Netgedichten

netgedicht (nr. 71.645):

Een blinde vlek?

De slagen beukten op de holle
vaten van beloften, die te snel
werden vermorst, om met
de sleutel van de tijd een
opening creëren om verdorst,
je schoot als moederborst te eren,

tevergeefs heb ik de maan om
uitstel gevraagd, hij koos een
plek om mij in zijn koele armen
te begraven, in een laatste snik
verdrink ik in het eenzaam zijn

van beider zaaigoed doet mij
in het zweet ontwaken, het
zaad bloeit op als onverkort
gewas van een wilde droom, aan
de hoogste bieder doorverkocht

de uitkomst die ik in je ogen las
verscholen achter de blinde vlek
als overbetaald lot, waarmee het
hart leeg bloedt in barenspijn,
als open einde van de levenslijn.