Alle inzendingen over vertrouwd

Ik droom aan de oever van een beek om bloot te staan aan tijdloze gedachten, wat eerst nog helder leek onder de bedauwde varens in de aardse dalen, daar werd de stroom herhaald verlegd, de ochtendmist kuipt door een vertrouwde kier van de ondeelbare dageraad.…

Als jullie een vechtscheiding willen voorkomen kies dan voor rust, maximale rust met name voor jullie kinderen Als jullie echt de kinderen centraal stellen laat hen in het ouderlijk huis blijven vertrouwd in hun 'thuis' laten wonen En wissel elkaar af om de week als ouder in het ouderlijk huis het huis van papa en mama Ga zelf in een…

omhullende schelp Plaatst ze haar armen Binnen deze warme begrenzing Mag het gevoel zich uiten Verwordt een trots ego Tot een week mens En weent Laat de kern zien Als een kind Kwetsbaar en puur Geeft toe aan Weggeredeneerd gevoel Zo in deze greep Grijpt het aan Roept op tot Beschermend koesteren Los laten is Wederkeren naar Vertrouwde…

Vreemd, maar toch vertrouwd, komt onze laatste dag. Door tranen breekt een lach. Het groot geschenk keert terug. We geven lichaam en de geest. Heel onze ziel en zaligheid. Verlost van wat was en is geweest. Vanmiddag zwemmen we als een vis. Vanavond vliegen we als een vogel. Samen luisteren en zien. Proeven van onze levensdis.…

Ik kan een wens doen Maar deze wordt al snel ingehaald door nuchter besef dat vertrouwdheid en het langzaam steeds meer onder bekoring raken van het timbre van je stem niet genoeg is...…

Verdort zijn ziel, omdat zij dood loopt; achter Haar zonnebril wordt niemand vertrouwd.…

onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit te ijken, angsten te foppen door bij de oude stam weer aan te kloppen, me te verstoppen in mijn bevrijde en zwijgend deel die leek onder die druk te bezwijken, verlos me dan laat ik het los, keer terug naar het vertrouwde…

Maar ook: het uur waarin weer wordt begrepen: je hebt een Vakman nodig, die je leidt en je vertrouwd maakt met de fijne knepen. Hoe helder schittert mijn Onmisbaarheid! Glimlachend plaats ik straks mijn rode strepen: o spelfauten! o werkgelegenhijt! (uit: Goed voor hart en bloedvaten, afdeling Klassenboek)…

Ëén minuut maar dat ik er stond, zag je opdraven als een jonge hond, ik niet geloven dat jij het echt jij was en we verloren ons in de zee en opnieuw in een golf in de zachtheid van zand, de warmte, de zoen, in het man-vrouw-zijn in de vertrouwdheid ervan en genoten alsof alles nieuw.…

fiets gestolen alles is weer zoals het altijd was passend als haar oude favoriete jas hij loopt weer als vanouds door het altijd eerlijke bos hoort tussen het kloppen van de ijverige specht een overvliegende koekoek die in z’n vragende roep z’n liefje zo lijkt het echt wil overtuigen met het dreigen weg te gaan te stoppen geluiden zo vertrouwd…

Je achteraf bent gaan beseffen, dat je niet tijdig hebt toegetast toen de kans nog iets vertrouwds en rustgevends bezat. Niet genoeg tijd, maar laat het leven niet verder uit frustraties bestaan om al die gemiste kansen.…

ze kwamen niet uit, pas met de stank van hun stengels kwam een oude bekende zonder sleutel het huis binnen hij zei niets maar mijn vingers gingen stinken alsof hij mij een hand had gegeven, nu ik niet meer alleen rook naar mezelf was er hoop: als er stank bestaat bestaat er ook niet-stank - roos en lelie, boterbloem - zelfs een vertrouwde…

vergeten Dan weer een afschuw En weer vergeten Totdat het jezelf treft En daardoor Je stem verheft het spreken De stem Is dan van waarde Daar wanneer Je in iets ten diepste hebt beleefd Ondervonden dan heeft je stem Oprechte gronden want een stem Die in de storm Zijn zeilen houdt Is een stem Waar de wereld op bouwt wanneer het vertrouwde…

schorre lege velden waken als duivels over verlaten steden en dorpen die als luchtkastelen opdoemen in wrakke doch lange nevelslierten het leven is vertrokken, slechts wat ademgeruis slentert nog door het puin waar in het gruis staat geschreven, dit was eens ons zo vertrouwde huis fundamenten ter zicht gesteld door het kantelen van de aarde…

