Alle inzendingen over verstikking

Jij schreeuwt in stilte onhoorbaar voor iedereen die zijn ogen dicht heeft Je huilt zwarte tranen onzichtbaar voor iedereen die jou niet in de ogen kijkt Je zwijgt in verstikking gechanteerd door liefde gekneveld door loyalitiet Ik zou je willen vasthouden maar de troost van geborgenheid is gestorven in jou De paradox…

Vingers van lucht Gevlochten uit flarden Strekkend naar zielespinsels Verbroken door een zucht Het ontastbare geheel Dringt door tot iedere vezel Herinneringen verloren in de mist Van het onzaligmakende verleden Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende…

in mijn tijd was daar een narcis verwilderd verward door de weerbeeltenis geschrokken brakend van eigen stank de woorden, die zwakhartigen deden mee lijden in mijn sfeer deze vergalling handig en tandig zal ik mij verzetten adem klaren zicht lichten er is zo veel moois…

Ik had me aan haar spinrokken geprikt Waardoor ik honderd jaren moest gaan slapen Een toverstaf bleek een gevaarlijk wapen Het was bij mijn geboorte voorbeschikt Toen ik ontwaakte, was ik diep geschokt De wereld bleek bezaaid te zijn met dorens En prinsen woonden in ivoren torens Ik leek wel in een hinderlaag gelokt…

Mijn zachtheid In de kiem gesmoord Onder verstikkend cynisme (voor F.)…

bevrijd me uit de verstikkende armen van de pijn verlos me van de ondraaglijkheid van het lijden ontketen me uit de verstikking van de ademnood til me op uit de bitterheid van mijn meedogenloze bestaan laat me lopen onder de roze bloesem van de boomgaard volg me niet naar de bongerd mijn geitjes lopen mee ik raak onder…

Adolf Hitler dacht dat de Joden hem massaal wilden verstikken...…

Ik heb niets meer. Ik ben niets meer. Mijn boek is bij voorbaat kapot. En ik die werkelijkheid wou maken. Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie omgangsvormen van mij. Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke geschiedenis met jullie. Maar mijn bestaan is in beslag genomen. Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg. En er is niets om dichterbij…

De permanente percussie van de Peugeots en de Honda's creëren een gesloten ruimte, een blijvende waas het perpetuum mobile is mobiel, jammert de aarde in een halve eeuw onthoofd in waarde de stampvolle staat vergaat in de rook vreemde gestalten vormen een collectief spook, paranoïa De huismus zingt zijn laatste volkslied, vluchtend…

De voet van de toren steekt diep in de mythe. De spits prikte ooit in het vlies van de hemel. Er lekt nog wat licht uit het gaatje De treurwilg verbeeldt zich fontein. Zij heeft meer weg van een paard. Er slapen doden onder haar manen. Hier woont de man met de schaar, hij knipt de wereld in stukken en lijmt haar. In zijn domein bevraagt…

Gisteren een bloempje in het gras Vandaag staan er tien Morgen zullen het er duizend zijn Om daarná niets meer te zien Zo zal het ook ons vergaan Als we geen andere weg inslaan We verstikken eerst wat weerloos heet Dan verstikken we elkaar Op een geplunderde planeet Zijn we klaar in honderd jaar…

Ik kan mijn diepste gevoel niet uiten omdat ik je dan toch kwetsen zou, dus verstik ik in al mijn liefde die ik niet geven kan aan jou.…

Wie brengt wie een lucifer, om de verstikkende dampen, vreedzaam te ontgiften? O lucifer! Drager van licht.…

De overname En ‘s avonds toen het reeds donkerde de mist zich uitspreidde voelde ik mij verstikken in wanhoop die mijn keel deed kroppen omdat Alzheimer de regie overnam en ‘s nachts toen onrust en machteloosheid jouw mistig hoofd bleef kwellen namen verstikkende gedachten de vrije loop zonder ze uit te spreken in die stilte…

Weg zijn de gedrochten met hun verstikkende felle kleuren alles is vergrijsd in zalige onwetendheid kun je rustig slapen wat loop je dan te zeuren…

Alles verstikkend van zuur vergeven sla ik wonden die ongeneeslijk zijn, injecteer ik groen met druppelend vocht tot een wisse dood het bruin zal verven…

Steentjes, korreltjes Onder m’n voeten, tussen m’n tenen Aromatische geuren Verstikkend, bevrijdend Haastig ren ik met het schepje naar de kattenbak…

Moederkoek niet keurig opgevouwen in de kast als noodvoorraad voor later maar als ganzenmaal door mijn strot geduwd kruimels achteloos verspreid over het tapijt van verstikkende moederliefde…

jij in die volgepakte trein mocht op reis brieven verder dan mij ontspoord denderde mijn brein in razend besef van het verstikkend einde voor allebei…

En daarom weet ik Dat het zo blijven moet Onze verbondenheid geeft Zoveel meer ruimte dan De gangbare verbintenis Die de liefde pretendeert En uiteindelijk de verstikking Tot gevolg heeft...…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

stilte geboden zwijgen in verstikking Verkramping in twee harten hemel en hel vallen samen verstrengeld in elkaar Hij steelt harten, zielen, lichamen maakt ze koud in kalmte en tederheid (dit gedicht hoort bij het gedicht 'De verstikking', een derde en laatste deel volgt)…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

raak me los waar vaster zou verstikken leer mij te kijken zonder argwaan maak al het bitter ietsje zoeter maar bovenal geef mij weer grond om op te staan…

ik wist niet dat kakkerlakken indruk willen maken uit een benedenorde van de bidsprinkhanen gecamoufleerd met borstbeeldkop en een verstikkend stinkende rugklier ze vreten dikwijls ook elkander op je raadt het al: na het bidden…

Verplicht rijm ik Uw miserabele leven Ik wil geen woorden waarin ik verstik Niet mooi gaan, en toch sneven Vanaf nu, ik vind het welletjes Speel niet meer uw spelletjes Ik voeg niet meer toe Ik ben u moe…

Een kreeft uit Surhuisterveen Zwom door een smalle sloot heen Toen plots een net hem verstikkend Omhoog haalde en de Chinees lachte likkend Want de kreeftensoep staat weer op één.…

In veelheid van verdriet traant zij zonder snikken mascara uit wimpers kleurt haar ogen zwart in tijdloos tranendal dreigt zij te verstikken in woorden in liefde treurt haar ogen hard…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

De pijn is rood Van innerlijke verwondingen De pijn is paars Van radeloze angst De pijn is zwart Van verstikkende duisternis Het enige licht is de bliksem Die de pijn nog dieper laat zijn…