inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 67.310):

Kasteel te ver?

Door de schaduwen
in mijn rugzak
besta ik in alleen in
mobiliteit, al was het
maar voor even, de dorst
gelest uit geleende tijd

voortgestuwd en aangevuld
met andere levens blijft hij
mijn vriendin, bezwangerd het
gemoed van aanzwellende golven

eerst veraf, nu angstig dichterbij,
wie niet winnen wil, heeft bij
voorbaat al verloren. Kom aan
mijn borst, spat als vuurwerk
in mijn hoofd uiteen, ook jouw

uur komt, al rol je weg, je kromt
je rug als een wolvenpak, je ziet
mij als een prooi, in eb en vloed,
brekend op de kust van niemandsland

als spotroep van aangespoelde schelpen die
op de tijdslijn het verleden laten horen.

En ik op blote voeten door sjouw op
bloeiend akkerland, bouw zandkastelen te
ver, dichtbij in rivieren stromend gemoed.

... Illustratie: Bron: Whaptoe ...

Schrijver: Pama, 15 april 2019


Geplaatst in de categorie: tijd

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 50

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)