Netgedichten

netgedicht (nr. 50.076):

Ik viel stil,

Het pad in de heemtuin liep dood,
eindeloze rondes die ik heb gekozen,
om uit alle omwegen niets te verliezen,
geen voldoende tijd meer om te belopen.

zeker ergens komen we elkaar wel tegen, een
kringloop niet van herhaald gevaar ontbloot, het
torst het kruid van marmeren zerken, deemoed vermorst
de levenstekens waar een wegbewijzering voor staan.

ik voorspelde je het rood van rozen, wat knellend
werkt in de herfst van minnekozen, ik vervloekte de
dreiging van de overmaat waar het zoet ons voor
liet bloeden waarna je stem wegvloeit uit mijn wil.

of daaruit nog wat te winnen viel, ik hoed het
denken van mijn zwijgen, was vergeten dat het
weelderig gras zich opricht na de daad en opnieuw
tot dwaze dromen rijgen, pas daarna viel ik stil.