Alle inzendingen over vernis

onvoldoende meten men loopt niet meer op blote voeten van schoeisel is men vervreemd we zoeken onze magen te vullen met waarheden die niets onthullen de mens is in 't geheel niet vrij, maar gebonden aan structuur en natuur misschien dat juist dat de bedoeling is, de voorgeschiedenis blijkt immers van lange duur en gecultiveerd met vernis…

Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers…

Met spons en alg begroeid, want die vernis penseelt de zee. Zijn ogen ver uiteen. Twee kachelruitjes, waar de vlam verdween, oranje mica in de duisternis. Een kleine steenvis heeft het nog niet door. Met brede vinnen als toneelgordijnen stijgt hij omhoog en daalt, valt stil, encore!…

pop De passie van het eerste uur die wij zo vurig deelden is gestold tot lava in mijn houten kop Je vader in het verre Java zorgt vergeefs voor een klein meisje in een armoedig huis Hij ligt niet in diepe coma de ware reden voor jouw reisje ligt bij een houten kruis De tranen om je dode kind spoelen diepe glans uit een dunne laag vernis…

Jij en ik zijn als een puzzelstuk, elk deeltje een eigen vorm en structuur en kleur in een gezamenlijke deelbaarheid, ontstaat een onschendbaar geheel, som van talenten in meerwaarde in al denkbare modellen en posities van wat we zijn of denken te worden, al staan we daar nog ver vanaf verhult door een vernis van energie…

een tepel melk, zo’n dag dat mannen hitsig tegen muren plassen gemak zit in de wassen neus van ruwe taal vol krachtige beweging want ze dragen hun zachtheid in vereelte handen arbeid reeds geaderd in de witstenen wanden van hun zwaarbevochten burcht de buitenkanten slechts gekleed in grijs omwonden met de oude ranken van een wijs vernis…

De wezenlijkste bijzaak van het leven, maar als het leven op de penning is wordt bijzaak hoofdzaak en wordt sport vernis, dan lach je ’t leven toe/uit*, de vuist geheven Je bent soms grimmig of verongelijkt, op zoek naar zin of hoop of mindfullness, houd halt en luister naar mijn wijze les: het glas is vol als je naar Esther kijkt en…

In het grootste geheim werd de blonde prins geboren leeft in beveiligde schijn niets mag de toekomstige orde verstoren Hijzelf weet daarom niet wie hij werkelijk is geen mens ook die het ziet - bedekt met zwart vernis Ooit zal die dag toch komen dat hij zijn gezicht moet tonen zijn leger zal hem kronen en de nieuwe orde zal er komen…

Al zijn poriën ademden schuld en al het onoverkomelijke waste iedere laag vernis van zijn boetvaardige bast af. De straten waren overvol en leeg tegelijkertijd, tenminste; elke blik, heimelijk gestolen met zijn ontwijkende ogen sprak van schuld en een geleefd leven.…

vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap een ander voelt de treurnis en het verwijt in zijn diepste vezels de annalen getuigen van duistere geheimen een kunstlievende duivel met wansmaak op de tong zijn overgrootvader had de schoot van zijn bloedlijn gegrift het canvas kraakt onder het vernis…

weggevaagde beelden strepen zicht voort door mist en dauw, het verglaasde weten kauwt aan de jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten…

Ik weeg de kansen, sta te wachten,gelaten in de vernis van de stad, de schijn van lichtsporen in de geschiedenis getrokken lichten, in de rimpeling der grachten.…

Neem mij neem alle controle over en beweeg je zodat je me meeneemt naar momenten waar herinneringen geboren worden waar tijd geen tijd kent en waar warmte zijn oorsprong vindt Neem mij neem mij mee, ontvoer mij naar wellustige gedachten die likkebaardend verschijnen en worden voorzien van het mooiste laagje vernis hoewel dat eigenlijk…

het maakt niet hoeveel we schreien, met de data en vernuft, een laagje vernis tranen verzachten niet de dorstige tijd grootste gilde uit een levende geschiedenis geverfd door en uit de welling van een traan met de afmeting van een oceaan, dichtbij binnen handbereik bij ons vandaan, ironie van een pelgrim die z’n plek onderzoekt, de ziel…

vertraagde echo’s uit de kosmos ontwaken in een trip langs zon en maan bedekken we de oogleden toe, maar verder blijven we voorlopig naakt het maakt niet hoeveel we schreien, met alle data en vernuft, een laagje vernis van tranen verzachten niet de gemorste tijd we zijn de grootste grap uit de levende geschiedenis, die ons persoonlijk…

Al zijn we sneller dan de wind in het avondrood en komen we morgen dichterbij de sterren, gedreven tegen de stroming in van licht wat joeg het mens-zijn aan tot zijn dood, het maakt niet hoeveel we rouwen, met zoveel data en vernuft als laagje verveeld vernis, niet alles camoufleert de verschraalde tijd, die ons de les laat lezen uit de geschreven…

Wat is natuur want alles is vrucht, alles is zaad, alles is eggen en ploegen naast ook lagen verf en vernis en in de loop der jaren die elasticiteit. Dan denk je weer, de stroom water die langs mij voerde waar is die nu.…

idee daarna bij het zien van licht een gemis aan symbiose voortaan ben ik op de andere mens gericht al doende eet ik drijfzand van aards geluk vorm ik mijn gedachten voel onbewust verstijfde druk ben zo geworden tot wie ik ben of zoals de mens gewoon is dagelijkse dromen opgraven die 's nachts bevriezen onder een deken van vernis…

't Vernis van avondlicht, geschaduwd op haar raam, laat haar zwerven tussen zon en maan. In haar dagreizen, die voorbij trekken kan ze de dagen van lente, zomer , herfst, kleuren en geuren gaan rekken tot de warmte 's winters, bij vlammend dansend vuur tussen haar veilige thuis-muur.…

Zeg mij, wie ik voor jou was Toen jij dat schilderij nog was En jij geharnast in vernis De wereld vierkant hebt bekeken Hoe jij langzaam hier ontstond Met mooie ogen, zoete mond En mijn penselen jou vereeuwigden En langs jouw wangen streken Hoe verliefd jij soms kon zijn Tussen acryl en terpentijn En jij je zomaar toen liet kussen Haren…

bederven Miljarden stippen maken een raster Geen halo maar een masker Je naam klinkt veruit In stilte schreeuw ik het uit Het pad is bekend, niet recent Droog en hard met verdriet doordrenkt Glad als olie op glas, onbedacht De slang grijnst en lacht Een goed aardige dans Geeft een tweede kans Zon bevecht de duisternis Het breekt lagen vernis…

Kantjes en kleedjes, Kleur en vernis, Loven en bieden — Geld bij de vis, Foezelberoerten, Vauxhall en bal, Jongens met zwermen — Weet ik het al! Pronkzucht en vitlust, Meer dan wel past, Schuld bij de bakker, ’t Weekloon verbrast, En wat verboden Verder geschiedt, ’k Wil het niet zeggen, ’k Weet het ook niet.…

. __________________________________ FOONLOOS TENNIS Een stille wat timide topatleet Beidt 's avonds in de anonimiteit Van een hotel met dichten graag zijn tijd Guillermo Vilas, tennisser-poëet Ontsnappend aan de glitter en vernis Van interviews, publiek en camera De mallemolen van de media Wou hij het liefste zijn zoals hij is…