Alle inzendingen over verschroeid

jij hebt zomer gezocht waar kou klapperende tanden wit licht weerkaatsten einders gevonden die hitte trillend de verzengende horizon mismaakten hebt tal van verschroeide bladeren gekeerd maar het leven bleek al door de immense hitte te zijn verteerd in een herfst zonder oogst nog duistert het onder levenloos loof maar de koelte…

Het groen verdord, de steel omlaag gebogen gekleurde blaadjes nu al zo lang met bruin omboord vallen reeds uit op de verschroeide aarde die eens jou leven gaf maar thans door droogte smoort.…

Enkel nog verschroeide stenen langs het afgelegde pad -héél de route liep verkeerd- Daar is nu het licht verdwenen blijft het voortaan koude nacht maar hij had het zó geloofd Waar eerst enkel zonnen schenen kropen nu, hij zag het veel te laat -door de liefde blindverdoofd- slangen langs vermoeide benen voelt hij de pijnen in zijn schenen…

liep Is nu een aswolk, wervelend verstoven Nu staat hij daar te stamelen In de vuurlijn van versteende blikken Bedelend om wat boter Voor zijn milde galg In een waas van verzachtende omstandigheden Medeplichtig aan doodslag Of hoe hij een neger door de sintels rolde Enkele linkse rebellen briezen Om dit glad vertoon Het gekerm van een verschroeide…

Deuren openen naar witte nevel omgeven door helder blauw zachte tinten pastel onder verkwikkend groen en dauw doordrenkte grassen weldadig masserend verschroeide huid terwijl ogen voeden aan zacht omfloerst licht armen strekken in zachte koele bries.…

Spooksteden, spooklanden verschroeid en samengegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

Spooksteden, spooklanden verschroeid en samen gegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

Verschroeide aarde, vruchtbaar, biedt groeimogelijkheden aan pionierplanten: vernieuwing, regeneratie, transformatie; want op de ruïnes van vestingwerken en voorbij de loopgraven bloeit de klaproos als nooit tevoren.…

jij hebt de kale vlakten van mijn geest gezien verschroeid en verdord door een brandende zon die in het zenit het gouden vuur spant tot waar het ondergaat in een ronde horizon zand vroeger is ook hier de regen geweest met een dagbloemen die bloeiden tussen het razendsnel opgeschoten gras in een weer droge plas ook in deze…

Ons doel drijft verder op de stroom van die verschroeide dromen die jouw hart en mijn lichaam verbonden als twee oevers zo innig en waar Zie, mijn lief, de hemel huilt maar nergens zie ik graven.…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O geef mij weer mijn slanke en eedle jeugd, mijn argeloze liefde en heldre vreugd, nauw door een waas van weemoed overtogen.…

Laat mij nog eens, klein kindje, rusten tussen Die armen, waar mijn hart aan was geboeid, In die zo lieve tijd, toen, zonder blussen, ’t Vereend gelaat door passie werd verschroeid. Mijn lippen kussen wild, mijn oog staat droef – Niet waar? gij lief!…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O geef mij weer mijn slanke en eedle jeugd, mijn argeloze liefde en heldre vreugd, nauw door een waas van weemoed overtogen.…

links lagen twee boots, in die boots zaten twee voeten, afgerukt van het verschroeide levenloze lichaam dat verderop lag, gelegen in een plas van bloed. het was koud en de zon liet zich niet één keer zien, maar de regen deed dingen met de lijken die op hun manier erger waren dan alles wat de zon had kunnen aanrichten.…

Want derft mijn ziel de tover Dier lieve stem die 't wrangst gemis verzoet Dan welkt mijn trots en ben ik naakt en pover, Alleen verschroeid door felle hartstochtgloed.…

Te vroeg was de herfst gekomen terwijl het nog aan het zomeren was vielen de bladeren van de bomen verschroeid en verdord lag het gras. en september die nog moest gloren op najaarsbloeiers met felle kleuren die hun steel en kroon waren ontnomen zelfs de herfstroos ging niet langer geuren.…

Soms, als het nogal tegenzit en de wind waait uit een dwarse streek het hoofd verward is of het gemoed verhit mijn huid verschroeid is of juist zo bleek dan kan ik geen volzin bouwen Dragonders en karbouwen !…

Er vlot een walm door de kamer Het verschroeide weefsel Die bloederige pomp die doorjaagt Getuigt nog van een bitter gisteren Je nipte van mijn gevlei zonder verpinken Bijna hoorde ik jouw tanden knarsen Alsof het glazuur afbladderde Jouw greep verslapt, verkilt.…