En langzaam werden mij hun willige lijven Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten. Zo dacht ik zittend in mijn kamer, maar Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen; Het dakhout maakt als kreunend want misbaar. Ik woon zo ver van zee, zo dicht bij haar; 't Storten der branding kan mij hier niet treffen.…

Er was een leegte, teer gekraak en ook een suizend klinken Ik zag de tafel en de stoelen en hoe het licht viel op de kast Ik was samen met de dingen, vertrouwd en thuis als oude gast.…

ik loop in een donkere novemberregen een al te vertrouwde straat of zeven het is wel een verdomd koude dag om groots en meeslepend te leven oké, ander keertje dan. ------------------------------------ ----------------------…

van Betlehem zochten naar het kind dat van alle mensen houdt daarbinnen in die stal zo wondermooi zo vredig en zo goed daarbuiten haat geweld en hebzucht overal waar een oorlog woedt we verlangen naar respect en eerbied laat mensen in hun waarde we verlangen naar begrip en waardering naar vrede op aarde dat verlangen, zo vertrouwd…

Een tegenstrijdige jongen Stoer, maar ook lief Verlegen, maar toch uitdagend Vertrouwd, maar zo vernieuwend Gewoon, maar o, zo sexy Sluipt stil mijn leven in en een grote knal is dan het begin Van een liefde vol tegenstellingen die er constant zullen zijn.…

Ook voelde het zeer vertrouwd maar niet zoals liefde doet. De verwarring was snel over maar ik blijf wel "houden van" Maar dat is niet genoeg voor nu ik ga verder met die nieuwe man Daar voel ik mijn verliefdheid de passie en het vuur. Maar jou zal ik ook nooit vergeten mijn liefde van het eerste uur.…

Heel langzaam lopen we door het dal Omgeven door hoge wanden van steen Samen wachten we wie het eerste valt Door de kou horen we alles We zijn weer heel dicht bij elkaar Toch wachten we voor wie de eerste val is Signalen gaan door onze lijven Onze lichamen willen het vertrouwde terug Electriciteit begint om zich heen te grijpen Tot…

Ooit hebben wij een vuur gebouwd Van takken om te branden De vlammen die ik heb vertrouwd De warmte van jouw handen Ooit droomden wij nog samen Van toekomst en van vrede De keuzes die wij namen; Iets wat wij samen deden Ooit deelden wij ons hart In de schoonheid van het leven Het was een mooie start Alleen het einde is gebleven…

Reeds koud worden de morgens in de kale velden waar raven, met de ondergang vertrouwd, de heerschappij aanvaarden; sombre helden die zich met nog somberder roepen melden.…

Ik dacht…… jij bent het dan, De ware voor mij, Was met jou zoveel van plan, Voelde mij veilig aan jouw zij, Maar helaas, zelfs na al die jaren, Weet je nog niet wat je wil, Dus zit ik nu te staren, Om me heen voelt het koud en kil, Niet gedacht dit ooit nog te voelen, Je bent zo ontzettend vertrouwd, Kon ik mijn liefde maar bekoelen,…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar oudste Haar stem verstikt, ze kijkt hem smekend aan Afghanistan beheerst nu haar bestaan Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… De onrust stijgt, zijn missie is omstreden Het parlement is voor de druk gezwicht Haar diepste angst vertaalt zij in gebeden Een laatste blik streelt zijn vertrouwd gezicht…

De momenten dat ik aan je denk nemen eigenlijk meer toe dan af boosheid maakt nu plaats voor begrip jou zo te moeten missen voelt als een zware straf Keer op keer lees ik de mooie gedichten die jij voor mij achterliet hierin uit jij je liefde voor mij maar ook je schrijnende en stille verdriet Je vond het moeilijk om te delen vertrouwde…

Oxford Street, Regent's Street, Marble Arch, Bayswater Road, Kensington Gardens: 't leek allemaal één lang vertrouwd gebied. En toch ook zo onwezenlijk, alsof elk moment de wekker ratelend af kon lopen, en alles: huizen, mensen, lichtjes, pubs, zich in een Dordtse ochtend op zou lossen. Hier had ik dertig jaar lang van gedroomd.…

De trein maakt zijn vertrouwd geluid en zij rijdt vóór-, ik achteruit. We zien dezelfde dingen wel, maar ik heel traag en zij heel snel. Zij kijkt tegen de toekomst aan, ik zie wat is voorbijgegaan.…

Hij gaf me als beloning een blinkende kanjer die hij opdiepte uit de geheimzinnige en toch vertrouwde wereld van zijn broekzak. Twaalf was hij.…

ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs en zwart en sommige wit een vertrouwde…