98 resultaten.
het heengaan
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 1.261 Zwetend en vermoeid,
je vingernagels verschroeid,
door het willen grijpen in het ijle,
je laatste krachten zijn weg,
te hoog was die spitse berg.
Je glijdt weg, je ogen gaan dicht.
Je glipt in de vergetelheid
naar het mooie verblindend licht.…
de dood
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 1.379 Zwetend en vermoeid,
je vingernagels verschroeid,
door het willen grijpen in het ijle,
je laatste krachten zijn weg,
te hoog was die spitse berg.
Je glijdt weg, je ogen gaan dicht.
Je glipt in de vergetelheid
naar het mooie verblindend licht.…
Oorlog in het paradijs
netgedicht
3.5 met 6 stemmen 141 De groene jungle en
roepende vogels
branden vlees op
de vlammen van napalm
Terwijl beneden hen
het landschap helder openbreekt
druipen wonden
en
een kind loopt
in vellen van vlees
de weg af
De mitrailleurpost waakt
het is de hele dag
te stil geweest
geratel verschrikt slangen
en de tropenregen sist
over verschroeide aarde.…
Hij noemde haar
hartenkreet
5.0 met 3 stemmen 774 Blacka Rosa
zo noemde hij haar
toen hij haar ogen kuste
haar tegen zich aan drukte
vlak voor hij haar verliet
Ze voelde zijn hartenklop
liet hem een dappere glimlach zien
niet de tranen
die haar hart verschroeiden
omdat ze het wist
Er zou geen weerzien komen
haar bevende lippen
kusten hem in een fluister
haar door tranen omfloerste…
Valse regenbogen
netgedicht
2.3 met 7 stemmen 305 ik voelde haar bui
ogen donkerden snel
armen schokten in weerklank
nog steeg de spanning
door het broeierig geluid
van haar lage stem
zij ontlaadde met
wijzende vingers
in het oplichten van schuld
ik voelde de inslag
stond aan de grond genageld
verschroeid door haar blik
als de donder ben ik weggegaan
een reepje zon liet valse…
Wonderdokter
netgedicht
4.3 met 10 stemmen 744 In de trant van wie de schoen past
trapte hij zijn rooksignalen
voor zich uit als een beproeving
voor het jong gevallen groen
dat hij er raapte als de blaadjes
met de dood op apegapen
in het bos dat hij te branden hield
met dor hout nog van toen
Veel harder dat zijn mond kon blazen
grapte hij zijn declamaties
over zwart verschroeide aarde…
eeuwige lust
hartenkreet
2.7 met 3 stemmen 836 in de lengte
van de nacht
gloeit de huid
nog eenmaal
in het koortsig oor
de schreeuw
van een kat
flakkerend beeld
achter gesloten ogen
brandt de droom
als tondel
lekkend
vuur
aan ’t oor
gelegd
op weerloze hals
springen vonken
over verschroeide vingers
diep in de huid
en weer staat laaiend
de nacht
in vlammen.…
Zeventien kabouters
netgedicht
3.5 met 8 stemmen 817 Groot was het vuur
dat de aarde verschroeide
de zwartvette klauwen
deden alles vergrauwen
de wind uit het oosten
verslond wat er groeide
Krakende kruinen
jammerden in hun val
en met hen nieuwe veren
toen de wind begon te keren
op zwartgeteerde varens
zij krompen overal
Groot was het vuur
dat de hei sloeg tot gruis
de zwammen verzwolgen…
Vergeten zielen
netgedicht
4.2 met 11 stemmen 483 Daar waar alles eindigt
in troosteloos geheel
waar zengend zonlicht
leven doet sterven
wachten zij gelaten
opeen en eenzaam
Verkrampt strekkend
verdroogde benen
niets verdragen moet
gevoel is niet meer
dood waard selectief
wachtend op verteer
Daar eindelijk verlossing
verschroeide benen dragen
elke schrede gegeven straf
resten…
Zee van Liefde
hartenkreet
3.9 met 18 stemmen 3.125 Vereend met deinende golven
Overvalt de liefde ongemoeid
Onder fluisteringen bedolven
Wordt het hart verschroeid
Opkomende passionele driften
Profileren zich in duistere nacht
Satijn glijdt golvend rond de enkels
Maagdelijke rondingen pril en zacht
