pijn hun kapotgeschoten dromen en levens hier gaven. Maar wat is een soldatenkerkhof toch schoon.…

vreet aan zekerheden niemand die er raad mee weet zelfs de wetenschap niet zwijgend vergeet men en schuift het ver van ons bedje maar als het komt brengt het een onmenselijke scheiding maar het stelt mij wel een vraag is dit het einde of niet want als de dood het einde zou zijn zou mijn sterven het karakter krijgen van een totale verminking…

Dat de huidige schrijfwijze van sommige woord-esthetici keldert naar een bombastisch-snobistisch 'ikke spele met woorde en het dondert niet wat jij er van vindt' en uitmondt in een schrijnende verminking van zinnen, showt een groot gebrek aan smaak, geduld en bescheidenheid.…

tegen de roest van de mensheid dat ons ijzeren gestel langzaam omvatte en dreigde te verminken borg jij jouw hart dat al bloedde uit duizend wonden voordat ik erachter stond je liet het doorsteken zodat ze het mijne niet zouden raken maar dat deden ze toch we schreeuwden en zongen samen terwijl we ze met uitdagende…

je was zoet, een roos met dunne, sierlijke hals met onschuldige tepels en een verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren…

Nooit vermoed dat één mens mij kon verminken Er was geen traan om nog te verpinken. Liefde is heden voor mij een onbestaand woord De kerel van mijn leven pestte mij geestelijk dood. Heden toch weer even hartelijk gelachen Leven borrelde op, heus ik breng het weer tot glimlachen.…

binnen verscheurt de afgelopen nacht zij houdt van hem, zonder beminnen krijt woordloos om stille kracht Zij zal de middag niet meer voelen zoekt voorbij de zon naar een regenboog zij ziet geen kleuren meer, geen doelen haar ogen huilen tranen droog Zij wil de avond snel verdrinken, verzuipen in scherven van pijn zij snijdt woorden, wil verminken…

ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende leegte schept De landman is gereed om weg te scheren, maar wacht op het wegzweven van jong gevogelte Ik groet hem zonder te spreken hij verstaat bewegingsloze lippen brengt niets onder woorden daar elke klank verminken…

Vrede en Liefde, deze woorden worden 't vaakst verkracht Elkaar verminken als klauwende arenden 't Wordt me een potje Druk, druk, druk Zielige uitvlucht om lam toe te kijken Sensatiebelust wordt haast elk menselijk wezen Theelepeltje empathie en zorgelijk luisterend oor Lieverds, voor dat laatste GA ik hoor Wrok en wrevel net als haat…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

het leidt enkel tot blinde afgoderij en levenslange verminking der beide hemisferen...…

Scholen ongestookt verholen achter stoïcijnse muren van gebleekt week maché geplakt Troosteloos deprimerend in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen…

zie hier de dichter neem hem de woorden uit de welbespraakte mond en laaf je aan de beelden die hem altoos omringen gebruik wat van dat elan dat een ander kan beroeren om je wereld aan te kruiden een letteren specerij erbij waar het soms droog toeven was maar vermink hem niet, hij die de kracht had gevonden op te staan en uit te spreken…

De nacht voorbij gevlogen Schemer licht mijn ramen Mijn geest helder en scherp Uren die gedachten namen Zoete pijn in stilte gedragen Vervlochten met jouw zijn Mijn liefde zo intens groot Jouw hart voor mij te klein Gevoel te zijn leeggezogen Van alle energie ontnomen De waarheid harder dan ooit Leugens verminken dromen Woede woelt…

De Leeuw omhelst hem innig voor de ruiters hem omsingelen verminken en meenemen De strijders vluchten, vechten zich dood in de engte bij de bron Het was nabij, het is voorbij Ik heb geen thuis meer alleen schuilplaatsen in de nacht Mijn lief, wat zullen ze je aandoen waar ben je, waar is het oordeel dat jou bevrijdt?…

is, Hij wordt geprezen maar niet voor lang, want morgen wordt met kracht het blij Hosanna al weer afgewezen; het wordt een ‘kruisig Hem’ dat door de straat zal klinken maar Jezus weet wat Hem te wachten staat, en hoe zijn leven in de dood nu gauw zal zinken en hoe een kroon van doornen zijn gelaat zal pijnigen en heel zijn lichaam gaat verminken…