Doornig van wrok staat somber, dor en grauw De distel van mijn ziel, stug-hard als hout, En in mijm'rende zelfmarteling houdt Hij vast de verre herinn'ring, wreed en trouw, Hoe eens zijn jeugd herhaalde 't hemelblauw En 't zeeverschiet, van 't hoge duin geschouwd; En nu, verschroeid en stukgestormd en oud, Kronkelt zijn wanhoop in stek…

Met de eenvoudigen woon ik als een schamel struikje aan de boorden van het verstand de oude bomen hier overheersen het bospaneel ze broeden op slangeneieren langs het lome pad zijn de dagen verlaten stranden verschroeid zand vol littekens soms, heel even, tilt een milde regen van herkenning mij in het ritme van de vergezichten veegt…

al fluistert het land godverlaten onder voorbijtrekkende wolken dat vaagheid dwaalt rond de einder krijst de eens zo smeuïge aarde een gebarsten ziltheid van kolkende vuurzee jouw glimlach blijft en wanneer ik jou mijn gedachten geef zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten, opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen van verschroeid…

in mijn linkeroor Ik kijk naar rechts De verbeelding kantelt naar de overkant Een klaar niemandsland Krijsen wil ik Houtskool smeult in mijn strot Min of meer vond ik evenwicht In het licht van jouw middenrif Zo waad ik door dit verschroeid veld Proef van jouw zweet Je zegt HIER!…

Dan waait er een wind van stilte Over een open veld Vloeit waardering als vers water Groeit vertrouwen uit verschroeide grond In de vochtige aarde Staan de loze paaltjes Uit hun functie ontheven Nog iets schever…

Een brute kermis van verwarrende emoties draaiend als een donkere gedachtemolen in het beschadigde hoofd van het misbruikte kind is de kleine speelhut nu een zwarte holle leegte scherpe geur van verschroeide geweerlopen ontlasting, urine, door angst losgelaten in duister ontsnappen, de duivel naast de dood draait het kind nu de kast weer…

een rustig plekje in de gaten Kijk, er is nog ruimte op de zesde laag, Sophie Daar, tussen die sint-bernard, die bochel en die knie Mijn hoofd lag comfortabel Op een dubbele onderkin Mijn neus stak in een oksel Ja, de stemming kwam erin Toen wij barbecueden met Een onder ons liggend gezin Het was achtenveertig graden Toch zijn we niet verschroeid…

ik neem het oude uur van nacht naar dag de hemel vonkt nog na duindoorn bloesemt als ik voor het hol mijn stem ondergronds in echo’s laat klinken `ik ben hier, kom maar of zal ik naar binnen komen, overal rondneuzen, de pislucht en veren doden’ `nee, ga weg,’ zegt de vos `ik ruik je oude adem en het gevaar van mensenvlees’ verschroeid…

ontsproten terwijl een varken als kelner de bruine beer en de witte zwaan bedient Bommelse Gootspoken worden alleen ontworpen, verhuizen, verdwijnen De walvis en de Ram genie- ten hun mooie plek en pose hoewel Gootspoken uit zowel fantasie als mythologie zwijmelen daar zij tijd niet kunnen rijmen met de huidige toestand in de wereld Verschroeide…

tijdwijzer vast wij verkeren in het duister op de tast velen tarten anderen in afgunst maken hiervan een grote kunst mededogen wordt uitgeroeid veel verkeerds is hier uit gegroeid besef verdwijnt op de achtergrond het niets wordt nietsontziend tot in de vroege morgenstond onbekend het falen der getijden in alle geledingen niet te vermijden verschroeide…

malenka uit Kijkduin wens ik als blijk van dank voor dolce vita zongebruind met fijnbesnaarde gasten een zoete zomeravond Maar meer nog wens ik haar de meer dan welverdiende rust en stilte van een liefdevolle levensavond met altoos in het achterhoofd de spanning en de dreiging der genadeloze föhnwind over hete lava as op de verschroeide…

Is er een graspriet die, verschroeid door de hitte, neerbuigt. Bezwijkt een boom onder de last van zichzelf. Zomer; het seizoen waar ieder naar verlangt: elk kind wil zo snel mogelijk ‘groot’ zijn, elke volwassene zwelgt in het ‘nu' van de zomer, elke grijsaard kijkt mijmerend terug op wat is geweest.…