Alle inzendingen over vers

niet ver is dicht maar ook gesloten nabij maar met geloken ogen een vers vol mooie woorden klapt toe je ogen met een verre glans gedicht voor mij…

kies met zorg je basiselementen vers en voorbereid ontdaan van hinderlijke delen en zand verdeel in handelbare stukjes hou ze warm geef ze tijd om geur en kleur te lossen kies een invalshoek kruid en voeg toe wat smaak en soort bepaalt eigenzinnig proef en ruik hoe geuren sublimeren de keuken vullen met verlangen kies een vorm…

ik plaats de woorden hier en daar maar waar ik ze ook zet het blijven woorden naast elkaar niveau niet je- van- het gammel als een oude fiets een sonnet met lekke banden luchtig ledig helemaal niets poëzie met losse handen buiten zinnen ben ik zelden in de regel helemaal niet ik schrijf niet om te vergelden geen exploitatie van verdriet…

de maagd maria mij verschenen openbaarde mij haar benen hetgeen een zalig uitzicht bood op haar onbevlekte schoot ik prees de heer mijn lieve heer de maagd Maria is niet meer weet u waar ze mij op wees 't is zo zonde van het vlees mijn lust die heb ik uit gestort op zoek naar eeuwig leven aan vlekken was er geen tekort die heeft ze…

Ver van jou ben ik veilig verwijderd van de pijn waar zelfs de ongelukkigste mensen gelukkig kunnen zijn ver van jou...…

Bas heeft dikke vochtbenen, broer Jan adviseert hem de stelten-dans van de Yukon indianen, beroemd om hun benen mager als bonenstaken Bas danst doorheen de nacht, ziet ‘s morgens blij verrast spillebenen euforisch danst hij lichtvoetig stofwolken uit de straatstenen Tot Jan grijnzend bekent dat hij de bril van bijziende…

Avond aan ’t meer Als het veersemeerse water Zich vermengt met Veersemeerse lucht En een grote grolse maan De volle kater jaagt En de boten trillend Zinken in hun vlucht En de vissen vliegen In de lucht Dan verwacht Het veerse meer De nacht…

1. In de polder hoor je veel holderdebolder, waarbij je haast vergeet dat het slechts de kat is op zolder. 2. De krokodil huilde tranen met tuiten en kwam niet tot bedaren, maar iedereen bleef denken dat het krokodillentranen waren. 3. Vandaag was de leugen langzaam als de klok van Arnemuiden want de waarheid had vakantie en…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

ergens moet iemand heb gedacht dat zij had gewacht op de pijn het onechte zijn ergens moet iemand toch weten dat ze wil vergeten hoeveel pijn is aangedaan ergens ver weg is er iets misgegaan ergens verder in haar leven is het haar geven zal ze echt bestaan ergens ver hier vandaan…

Haar open gezicht speelt met het laatste restje jeugd als zij dansend en argeloos nakende lente ontvangt wanneer hij zijn daden wast in verspeelde onschuld worden deuren té laat hermetisch gesloten…

M'n vers is klaar.…

Het lammetje dartelt O zo lustig blij en vrij rond de wei van de boerderij Hoezee het is weer mei, zingt het boertje vrolijk en blij: Dra weer 25 kilo shoarma derbij.…

Heer, boven maan en sterren bent U zo ver van mij, maar door uw Woord en Geest bent U mij zeer nabij.…

Mooie verzen leven niet meer in mij verdwenen zijn zij waaraan mijn ziel zich kon laven en die mijn leven vrolijkheid gaven het dichten was slechts een moment eeuwigheid is mij immers onbekend wat is gebleven is een stil en monotoon leven.…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

en zo verdwijnt de avond weer in woorden het gaat niet verder meer dan de harde oppervlakte en het mes dat de riemen snijdt van mijn eiland -op slot- in de hoek van de kamer ik haal mijn portret van de muur missen doe ik je al lang niet meer ik zou niet weten hoe…

en de meeuwen? en de zee? en jij ? wijst alles dan naar het achterlaten? kan ik mij nog laten aanraken door eb en vloed? waarom kan ik niet tapdansen zoals meeuwen op de wind spelen met de luchtstroom, ongehinderd terugkeren naar het begin zo echt, zo blij en mateloos verliefd terechtkomen in de duinen om dan weer op te stijgen in…

mijn laatste vers is van de site gehaald en ik ben het, die daar dus flink van baalt Het vrij vertaalde vers, dat mocht dus niet wel gek dat men ze her en der toch ziet.…

ze was door de mand gevallen het viel allemaal op één dag ze liet steken vallen dat viel blijkbaar niet in goede aarde alles viel in het water toen ze ook nog over iets gevallen was je kon inmiddels een speld horen vallen er vielen woorden noch klappen ze dacht: ik viel niet één keer in de rede viel ik daarom misschien…

De eerste keer dat ik die warme lach van dichtbij in jouw ogen zag ging er een wereld open. Ik wist niet wat me nog te wachten stond en stond genageld aan de grond; ik kon alleen maar hopen. De eerste zuigeling in ons gezin kwam goedgemutst de wereld in; zo ook haar beide zussen. We wisten niet wat ons te wachten stond; opeens liepen er…

mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet het lichtend evenwicht door de wimpers van haar ogen vol vertrouwen de contouren van komende verandering ze leeft binnen handbereik als scheepje op de golven van aan alles wat ons voorafging soms uit zicht, soms ongevouwen maar nooit ver…

En ik op blote voeten door sjouw op bloeiend akkerland, bouw zandkastelen te ver, dichtbij in rivieren stromend gemoed.…

zon van de waarheid nooit ondergaat, het tegenstrijdige stemt overeen als verschillen in de mooiste samenhang voortvloeit uit tweestrijd wat nu nog speelgoed is voor kinderen, wordt later verwoord tot hindernis in donker en helder, zomer en winter, begeerte leidt tot schaamte, daaruit is veel te leren de een met pek, de ander met veren…

het licht dat lonkt in een krimpende nacht de lokroep naar de weg, het opgeheven handje een wandeling in allenigheid met zacht vertraagde stap het inhalen van mezelf en het negeren van de regels de geur van vers brood, er is niemand die ik ken er is niets wat nog moet in deze plotse regenbui hier stap ik in een plas op de harde blauwe weg…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

De toekomst van het verleden, is het verleden van de toekomst. Het zijn gedachten die nu ontstaan. Illusies die u in toevernu droomt. Onze toekomst en ons verleden, zijn vervormde herinneringen. Meer niet. Nooit minder. Ons verleden en onze toekomst, zijn gastvrije open deuren, die gesloten blijven. Het leven is een gevangenis, waarvan…

In Dronten woont een huisstofmijt Die ernstig onder huisstof lijdt ’t Is daarom dat hij huisstof mijdt En groen ziet van de huisstofnijd Het liefst was onze huisstofmijt Al die beroerde huisstof kwijt Maar ja, het is een huisstoffeit Dat ‘n mijt altijd in huisstof leit Maar toen, het was weer huisstoftijd Kreeg hij een echte huisstofmeid…

Beeldhouwen doe ik Met beitel, klopper en Raspen klein en groot Verheugd ben ik Als er iets moois Uit mijn handen komt Dat werkelijk voeling Geeft met de materie, Resultaat van aandacht En liefde - dichten Doet met mij hetzelfde En verschaft oprechte Vreugde als beeldhouwwerk Vorm gegeven met taal…