Drijvend op eeuwig deinende golven
Gewillig verdrinken in erotische vloed
Ongekende hoogten…
Schijn en wezen
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 282 Het was in straten dat de gezant van de paus
de passanten neerstak
heen en weer liep tussen schijn en wezen
de geur van verschroeide windbloemen openbrak.…
Plantje
hartenkreet
3.7 met 3 stemmen 270 een plantje
liefdeloos neergezet in de vensterbank
met te veel water om droog te staan
en te weinig om volwaardig plant te zijn
is haar beeld getekend
met een kunstig cracquelé
gebarsten door de weerstanden
die ze ondervond
als ze anders groeide
dan gewenst
Haar bladeren scheefgegroeid
in haar dagelijkse zoektocht naar
het licht
verschroeid…
dicht op de huid
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 137 in labyrinten verdwaald
zoekt ze met het kind
naar een luchtspiegeling
de hemel een verdampte koepel
verschroeide verlangens
in stolpen bewaard
gemangeld laveren ze tussen
de vervlochten grondtonen
van wanhoop en weemoed
ze klauteren op rotsig niemandsland
de duisternis kruipt met hen mee
alle ruwe kanten op
moeder wijst naar de…
Windekind
netgedicht
3.4 met 14 stemmen 1.863 zo koudziek
waait de westenwind
stuwt de luchten
vol met water
woorden worden
mist voor later
bij 't verschijnen
van dit windekind
ooit geboren uit
verschroeide
zonnestormen
gekleed in blader
goud-en zijde
met donderstem
die zelfs het
licht bevrijdde
de woede kraakt
al daar de wormen
die kronkelen
en vluchten
naar het duister…
Oase
hartenkreet
4.5 met 4 stemmen 647 Doolde jarenlang
Over dorre wegen
Verkoolde gronden
Verschroeide aarde
Met de drang
Naar een zegen
Die boeide
Warmte baarde
Zonder te verzengen
Die groeide
Als goede wijn
Zonder die met water
Aan te hoeven lengen
Les mijn dorst
Druk me aan je borst
Deze tocht
Door de woestijn
Met te weinig vocht
Deed pijn
Ben mijn oase
Der dwaze…
Maalstroom
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 107 Zoals de harpijen Perseus omcirkelden
Het gouden vlies in handen hebbende
Zo kolkt het in mijn hoofd als een maalstroom
De gedachten keren en wenden, steeds dieper
Oneindige draaiingen naar een diepte dieper dan het zwarte gat
Zoals ik mij voel, zoals ik mij draag
Van buiten kalm en koel
Maar van binnen verschroeid door de maalstroom van…
Gespannen snaren
netgedicht
3.2 met 4 stemmen 134 Oneindig stil, zo
verstild, als ik het
wil, die stilte spreekt in
alle talen, als gespannen
snaren, resoneren stiltes
over evenaren, als de zwarte
tovenaars preken, ontlokken
onhoorbare klanken uit de
windgitaren, om daarna te
zwijgen, dan is het werkelijk
doodstil, alleen het hijgen
van het verschroeide gras
op dichters graven…
Zeg het eens
gedicht
3.8 met 4 stemmen 11.680 '
Zij ging liggen in het gras
en dacht: 'Ik ben nog de schaduw van mijn eigen
sedert mijn man verschroeid is
in Hannover.'
----------------------------
uit: 'Oktober '43', 1998.…
Erfenis
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 1.079 Laat geen verschroeide aarde na,
waar niemand nog wil wonen
maar breng wat warmte in de tijd
opdat in liefde iets gedijt,
wat door de eeuwen heen zal komen.…
Scheikundige Liefde.
hartenkreet
4.7 met 3 stemmen 870 Mijn huid is verschroeid en verschrompeld;
Mijn hart klopt steeds langzamer;
Mijn DNA is voorgoed gemuteerd;
Ik ontdekte in de scheikunde
een nieuw element;
Mijn hart doopte het 'Liefdenium'
Elke dag gaf ik mezelf bloot
aan de radioactieve stof,
niet wetend dat het mij van binnen opvrat.…
Na-zomer
hartenkreet
3.7 met 3 stemmen 508 In deze late zomer voelt alles verschroeid
op een avond zijn we oud, ook al zijn we jong
voelt alles vermoeid?
