Alle inzendingen over vermorst

Het glas was omgestoten En de wijn verspild gemorst Rode druppels op je rondingen Laafde ik mij aan jouw ontblote borst Willoos liet jij je leiden Zonder duidelijk besef Vermorste ik jouw kuisheid…

Het stuit me uiteraard tegen de borst Dat ik pas nu besef dat mijn urine Als rijke bron van energie kan dienen, Want wat heb ik een energie vermorst! En als mijn hond een plas deed bij een boom Kostte ook dat al gauw een uurtje stroom.…

Nadat ze kans na kans na kans vermorsten, befloten door de fanclub en de scheids, is ’t uitzicht op een beker niet meer wijds, wég zijn de eens hoog opgezette borsten. Europacup ? Die droom ligt al aan stukken, maar cup AA, dat kan misschien nog lukken....…

Opstelten ziet heil in hulp van een paragnost bij zware misdrijven wordt zo geen tijd vermorst alles wat leidt tot een oplossing is toegestaan zo zullen onderzoeken beter gaan. Misschien kan deze paragnost ook adviseren, voor een gedegen visie van onze Haagse heren?…

wellustig papier, omgeven door vibrerend publiek, zoemend de vraag naar mijn hand en dan verzin ik onzinnig uitzinnig virtuele lijven, juichend bij elke sinistere hersenkronkel, kwade kwabben, pijnlijk pinnig ik dicht u de adder aan mijn borst, onderwijl de madeliefjes in wandeling afvragend in verwondering, waar heb ik toch mijn leven vermorst…

Niemand anders dan hij die haar naaktheid verdorstte nu zij liggend op linnen haar eeuwigheid schreef en de dagen zag komen de nachten zag gaan met de mensen die dromend voor haar bleven staan in het licht dat de ramen er lomend vermorsten op schierwitte borsten als hij alleen bleef met de dame die hem door zijn schaamte bedrogen verbloosd…

Het sluipt nabij, ik leef maar door, wacht af wat komt, wat nader kruipt grijpt naar de keel, waarmee de klop verstomd, de dood in eindigheid vermorst, komt na het dagelijks brood, groeit liefde aan tot aangename korst, bloesemkuur in late jeugd, waar in wolken adem van de vreugd de aangeboren rijp ontdooit in het vuur van ouderdom…

de zomer droogt mijn zieleblaren een witte wijn bekoelt mijn dorst een zeebries drijft de lange jaren waarin ik krachten heb vermorst onder het ruisen van de palmen welt in mijn geest een ver begin 't vermoeden van een nieuw verlangen naar iemand die ik stil bemin schrijvend laat ik mijn dromen gaan naar 't meisje in het vaderland gescheiden…

Aanschouw het geluid van stilte en de geur van zwaartekracht, als druppel leven uiteenspat op een espenblad als ragfijne nerven mist, de scherven worden opgedragen als bloedbaan in een bladerdak, waarlangs geen water is vermorst, in toegewezen grond, waar de moederkorst hem wacht, brak in tot de natuurlijke schoot, de toegang tot de…

Zorg steeds dat je geen uur vermorst bij de dingen die dagelijks moeten, maak snel doch secuur die zaken rond maar neem de tijd om te groeten Zorg steeds dat je geen uur verspilt doe je plichten met spoed maar gedreven, zo win je dikwijls een hele poos dan heb je veel langer dan even En heb je dan vrije tijd vergaard om iemand wat warmte…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten.…

in kerend tij te wagen,groeiden verstilde vijvers dicht met kroos, vulden zich met broze taal die werd gesproken in het holst van een gedachte, een zin werd onderbroken om het water te laten stromen vanwaar het is gekomen, daarop te wachten is voorbij, de inborst van de eindigheid, niet te lachen, niet te schreien, zonder tranen niets vermorst…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

Gezaaid in sporen van eufemisme en geweldloze muziek, gedorst uit het bloedomrande koren, en de akoestiek van vermorste ethiek, wordt inzicht op jouw mannier geschoren. En wat rest, deze tekst zal op jouw naamplaat niet misstaan.…

onszelf weer tegen, opkomende dorst verlegen lessend van haar borst, rimpels fronsen in het water, oprijzend worden over zovele akkers, zijn al de schoven verspreid,met de gouden haren tot en aan elkaar verbonden, door de eerste zonnestraal verslonden,een gelofte van een zondige dag waarin alleen onschuldige zaden wordt vermorst…

Verkeer jengelt al in de straat blikken dromen verpakt in monotone regelmaat,ze manen het licht tot groter spoed ontneemt de morgen de prille moed en wordt energie vermorst, ver voorbij de dagelijkse kost.…

een tere strohalm naar je kijken, wat zou later blijken, strijken wind en regen kalm over gemaaide akkers, in verlangen naar een verborgen dorst, verloren tranen drijven op de vijver, wolken jagen op elkaar in zachte onuitgesproken woorden en zullen gezamenlijk de kim bereiken, geschoren aren los verspreid, gouden graan in meel vermorst…

dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen libellen over een gazon, gedragen op hun glazen vleugels, vertragend in het struikgewas, de kousen in eerbaarheid gescheurd, benen geschramd door doornen van het tegenlicht, was de aarde goed gedorst, was dit niet gebeurd en tranen niet vermorst…

En zingt de lijster weer uit volle borst, dan lijkt mijn tuintje als opnieuw geboren; en ook dit keer werd er weer niets vermorst: In de natuur gaat nimmer iets verloren. Wat afstierf wordt compost en dient als mest en doet de vegetatie volop groeien.…

Niet bereid zich bij hem in te schepen voer hij voorbij de schemering, en schoot en schoot zichzelf het leven in, vermorste vrouwen arm en ongelegen, maar in hun dood en wond vond G. zichzelf een koe met goedgevulde memmen.…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden behoedzaam van de maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële spinsels…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

De slagen beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn…

vers gemaaide gras, speelsheid met libellen delen op een geaard gazon, gedragen op kristallen vleugels, vertelsels van hun intiemste geheimen in het doorngewas, voordat zijden kousen in eerbaarheid gescheurd, benen geschramd in de scherpte van het levenslicht, als de morellen op tijd zijn gedorst, werden de zoutste tranen niet vermorst…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden in het licht van een bleke maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële…

Daaraan werd vaders geld bepaald vermorst. Toch is de jongen wel een flinke borst. Als krachtig fietsenmaker lang niet gek. Maar vrolijk kraaien valt hem niet meer in wanneer hij, eens per jaar, pa's krot betreedt. De oude kijkt hem aan.…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

We zullen in glasheldere druppels verdwijnen als we daarvan niet teveel vermorsten. -------------------------------------------------------------- uit: 'Passionate', nr. 4 2004.…

zeker ergens komen we elkaar wel tegen, een kringloop niet van herhaald gevaar ontbloot, het torst het kruid van marmeren zerken, deemoed vermorst de levenstekens waar een wegbewijzering voor staan.…

gras, delen speelsheid met libellen naar believen op een aards gazon,opgedragen op glazen vleugels, vertellen de intiemste geheimen in het struikgewas, waarmee de zijden kousen in eerbaarheid zijn belast, benen met schrammen door scherpe doornen in het krieken van het licht, zure morellen werden gedorst dan zijn zouten tranen niet vermorst…