zullen we opnieuw beginnen, straks?…
Muspellsheim
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 391 Zwart gekronkel van de aarde
De toppen en bogen verlicht
Gele sluiers brengen ons dicht
Bij het vuur van hoogste waarde
Het rijk der vlammen is gewekt
De reuzen zijn opgetrokken
Verhitting heeft zich uitgestrekt
Zodat goden zullen mokken
De regenboogbrug bezweken
En de heilige es verschroeid
De Ragnarok was het teken
Oude structuren uitgeroeid…
stort de bui
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 364 verschroeid gras ligt loom
het iele hoofd op dorre akkers
waar het zwoegend wacht
op wat regen in de nacht
lacht een blinkend blik
op uitkijk voor wat roest
die ook zij weldra verwacht
een beetje kleur in elk bestaan
ruist het in de verte zacht
en vochtig zonder wroeging
over buiten nat en zo weer droog
van straffe ritmes zonder betoog…
Waterweide
netgedicht
3.6 met 5 stemmen 225 We waren jong als veulens
onze staarten nog verschroeid
zo pril in Januari
half doof van knallend vuurwerk
ruiste schemerig de rivier
onder ons het verdronken gras
de oevers in een eenzame kleur
de trage stroom een slagader
in het lichaam van het lage land
waar stilstand tegen stroming vecht
aan de waterbomen de toverballen
met de kleuren…
Memento (N.a.v. de aanslagen in België op 22-03-2016)
gedicht
2.5 met 2 stemmen 1.721 Woorden dreigen te vervallen,
tot een allesvernietigende kracht,
klaar om de aarde verschroeid te maken,
onbruikbaar voor verder leven.
Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd?
maar Die had enkel gezwegen,
slechts de wereld geanalyseerd,
als de beschouwer die Hij gedoemd is te zijn.…
Ontgroeid
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 66 Wij zijn elkaar helaas ontgroeid
Andere wegen ingeslagen
Ons wentelend in welbehagen
Bij tijd en wijle haast verschroeid
Ik volgde ons proces geboeid
Zag onze band gestaag vervagen
Wij zijn elkaar helaas ontgroeid
Andere wegen ingeslagen
Om vrucht te dragen fors gesnoeid
Wij hadden veel gemeen bij vlagen
Mijn warme hart jou toegedragen…
Het blaadje en de boom
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 448 Het blaadje jammerde,
losgeraakt van de vertrouwde tak
en rende, verschroeid door liefde
de wind achterna, die haar ontweek.
De wind hield teveel van haar
en zij hield teveel van de wind.…
Zwarte humor
netgedicht
4.1 met 20 stemmen 1.254 Treur niet mijn liefste
Wentelt u niet in ongemeend verdriet
Stort geen valse nodeloze droge tranen
Ik ben tot uw genoegen gekist zoals u ziet
Het aanschouwen van uw opgepoetst leed
Doet mij pijn in het verschroeide kille hart
Hoor de gescheurde doodsklokken luiden
En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen
En voor u de hof verlaat…
Onzichtbaar in ver
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 110 het was een dag waarop
bloemen sneeuw bloeiden
mist de aarde verschroeide
met zijn intense waterkou
jij onzichtbaar in ver
fris stappend de verborgen
gladheid trotserend om
lachend je werk te doen
met een warm gevoel
voor jouw mensen die
met ogen vol eigen wensen
plezierig bezig wilden zijn
je ogen deelden uit
lieten handen wapperen…
Nefast
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 73 Geen vleugellamme vogel
ontstijgt de as van verschroeide aarde,
gedoogt neerwaartse druk,
of wijkt voor bittere rampspoed.
In stofpluimen lijkt zich zowaar
een gezicht af te tekenen.
Het moet in de verbeelding zijn
van de verworpenen die
hun eigen schaduw opwerpen.…